Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΒΡΟΧΗ Βρέχει σήμερα απ' το πρωί· βρέχει υποσχέσεις στις παλάμες του κόσμου κι όλοι τρίβουν τα χέρια τους με μανία Βρέχει ουρανό στη θάλασσα, στάχυα στην άμμο Παιχνίδια παιδικά στις καμινάδες των σπιτιών και υπομονή στον ύπνο των μεγάλων Βρέχει αέρα στην πλώρη των καραβιών, βρέχει τραγούδια στα χείλη των εφήβων με τα διπλωμένα χέρια και τα σκισμένα παντελόνια Βρέχει σπίθες φωτιάς στης μνήμης τα κενά κι αλάτι στις πληγές των δρόμων Στριγγλίζουν τα φανάρια στις διαβάσεις Βρέχει ηλιαχτίδες στους ώμους των κοριτσιών και αυτοκινήτων αναρτήσεις στα μπαλκόνι...

Εμπνεύστηκα τα ποιήματα αυτής της συλλογής περνώντας χρόνο με μια σειρά ακουαρέλες του Walton Ford. Διάλεξα 100 από αυτές κι έγραψα ένα ποίημα - περιγραφή για την καθεμιά. Έτσι προέκυψαν 100 ποιήματα, σύντομες ελεγείες μιας οργιάζουσας φύσης. Ως επιπρόσθετη απόπειρα εξύμνησης, έδωσα στο καθένα τον τίτλο ενός από τα 100 διαφορετικά ονόματα με τα οποία περιγράφεται ο Θεός στο Κοράνι. Μια τέτοια χειρονομία μού φάνηκε ταιριαστή στην επίπονη προσπάθειά μου να περιγράψω το θαύμα. Με σχέδια των: Ηλία Καφούρου, Ντόρας Οικονόμου, Μαρίας Λάλου, Βασίλη Νούλα, Σοφίας Σιμάκη, Πέτρ...

ΑΝΙΣΗ ΜΑΧΗ Καλή μου μοίρα κρεμασμένη Απ' το παράθυρο Τώρα είσαι μια γυναίκα Σαν όλες τις άλλες Πολύ χλομή για να 'σαι ευτυχισμένη. Θυμάσαι εκείνο το βράδυ Στο καφενείο με τους μύθους; Η νιότη πετούσε τα άνθη της Σαν μπαλάκια από ψίχα ψωμιού. "Ακόρεστη ώς το τέλος", ψιθύρισε. "Μυστήριο το νησί και το μυστηριώδες καράβι Αίνιγμα τόσος πόνος να πάει χαμένος". Κι έπειτα οι βροχές σάπισαν Τα βράδια που λυσσομανούσε η κραυγή "Ακίνητος !" Και αντιγύριζε το σκοτάδι "Στην κόρη που έχω μαζί σου Θα δώσεις τρία δαχτυλίδια. Δεν υπονοώ τίποτε, είναι Κάτι τελείως πρ...

Ω έρωτα, έρωτα βαθύ. Έρωτα πλατανόφυλλε, πλατύφυλλη ηδονή μου. Στάχυ μου μονοσύλλαβο, δε λέγεις να σωπάσεις. Το φιλί σου βαθύτερο κι απ' τον καιρό του Κέρτη. Το σώμα σου παλλιροϊκό με ανεβοκατεβάζει. Τα λόγια σου ακριβά, του έρωτα ζαφείρια. Άμμος είμαι η χρυσή στο ξέσπασμα της ηδονής σου. Δεν έχω άλλη άκρη από σε, δεν έχω άλλον δρόμο. Οι γλουτοί σου κορφές των Δελφών μου. Οι σπόνδυλοι σου ανεμόσκαλα ανάλαφρα την ανεβαίνω.

"Πόλεµος πατήρ πάντων" Ξυπνώ κι είναι το στρώµα µου εχθρός,/ τη νύχτα περιδιάβαινα σε δάση/ διψασµένα· σε είχα διαρκώς, µα δεν σε είχα. Τώρα θ’ αναπλάσει/ το πάθος µου από γυαλί σε σµάλτο/ θλιµµένο επιστήθιο πουλί/ που κάθησε στον ώµο µου· σαν άλτο/ σαξόφωνο µου ακούγεται η φωνή/ σου - άτονη, δειλή αντωνυµία/ να πέφτει απ’ το ψηλότερο κλαδί./ Όλοι γελούν στην έξω πολιτεία,/ κι ανάµεσά τους σίγουρα και συ/ γελάς, και λάµπεις ήδη στο σκοτάδι,/ µια δύναµη σαν πόλεµος και χάδι. (Από τη σελ. 39 της ποιητικής συλλογής).

