Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σε αυτό το βιβλίο, το οποίο είναι διανθισμένο με συναφείς εικαστικές δημιουργίες όλων των εποχών, έχουμε - με απλότητα και συντομία - μια πρώτη γνωριμία με τη ζωή και το έργο τριάντα τριών, των πλέον σπουδαίων, αρχαίων Ελλήνων ποιητών.

Αν δεν μπορούμε να μην κρίνουμε τον αδελφό μας, ας κρίνουμε βάση προαιρέσεως και όχι υποψιών αλλά βάσιμα

ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΕΙΣ Ο μικρός μου γιός παίρνει τον ρόλο του πατέρα μου. "Κουλιώ" με αποκαλεί και ξαναγίνομαι μικρή κι εκείνος μεγαλώνει, ο προστάτης μου. Ο πιο μεγάλος αποφεύγει να με προσφωνεί, κι αν υποχρεωθεί "μαμά" με λέει ντροπαλά σχεδόν και είναι σαν να θέλει να κρυφτεί από τον εαυτό του. Ο Αλέξης μου "μάνα" θαρρετά με φώναζε - προσέξτε τον παρωχημένο χρόνο - και τα σπλάχνα μου τραντάζονταν καθώς με ταύτιζε με τον υπέρτατό μου ρόλο. Τώρα ίσως να καταλάβατε γιατί θρηνώ. "Μάνα" ποτέ, ποτέ δεν πρόκειται να ξανακούσω.

Και καθώς το οπισθόφυλλο φτιάχνω το πρώτο μου ποίημα στα χέρια μου πήρα να δω τι μ’ έκανε να αρχίσω να γράφω. Άλλα ποίημα δεν ήταν στημένο καλά με ευφάνταστες λέξεις, καταλήξεις ωραίες και βαθύτερο νόημα. Ξύπνησε όμως μυρωδιές αγαπημένες, γεύσεις γλυκές, φιλίες παιδικές, σκανταλιές, λύπες, χαρές μου εφηβικές κι έρωτα αγνό! Παρέα με πρώτα φιλιά, τραγούδια ερωτικά και ξεγνοιασιά! Κι όπως καλύτερα τις λέξεις κοιτώ νομίζω πως δικό μου δεν πρέπει να ’ναι τελικά. Μάταια όμως το κεφάλι μου σπάω προσπαθώντας να θυμηθώ. Ταξίδεψα μέσα από λέξεις που δεν ξέρω καν αν τις...

Ο Τάσος Γαλάτης γράφει ποίηση σπάνιας ρυθμολογίας και ταπεινότητας. Συναντιέται και ταυτίζεται συναισθητικά με τους σπουδαίους προγόνους του, τους ανώνυμους των μύθων και της ιστορίας: από τον τυφλό Οιδίποδα μέχρι τα ξυπόλυτα παιδιά του Ηράκλειτου, τους τελευταίους Βυζαντινούς και τους ήρωες του Εικοσιένα. Με πρόσχημα τη δική του οδοιπορία -Φάληρο, Καλογρέζα, Νέα Ιωνία- ανασταίνει, όπως ο Μίμαρος στον μπερντέ, τους ήρωές του, τα δράματα και τα θύματα του αιώνα του· προσφέρει άσυλο στους άστεγους και περιθωριακούς, στους άμοιρους μετανάστες και τ’ αδέσποτα ζώα. Υψηλής στά...

Τα "Οικογενειακά ή πολυπρισματικός κόσμος" κατά τον Ιωάννη Πανουτσόπουλο είναι ο "τρόπος να θεραπεύουμε τις αμυχές πριν γίνουν τραύματα. Να θεραπεύουμε τα τραύματα όταν μπορούν να επουλωθούν. Να χαρίζουμε τη συγγνώμη πριν ακόμα μας ζητηθεί. Να νουθετούμε δίχως να γίνει αντιληπτή η νουθεσία". Η οικογένεια, άλλωστε, μπορεί να υπήρξε "ιδεολογικό κατάλυμα για νεανικά τολμήματα. Ιδιότυπο παρεκκλήσι για έναν κόσμο ανέγγιχτο από την απληστία". "Γιατί θα έρθει ο καιρός να συναθροιστούμε. Η ανάγκη να σιτιστούν τα πλήθη που επικρέμονται από το χείλος της αλήθειας. Τότε και ο ά...

ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ είπε ν' αφήσει στίγμα του στο πρωινό η αγάπη κι έτσι να που απίθωσε ζεστή μια καλημέρα στο φραντζολάκι της στιγμής του ύπνου της καλής του μέσα σε χείλη κόκκιν' ανεξήγητα ανοιχτά στο δέρμα επάνω ροδαλόν τριαντάφυλλου μετάξι μη ξεραθεί ο άρτος τους πετρώσει ο έρωτάς τους παγώσει το ασημί του φως πρόστυχο το φεγγάρι χιόνι μαργώσει το κορμί βαρύνει τα φτερά τους και χωριστά λιθοβολούν της μοίρας την απάτη!

Σαν έρθουνε καιροί στερνοί, εκεί κοντά στο τέλος, κι αποφασίσεις ν' ανοιχτεί βιβλίο που 'χεις γράψει, είν' ευλογία να µη δεις πόσα δεν είχες πράξει. Για πόσα δεν πολέµησες ποτέ να κατακτήσεις και πόσους τόπους άφησες ταξίδι να µην κάνεις. Κείνα που ονειρευόσουνα, κείνα που επιθυµούσες, τον χρόνο σου τον ξόδεψες πολλές φορές σ' ανούσια. Σαν έρθει η ώρα εκείνη εκεί, είν' ευλογία να µη δεις, µιαν άλλη ιστορία, από εκείνη που 'θελες πραγµατική πορεία. Μα αν αλήθεια σου συµβεί...

Δε γράφουμε για να μας διαβάζουν! Είναι ότι πιο ανούσιο και ανώφελο... Γράφουμε για αφύπνιση και επαγρύπνηση! Οι ποιητές ένα χρέος έχουν ,να γίνονται έμπνευση στους αγώνες ενάντια στην τυραννία. Είναι η φυσική τους θέση να σταθούν πρώτοι μπροστά στο κτήνος με στίχο και με σώμα. Ίριδα Μελάνη Ως μια αδέσμευτη ψυχή, τα Κέρνα Ομοιώματα έρχονται να δώσουν στον αναγνώστη κάποιες πτυχές του εσώτερου εαυτού όπως αυτές τις διαισθάνεται και τις αποτυπώνει με λέξεις η ποιήτρια -πρωταγωνίστρια του βιβλίου Ίριδα Μελάνη. Κι έτσι, παρουσιάζεται ένας διάλογος μεταξύ ενός προσώπ...

Μεσοαστικές τραγωδίες, οικονομικά πακέτα στήριξης, πρωτεϊνούχα σκευάσματα, εφημερίδες ευθυγραμμισμένες, καθοδηγούμενοι αξιωματούχοι, αφελείς πολίτες, φοβισμένοι γκατζετάκηδες, πολιτικές τομές στο δημοκρατικό σώμα, να αιμορραγούν συστημικές αδικίες, βιομηχανικός πολιτισμός, τάχα στο πλευρό του τίμιου εργάτη, συγχρονισμένες μπότες που πατούν και σήμερα λαιμούς και ιδεολογίες, στη χημική, ελεύθερη κατά τα άλλα, οδό των ονείρων μας.

Με τη μετάφραση του ποιήµατος "The Waste Land" του T.S. Eliot που καταθέτει εδώ, ο Χάρης Βλαβιανός θέτει εαυτόν ενώπιον μιας διπλής και εξαιρετικά δύσκολης πρόκλησης. Γιατί το ποίηµα αυτό αποτελεί ένα από τα καταστατικά κείµενα του µοντερνισμού του 20ου αιώνα κι ένα µείζον έργο της παγκόσµιας λογοτεχνίας, ενώ η απόδοσή του στα ελληνικά, ως "Έρημη χώρα", εδώ και 85 χρόνια, έχει καθαγιασθεί από το κύρος και την αίγλη της υπογραφής του νοµπελίστα Γιώργου Σεφέρη. Θέλει τόλµη ν’ αναµετρηθείς με ένα τέτοιο έργο σε ξένη γλώσσα και να το μεταφράσεις. Θέλει αυτοπεποίθηση να συγκρ...

Τρυφερή είναι η μνήμη που ξεφυτρώνει στα ερείπια του μυαλού. Μίσχος λεπτότατος που κινδυνεύει διαρκώς μα ξεδιπλώνει φυλλαράκια προς ένα φως που μόνο αυτή γνωρίζει και θρέφεται μυστικά κι όλο θεριεύει ώσπου καλύπτονται τα πάντα από ένα πράσινο τρεμάμενο που λάμπει και χαϊδεύει τον άνεμο κι αυτός το υμνεί με ρυθμικές αναπνοές και πότε πότε ένα τραγούδι σιγανό για δυο φωνές, πες το παράπονο ή κι εμβατήριο πένθιμο για όσα δεν έγιναν ποτέ.