Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ Είχαμε έναν έρωτα ανεκπλήρωτο· ανελέητο δηλαδή. Γιατί το έλεος προσφέρεται συνήθως μέσ' από μια καταστροφή κι εσύ στέκεσαι ακόμη όρθιος στην εξώπορτα δίχως να φεύγεις ενώ φεύγεις και έρχεσαι τακτικά κι εγώ μετρώ τα χρόνια με τις διαδρομές των σχολικών λεωφορείων και τις διακοπές στη θάλασσα. Ο ταχυδρόμος μας φέρνει τους λογαριασμούς τις χριστουγεννιάτικες κάρτες κι ενίοτε κάποια γαμήλια πρόσκληση· όχι όμως νέα ότι πέθανες για 'μένα όχι όμως νέα ότι πέθανα για 'σένα.

Βλέπουµε τα συναισθήµατα σαν πρόβληµα και τα κρύβουµε κάτω απ' το χαλί. Στην πραγµατικότητα, όµως, αποτελούν το κίνητρο για να σταθούµε απέναντι σε όλα εκείνα που µας καταπιέζουν και µας φιµώνουν. Οφείλουµε πρώτα σ' εµάς του ίδιους να εκφραζόµαστε. Ακόµη κι αν αυτό σηµαίνει πως βαδίζουµε πολλές φορές σε περίεργα µονοπάτια του µυαλού µας. Εξάλλου, ποίηση σηµαίνει έρωτας για καθετί και ο έρωτας από µόνος του είναι επανάσταση.

Μια ποιητική συλλογή με διάχυτη καλοκαιρινή διάθεση, που προδιαθέτει τους αναγνώστες να ταξιδέψουν τόσο με το μυαλό όσο και με την ψυχή τους. Η κοινωνία, τα βιώματα, οι εμπειρίες αποτελούν πηγή έμπνευσης του δημιουργού, αλλά και σημείο ταύτισης πολλών ανθρώπων. Ο Ανδρέας Φλουράκης, στο "Καλοκαίρι", την πέμπτη ποιητική του συλλογή, παρουσιάζει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο την πραγματικότητα, την καθημερινότητα, καθιστώντας το συγκεκριμένο βιβλίο αντικείμενο αναγνωστικής απόλαυσης πέρα από στενά χρονικά όρια, πέρα από κάθε εποχή...

Την άνοιξη του 2016 με αφορμή μια σειρά σεμιναριακών διαλέξεων που πραγματοποιήθηκαν στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών με θέμα τις φασματικές εμφανίσεις στο αρχαϊκό έπος και στο δράμα, άνοιξε μία συζήτηση με κάποιους συναδέλφους σχετικά με τη σχέση του επάνω και του κάτω κόσμου ειδικότερα στο αρχαϊκό έπος. Η συζήτηση αποδείχθηκε μεταδοτική: μεταφέρθηκε μετά από λίγους μήνες και στο επιστημονικό συμβούλιο του Κέντρου Οδυσσειακών Σπουδών και διαπιστώσαμε ότι ενώ το θέμα του θανάτου είχε μελετηθεί συχνά στην ομηρική βιβλιογραφία, ειδικότερα κατά τη δεκαετία του '80...

Το ποιητικό σύμπαν της Αφροδίτης Κατσαδούρη αντλεί τις εικόνες του από το πολύ-ερεθισματικό αστικό περιβάλλον και αποπνέει -σχεδόν σε κάθε ανάγνωση- τη μητροπολιτική αίσθηση της αποπλάνησης. Η ανάγνωση της πρωτεύουσας συναγωνίζεται υπαινικτικά τη στατικότητα της επαρχίας και παρότι σε μια πρώτη ματιά η καθημερινότητα παρουσιάζεται αγανακτισμένη, στο τέλος διαχέεται μια χαρμολύπη για εκείνους που επιμένουν να βρίσκουν την ομορφιά στα αστικά χαλάσματα ενός μεγάλου χωριού που λέγεται πόλη.