Όλοι αυτοί Καταραμένοι δύο και τρεις φορές όλοι αυτοί - παντού πάνω στη γη - οι οποίοι "λόγω και έργω" εξαπατώντας μας "παντί τω τρόπω" χωρίς καμία τύψη και αιδώ επεξεργάζονται υπέρ αυτών τη μεθοδευμένη καταστροφή μας και συνειδητότατα στερούν από εμάς το παρόν στο όνομα ενός ανύπαρκτου μέλλοντος.

Ο στιβαρός και άμεσος λόγος του ποιητή πλαισιώνεται από τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Με ισχυρές ματιές στο παρελθόν και στο παρόν, ο δημιουργός είναι επίκαιρος. Βιώνει την ελληνική δυστυχία και χωρίς υπερβολές και υπεκφυγές καταθέτει το λόγο του, την κριτική του και την αγανάκτησή του στην "Άγονη γραμμή". Δείγμα γραφής: ΤΟ ΠΑΛΑΤΙ Έχτισαν το παλάτι τους Πάνω στη ράχη μου Και πριν καλά καλά το τελειώσουν Παραπονούνται ότι έγινε μικρό. Τι φταίω όμως εγώ ο δύστυχος Πού 'ναι η ράχη μου μικρή Από κατασκευής της;

Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ Είχαμε έναν έρωτα ανεκπλήρωτο· ανελέητο δηλαδή. Γιατί το έλεος προσφέρεται συνήθως μέσ' από μια καταστροφή κι εσύ στέκεσαι ακόμη όρθιος στην εξώπορτα δίχως να φεύγεις ενώ φεύγεις και έρχεσαι τακτικά κι εγώ μετρώ τα χρόνια με τις διαδρομές των σχολικών λεωφορείων και τις διακοπές στη θάλασσα. Ο ταχυδρόμος μας φέρνει τους λογαριασμούς τις χριστουγεννιάτικες κάρτες κι ενίοτε κάποια γαμήλια πρόσκληση· όχι όμως νέα ότι πέθανες για 'μένα όχι όμως νέα ότι πέθανα για 'σένα.

Στη συλλογή η γραφή είναι βιωματική, στοχεύει στο ξύπνημα των συναισθημάτων, αλλά και με αυτοσαρκασμό επισημαίνει την ψευδαίσθηση ζωής που πολλές επιφέρει η έπαρση του γράφοντα. Δείγμα γραφής: Κατάδυση Επιστρέφω με το βαθυσκάφος της νύχτας. Διεισδύω στη βυθισμένη κιβωτό, συλλέγω κομμάτι κομμάτι τις πνιγμένες επιθυμίες. Κάθε βράδυ πασχίζω να συγκολλήσω τις ασπρόμαυρες σκηνές σ' ένα πολύχρωμο όνειρο.

"Τέσσερα ρομαντικά ποιήματα και μερικά αποσπάσματα στο ίδιο πνεύμα, από πολλές γλώσσες, πού από καιρό με ακολουθούν, μεταγράφονται εδώ, τελικά, σε μια βάναυση πράξη αγάπης." Μ. Φ.

Ο ύπνος δεν έρχεται ποτέ Πια ν’ ακουμπήσει πάνω μου. Οι νύχτες λεπταίνουν και τελικά εξαφανίζονται κι απομένει ένας ήλιος Σκληρός εκδικητής που με κοιτάζει κοχλάζοντας. Θυμάμαι τα παιδικά καλοκαίρια. Τις κοφτές ανάσες, τα γέλια, τον γενναιόδωρο ιδρώτα που με συντρόφευε τα κούφια, ήσυχα, αλλά τόσο εκκωφαντικά μεσημέρια. Μεγάλα, μακριά, αγαπημένα καλοκαίρια. Τα κουβαλάω πάντα μαζί μου στ’ ατέλειωτα ταξίδια μου. Ο Χρόνος τότε ήταν ταξίδι χωρίς τέλος. Τώρα σέρνεται, ίδιος φίδι, δείχνοντας την απειλητική του γλώσσα, Παραμονεύοντας στο σκοτάδι. Έτοιμος να επιτεθεί. Ως...

Ποιήματα του ηθοποιού, θεατρικού συγγραφέα, γεμάτα αναμνήσεις που σβήνουν.

Ιδρωμένα τοπία σε σκυμμένη γη κορμιά φορτία σε ανήμερα κύματα ανάσες θηρία παιδιά που ονειρεύονται χαλίκια λίθινες ελπίδες σε έριδα ιδέες κουλουριασμένες στο φόβο τους λέξεις εξόριστες από την αλήθεια τους. Πως η ασχήμια κραταιά διαφεντεύει ό,τι γύρω μας; Σκόρπισε το άλλοτε αειθαλές είναι μας. Κι έγινε πιο σταχτερό από ποτέ.