Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"...Μια βάρκα γεμάτη σκέψεις και όνειρα ο νους μας... Μου υποσχέθηκε να με πάει εκείνο το ταξίδι και του άπλωσα το χέρι". Όταν η μελωδία της ψυχής μας ταξιδεύει, κανείς δεν μπορεί να της διακόψει το ταξίδι· θα περάσει από φουρτούνες... θα φοβηθεί πως θα βουλιάξει... θα βρει τα ήρεμα νερά, μα θα τα καταφέρει και θα κάνει πραγματικότητα το ταξίδι που ξεκίνησε...

Αχ, θάλασσά μου Εκστατικός μπροστά στην ακτή μαγεύεις, γητεύεις τη σκέψη, μου, γοητεύεις την καρδιά και με τα βήματα μου πέρα δώθε ψαχουλεύω για χρωματιστά κογχύλια στην αμμουδιά. Στη σιωπηλή σου απεραντοσύνη φωνάζω ικετευτικά, σε καλώ, σε προκαλώ, σε ρωτώ: Τις ει; Αχ, θάλασσα, πικροθάλασσα τι μου επιφυλάσσεις; Πότε με καλοπιάνεις με αγοραίες απολαύσεις και μ’ ιερόδουλες, που εθίζουν ηδονικά τους ναυτικούς κι απ’ τα ναυάγια της ζωής ανείπωτες αισθήσεις. Πότε μ’ αναπτερώνεις μ’ έωλα λόγια και μου υπόσχεσαι πολλά, εσύ όπου με άνδρωσες κι αυτή όπο...

Α' Σου γράφω από την πολιτειούλα δίπλα στη θάλασσα που' φτασα. Η επιστροφή, σκέφτομαι, είναι ένας θάνατος που τον διαλέγεις. Χθες βράδυ άνοιξα πάλι την Οδύσσεια· ας είναι ευλογημένο το όνομά του, μου έδειχνε πάντα να κρύβομαι... ή να φεύγω.

Σαν μια ημέρα/ που πέρασε από τ' αγκάθια/ και δεν μάτωσε/ σαν μια ζωή/ που πέρασε στη φυλακή/ και ήταν ελέυθερη/ σαν μια στιγμή/ που πέρασε το παρόν/ και διέλαθε της λήθης/ θέλω να ζήσω/ το χρόνο που εμπιστεύτηκε/ την εδώ παρουσία μου

ΑΓΚΑΛΙΑ ΑΠΟ ΚΙΜΩΛΙΑ Μελαχρινή, με σγουρά μαλλιά παιδούλα ορφανοτροφείου κάτασπρα ντυμένη βαθιά μελαγχολική. Δε θέλει φίλους ύπνο φαγητό, μα τη μανούλα που ο φριχτός ο πόλεμος της πήρε. Βγαίνει στην αυλή, τη νεκρή της μάνα με άσπρη κιμωλία ζωγραφίζει, βγάζει τα πάνινα παπούτσια της και κουλουριάζεται στο άψυχο κορμί της γλυκιά, πανέμορφη μοναχική! Άναυδοι μένουν οι υπεύθυνοι γιατί απλά την "ευτυχία" αδυνατούν να δούνε. Όμως σφοδρά επιθυμούν να μη βρεθεί άλλο παιδί την αγκαλιά της μάνας του να ζει σε κύκλο από κιμωλία...

Ποιητής από την Αλβανία με έντονη δραστηριότητα στη χώρα μας, ο Λουάν Τζούλις καταθέτει τώρα τη νέα ποιητική συλλογή "Άγιος προδότης" έντεκα χρόνια μετά την πρώτη του "Μυρίζω μήλο" (2003), που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση. Επικεντρωμένος στον άνθρωπο που, ξεριζωμένος από τον τόπο του, πασχίζει να φτιάξει από την αρχή το μωσαϊκό της ελπίδας του, ο Λουάν Τζούλις επανέρχεται κάθε φορά και πιο έντονα στην αποξένωση και στα φοβικά σύνδρομα που ακολουθούν μοιραία την ταυτότητα του μετανάστη. Ενδεικτικός ο στίχος "Ξέρω να μετρώ χωρίς ανάσα μέχρι τα εκατό. Μεταναστευτική μέτρηση. Του ξέ...

[...] Από τα τριαντατρία ποιήματα της συλλογής, όσα και τα έτη της επί της παρουσίας του Χριστού, τα είκοσι έξι έχουν άμεση σχέση με το Άγιον Όρος. Τα πρώτα τρία παρουσιάζουν το Άγιον Όρος ως τόπο αγιοβάδιστο, ως αγιοκρατούσα πολιτεία και τα μοναστήρια ως πύργους της προσευχής. Ακολουθούν τέσσερα ποιήματα δυο παρουσιάζουν τη σχέση της Παναγίας με το Άγιον Όρος, και δυο που αναφέρονται σε μεγάλους Αγιορείτες Άγιους, στον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά και στον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, του οποίου μάλιστα τον ύμνο μελοποιεί η ίδια η ποιήτρια ως γνώστης της Βυζαντινής μουσικής και υμνογρά...

Πάντα αναρωτιόμουν αν οι επίδοξοι άγιοι επιθυμούσαν την αγιοποίησή τους, αφού κανείς δεν τους ρωτά μετά θάνατον γι' αυτό. Τυχαία έπεσε το μάτι μου στο έργο του Carlo Carra "Il Bersaglio" από το 1928. Ήρθε αυτόματα στο μυαλό μου η ιδέα ότι η αγιοποίηση μοιάζει με τον εγκλεισμό ενός ανθρώπου σε ένα ταπεινό δωμάτιο στη μέση του πουθενά που είναι, τυπικά, προσβάσιμο σε όλους. Όλοι παρατηρούν αυτό το δωμάτιο από μακρυά αλλά μάλλον δεν θέλουν να εγκατασταθούν μέσα σ' αυτό. Γι' αυτό αποδίδουν τα εύσημα στον Άγιο που φιλοξενείται εκεί και στη συνέχεια ανοίγουν το βήμα τους και απομ...

Κάποια μέρα έτσι αναπάντεχα μια φωνή ακούστηκε από μακρυά... πολύ μακρυά! Από πού να' ρχόταν άραγες; Σε κανενός σκέψη δε χωρούσε!...

Αφηγήσεις και μελοποιημένα ποιήματα με ειδική αναφορά σε 48 Ήρωες.

Κι ο Έρωτας; Βυθισμένος στην μετάνοια... Με τους ευρύχωρους Δανειστές των τρυφερών και ανεπανάληπτων στιγμών του... Ντυμένος στα μαύρα... Με τις φτερούγες του πια κομμένες... Τα βέλη του σκορπισμένα στον άνεμο... Και την εύθραυστη - γεμάτη γοητεία - φωνή του να παρηγορεί τους αγγέλους... Καθώς αφήνει την τελευταία πνοή πάνω στα σκαλοπάτια των Ποιητών που θρηνούν τον χαμό του...