ΛΥΔΙΑ ΛΙΘΟΣ Αυτό θα είναι το φυλαχτάρι σου, Αρετούλα, μου είπε η Γιαγιά μου, με το Αιγαίο στα μάτια της και τον χρυσαφένιο κάμπο στα μαλλιά της. Θα το κρατάς πάντα στον κόρφο σου, να με θυμάσαι. Μα, γιαγιά Χρυσούλα, αυτό δεν είναι Τίμιο ξύλο, μια ασήμαντη πετρούλα είναι! Κι όμως! Είναι μετρητής τιμιότητας πολύτιμος. Αυτός θα σου δείχνει το χρυσάφι στις καρδιές των ανθρώπων. Θα τον σέρνεις πάνω τους και όταν βλέπεις να χρυσίζει, θα τις αγκαλιάζεις. Μακριά τους όμως, σαν η πέτρα χρώμα δεν αλλάξει. Είναι η ΛΥΔΙΑ ΛΙΘΟΣ, αλάνθαστος κριτής ανθρωπιάς. Το κράτησα τ...

Συνήθως μιλάμε, μιλάμε, μιλάμε στα παιδιά αντί να μιλάμε με τα παιδιά. Μίλησα με τα παιδιά άκουσα, άκουσα, άκουσα και έτσι γεννήθηκε αυτό το βιβλιαράκι. Απ΄ ό,τι μου είπαν τα παιδιά για το τσιγάρο. Ο Κλόουν Γιώργοςε Μ. Μαρίνος Ο πατέρας μου καπνίζει σαν φουγάρο. Το ένα πίσω απ' το άλλο ανάβει το τσιγάρο. Και στο σπίτι, στη δουλεία, στο μαγαζί του. Με το ζόρι όλοι καπνίζουμε μαζί του!

Ο έρωτας είναι σαν τη θάλασσα. Σε ταξιδεύει. Σε ζαλίζει. Σε τρομάζει. Σε γλυκαίνει. Σε αποπροσανατολίζει. Σε αρρωσταίνει. Σε απελευθερώνει. Σε αναζωογονεί. Σε διαλύει. Σε τρελαίνει. Σε κάνει ευτυχισμένο. Σε κάνει δυστυχισμένο. Και, κάποιες φορές, σε σκοτώνει. Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα. Σε ξαγρυπνάει. Σε προκαλεί. Σε αρμενίζει. Σε ταρακουνάει. Σε αιχμαλωτίζει. Σε γοητεύει. Σε πικραίνει. Σε ξοδεύει. Σε υπνωτίζει. Σε φοβίζει. Σε κάνει ευτυχισμένο. Σε κάνει δυστυχισμένο. Και, κάποιες φορές, σε πνίγει.

Ο Μπεσίκ Καραναούλι είναι ο σπουδαιότερος εν ζωή ποιητής στη Γεωργία. Η ποιητική του συλλογή "Η σακατεμένη κούκλα" θεωρείται ένα εμβληματικό έργο, που πρωτοκυκλοφόρησε το 1973 στην τότε Σοβιετική Ένωση, και για το οποίο οι Γεωργιανοί είναι πολύ περήφανοι. Ήταν το πρώτο ποιητικό έργο σε ελεύθερο στίχο στη Γεωργία, τοποθετώντας τον Καραναούλι στη νέα γενιά ποιητών που εμφανίστηκε εκείνη την εποχή κι "έσπαγε" τη σοβιετική ποιητική παράδοση. Με το ποίημα αυτό, ο Καραναούλι δεν ρομαντικοποιεί τον πόλεμο, δεν γράφει για ήρωες και δεν δοξάζει το σοβιετικό σύστημα. Αντ' αυτού, γ...

Φιλήµατα... ένα βιβλίο µε στίχους, ένα σύνολο συναισθηµάτων και σκέψεων. Στίχοι για φιλιά που δεν δόθηκαν, για φιλιά που προδόθηκαν, για φιλιά που ονειρεύτηκα, για στιγµές που µαγεύτηκα, για όνειρα που έζησα και γι' άλλα που γκρεµίστηκαν. Και σκέψεις, πολλές σκέψεις, αναζητήσεις, "γιατί" και απαντήσεις. Απορίες ψυχής, συµπεράσµατα και εσωτερική πάλη. Κι όλα αυτά, κάτω από το πέπλο του έρωτα - της δύναµης που τα κινεί όλα και τα ενώνει όλα, ακόµα και τα κοµµάτια της µοναξιάς ή της µοναχικής ζωής. Του έρωτα για τη ζωή! Ποιος δεν πληγώθηκε στον έρωτα, ποιος δεν θα πλη...

1. Ήμασταν μπρούμυτα στο χοντρό χαλί της διάβαζα μια ιστορία για ένα αλεπουδάκι -δεν ήταν όσο πονηρό θα ήθελε η μαμά του- όταν στήριξε καλά τους αγκώνες της, κοιτάχτηκε στο απέναντι τζάμι και με την πιο γενναία της φωνή είπε: «Μαμά, είμαστε σαν τα σκουλήκια!» Πήρα τότε το κεφάλι μου από το κείμενο καμάρωσα την αντανάκλασή μας χωρίς να ανοιγοκλείσω τα μάτια και σιγουρεύτηκα ότι αυτή η ανάγνωση δεν είχε κανένα νόημα να συνεχιστεί. Καθόλου δεν έδειξα ότι λυπήθηκα που δεν ήμουν στη θέση της αλεπούς.

Έμαθες καλά να το κουβαλάς αυτό το βάρος. Το αποστήθισες. Μετά άρχισε και να σου αρέσει. Πιο μετά, τέλειωσαν οι δικαιολογίες κι έμειναν μόνο οι ορισμοί, σοφοί, στεγνοί να σου μασουλάνε την ύπαρξη όπως η διάκρισή του σε ανθυπασπιστή που εορτάστηκε δεόντως Είναι λοιπόν η τραγωδία μια μίμηση πράξης σπουδαίας και τελείας; Του ανθυπασπιστού; Θα ξαναπάρουμε την ανάγνωση απ’ την αρχή ξανά, μέχρι τα μάτια σού να είναι ελεύθερα μα πιο πολύ εσύ, βρε δαρμένε μέσα στο αιώνιο πείραμά σου να παίξεις με τα κατάλληλα υλικά. Κι αν αποτύχει, γρήγορα να πάρεις τη σακούλα κ...

"Οι τελευταίοι εραστές του Σουρεαλισμού' Ήταν μόνος. Εκεί απ' όπου ξεκίνησε. Είχε ταξιδέψει σε όλα τα παράλληλα σύμπαντα αλλά δεν την είδε πουθενά. "Αρκετά παράξενο", σκέφτηκε. "Θα 'πρεπε να βρίσκεται σε μια πορεία, σε μια κατάληψη, σε κάποιο πάτωμα. Σε όλα εκείνα τα μέρη που καταργήσαμε την κανονικότητα" Όμως όλα αυτά δεν είχαν πια σημασία. "Ίσως ξαναβρεθούμε μαζί σε κάποιο όνειρο", είπε και βυθίστηκε για πάντα στο κρεβάτι. Εκείνη τη στιγμή ένα κλειδί ακούστηκε στην πόρτα... "The Last of the Surreal Lovers" Alone. At his very beginning. Having travelle...

Η ΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ Είναι λογικό, το βάρος τής ερευνούμενης γειτνίασης να μην καταπίνεται: Δεν έχουμε περίπτωση κατάληψης. Όταν ο επιστήμονας αισθανθεί απειλή και την υλική άγνοια, έχει να επιλέξει μέσα σε τρόπους κυκλοφορίας: Παίρνει άτεχνα το φορτίο και σαν όχημα (σαν καρότσι από εκμίσθωση με υπαλληλική πραμάτεια), το κάνει μια βόλτα στους δημόσιους δρόμους, μέχρι να περάσει ο μεγάλος κίνδυνος.

ΧΑΜΗΛΩΜΑ ΣΤΗ ΓΗ Οργανώνω -στη φούρια μου- συμπόσιο λογικής, με σφραγίδες αιτιών και επιχειρήματα για συνειδητότητα. Για να ανακαλύψω τη φύση τής δυστυχίας μου. Με αυτά για μέσα, ανάλογα έρχεται και το αποτέλεσμα: εικόνες και ύφος που με κολακεύουν. "Είναι που είμαι ανώτερος, που δε με καταλαβαίνουν, και που γι' αυτό και γι' άλλα, συχνά με αδικούν". Μικρή απόκλιση από την ταύτιση τού εγώ μου μ' εμένα αν συμβεί, βλέπω και δεν τρομάζω, αφού το ήξερα: Συντροφιές γνωστές, σώματα, λόγια γνωστά και κλασικά, αντικείμενα σκέψης αρκούσης αν και μονοδιάστατης, ολότητες...

Η ποιητική συλλογή "Ελλήνων μέθεξις" διαθέτει ως βασικό στοιχείο παρουσίασης των έργων της, την αγάπη προς την εξέλιξη, τον διαρκή αγώνα για τη Δικαιοσύνη και την Ελευθερία, την ποιητική αποτύπωση της αρετής και της αγάπης, μέσω σημαντικών Ελλήνων καθώς και γεγονότων που διαμόρφωσαν την Ελλάδα, την εξύψωσαν πνευματικά και την κατέστησαν ελεύθερη χώρα. Το πνευματικό-θρησκευτικό στοιχείο είναι έντονα καταγεγραμμένο και αποτυπωμένο μέσα από το λυρισμό που τη διαπνέει και σε μορφές υπέρτατης Αγιότητας και πνευματικής ανύψωσης. Η αγάπη προς το τόπο της καταγωγής του ποιητή Κωνστ...

Γαλάζια μαλλιά πλεγμένα μ’ αρμυρίκια όσο το καλοκαίρι τελειώνει αμφίρροπο μετρά μορφές πίσω απ’ τον κρυστάλλινο τοίχο σιγομουρμουρίζοντας τις οπτασίες που τρεκλίζουν σφυρίζοντας αρωματισμένα λόγια. Δεν έζησα στο σπήλαιο, κι όμως μισοκλείνω τα μάτια και τα χείλη που αρνούνται. Τυφλώνομαι μόνο απ’ το χαμόγελο του Ιούνη που ’λεγε θα σταματήσει το καλεντάρι, ο υβριστής! Τον λάξεψε κι αυτόν ο φόβος της λάβας κι ας ήταν δίπλα η πηγή. Δεν έμαθα ποτέ καλό σημάδι! Ούτε να τιθασεύω τα ριζώματα! Ένα λιβάδι ανοίχτηκε μπροστά, καμένο απ’ τον λίβα... And all I loved, I lov...

Μέρες χωρίς κορόνες 1. Το χορτάρι γνέφει, λέει ότι γνέφει σε μένα και, αμέσως, να προσέξω πολύ πώς μου γνέφει. Το δεντρολίβανο μιλά στο χορτάρι, του λέει τι θέλει αυτός εδώ, και το χορτάρι του απαντά με τον ίδιο σχεδόν τρόπο, να προσέξει πώς μιλά. Στοχαστικές καρδιές στην καρδιά έρημων τόπων. Μπορώ να είμαι εδώ δίχως να είμαι; Στρατόπεδο Κόδρα, 20 Μαρτίου 2020.

Το "Μπαγκλαντές" δεν υπάρχει πια· ούτε "Το νησί της Αφροδίτης" ή "Τα Ίμια". Αυτά, και μερικά ακόμη στέκια στο Καλοχώρι, στο δέλτα του Αξιού, όπου ανάμεσα σε βαλτόνερα, υγρότοπους με εκατοντάδες ερωδιούς, φλαμέγκος και πελεκάνους ξεφύτρωναν αυτές οι φιλόξενες παραγκοταβέρνες - σύμβολα μιας εποχής που έφυγε ανεπιστρεπτί. Μικρά "παλατάκια" - που έδιναν άσυλο σε ψαράδες και κτηνοτρόφους της περιοχής αλλά και ησυχαστήρια μερικών φοιτητών, καθηγητών και ανθρώπων της πόλης. Μετά το 2007 η περιοχή άρχισε να ερημώνει. Τα στέκια έκλεισαν με απόφαση της πολιτείας και ο τόπος εγκατα...

Η Σίλια Χριστοδούλου, ζει έντονα από μικρή κάθε τι Ελληνικό και νιώθει και ότι ιστορικά ήρθε η στιγμή το ελληνόφωνο κοινό των Βρυξελλών (Ελλαδίτες, Κύπριοι και άλλοι Ευρωπαίοι λάτρεις της ελληνικής γλώσσας) αλλά και γενικά οι Έλληνες, Κύπριοι και Ομογενείς να προσεγγίσουν ξανά τις ρίζες τους μέσα από τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία, τις τέχνες, τη Γλώσσα και την Παράδοση που κληρονομήσαμε. Μέσα από την ποίησή της αχνοφαίνεται η βαθύτερη φωνή της που μας λέει ότι "η λογοτεχνία μετουσιώνει το τραύμα φανερώνοντας συνάμα αλήθειες μακριά απ' την ματαιοδοξία της κάθε πολιτικής σκηνής...