Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΩΝ ΦΩΒ Ο φόβος των Φωβ ήταν μήπως τα χρώματα πετάξουν στην ανατολή και δεν τα ξαναδούν τα χρώματα υπαρκτές μνήμες μιας ζωής απόκοσμης κόσμου υπαρκτού και φοβικού ξαναζωντανεύουν καθώς τ' αγρίμια φωβίζουν τη νύχτα με μωβ Εκτυφλωτικά στιγμιότυπα φωτός οι Φωβ ολίγον αυτοφοβικοί ζωγράφισαν τον ήλιο -φευ!- τυφλώθηκαν οι αθεόφοβοι Φωβ φοβάμαι να ιστορήσω τη συνέχεια ένα άγριο μεγαθήριο γίνεται κάποτε με φως

"Συμπλήρωμα" Στο σώμα μου αναζητάς τον ήλιο του θέρους/ που πνίγηκε στο σούρουπο./ Στο σώμα σου ψάχνω την αυγή/ που πριν καλά καλά γεννηθεί,/ χάθηκε στα μισά της νύχτας. (από τη σελ. 21 του βιβλίου)

Πάντα λατρεύω το αληθινό και το εξαιρετικό φως που επιδρά στο δέρμα σαν άστατο χαρακίρι και φωνάζω για να ακουστεί ως το μαντείο των Δελφών που όσες φορές και να κοιτάξω το μεγαλείο του ουρανού δε θα βρω ποτέ κλωστές άχρωμες. Always cherish the true and excellent light which affects the skin as an unsettled hara-kiri and yell to be heard to the oracle of Delphi no matter how many times I look at the splendor of heaven I'll never find colorless threads.

Ο Άουγκουστ χαμογελάει νεκρός. Κάποτε μου διηγήθηκες το όνειρό σου. Βρισκόσουν με τον Άουγκουστ Μάκε στα χαρακώματα και λέγατε πρόστυχα αστεία κάνοντας τσιγάρο - γύρω σας ο τόπος ζεμάταγε σαν φρέσκο έγκαυμα. Τον ρώτησες αν ζωγράφιζε καθόλου. Εκείνος δεν μίλησε και σου έδειξε ανέκφραστος το πόδι του: ένα κομμάτι κρέας να κρέμεται από μια ασημένια αορτή· μαυρισμένο και αιμάσσον.

Η ποιητική συλλογή περιέχει 46 ποιήματα εμπνευσμένα και διανθισμένα από τα αιώνια ανθρώπινα προβλήματα. Ο έρωτας, η αγάπη, ο πόνος και η μοναξιά είναι η μεγάλη θεματολογία της ποιήτριας, η οποία με τον κοφτό της στίχο δημιουργεί την προσωπική της ιστορία στο χώρο των γραμμάτων. Αξιοπρόσεχτη είναι η αμεσότητα και η καθαρότητα του λόγου, κάτι που επισφραγίζει την όλο και περισσότερο προβολή του υπαρξιακού γίγνεσθαι, μ' έναν τρόπο θαυμάσιο -κύριο δείγμα- του γεωγραφικού χώρου της ποιήτριας. Δείγμα γραφής: Είμαι ένας διαβάτης της γης που δίνει το στίγμα του στους ν...

Στους "Αιώνες" ο Ρίτβο περιστοιχίζεται από πρόσωπα σε ένα σύμπαν μέδουσα. Το όνομά του βρίσκεται στο στομάχι μιας χήνας. Η γλώσσα είναι ένα φύλλο που σκίζεται, ένα βουλωμένο υδραγωγείο. Οι επιθυμίες δεν φωτίζουν στιγμιαία την οθόνη του μυαλού αλλά χρωματίζονται αργά καθώς περνούν μέσα από το σώμα. Το σώμα που είναι άλλοτε ουρανός, άλλοτε καβούκι, άλλοτε ύφασμα. Η βελόνα του πικάπ εισχωρεί στο κεφάλι. Στην καρδιά φυτρώνουν νύχια. Το δέρμα βρίσκεται σε ανοιχτό διάλογο με τον φλοιό και τον οπό των δέντρων. Το μυαλό είναι ένα μαύρο γάντι. Ο βολβός της τρίχας κάτι που μασιέται μ...

Ο Βυθός Κάτω από ουρανοξύστες ένας άνθρωπος κατοικεί σε χαρτόκουτα. Διπλώνει τις τέσσερις πλευρές του ορίζοντα και κουλουριάζεται στο βυθό, αιώνα άστεγου. Μεταξουργείο-Ομόνοια-Μοναστηράκι Σε νεώρια βόγγου μ' ένα σπασμό στο στομάχι από πείνα και ρίγος σε ολόκληρο το κορμί τους, ελλιμενίζονται άνθρωποι. Ένας αρουραίος ολοένα πλησιάζει. Ανοιχτές οι πληγές τους αιμορραγούν. Έναστρος ο ουρανός. Τ' αστέρια φέγγουν τη σταύρωση και την αποκαθήλωση στο Γολγοθά του εικοστού πρώτου αιώνα. Στα ρείθρα της θολοσκέπαστης κοίτης του αρχαίου ποταμού Η...

[...] Ο Ποιητής πιστός εργάτης του πνεύματος κι εδώ, αποπειράται μέσω μιας μορφής ολιγόστιχης ποίησης να προβάλλει στοιχεία Ποιητικής Κριτικής ενατένισης και αποτύπωσης μιας πραγματικότητας «χαμένου-εκποιημένου» Ονείρου, η οποία όμως από μόνη επιβάλλει όχι πια στη «χαμένη», αλλά στις «χαμένες» κατά το Μνημόνιο γενιές μας, να διεκδικούν! Να διεκδικούν, να αισθάνονται, αλλά και να δίνονται ολόψυχα δια της προσφοράς από το όποιο μετερίζι στους συνάνθρωπους μας, με απώτερο στόχο, την ανάσταση και το λυτρωμό πρωτίστως των άλλων απ' τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της υποταγής...

ΚΥΝΗΓΗΜΕΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Πηχτή σιωπή από άγνωστη πηγή φιμώνει τον ορίζοντα. Δύσκολη η αναπνοή. Ανακλαστικό φυγής. Οι δρόμοι κουβάρι. Ό,τι υπήρξε... πουθενά. Στέπες απουσίας απέραντες γκρίζου χιονιού χαλί. Βήματα χωρίς ίχνη. Φωνάζεις και... νέφος φτερωτό από το στόμα. Ηθμός νοσταλγίας μήπως το οικείο επιστρέψει...! Καλείς το χτες... πουθενά! Τρόμος τα βήματα ξεκουρδίζει. Καθρέφτης... να κοιταχτείς...! Μια κραυγή να πλήξει τ' αφτιά! Μια οσμή να δώσει ρυθμό! Σε μακρινό ορίζοντα αποτεφρώνεται ο χρόνος. Κυνηγημένη η πραγματικότητα αναζητά καταφύγιο σε νόες βαθε...

Από μικρή, η ζωή μου είναι ένα ταξίδι. Είχα το θείο δώρο να μπορώ να ζήσω την περιπέτεια της ζωής ταξιδεύοντας. Να ταξιδέψω σε τόπους μακρινούς, σε χώρες πολλές, αλλά και να "διαλογιστώ" σε τόπους παράξενους όπως η ψυχή και το "πέραν". Αυτό το ταξίδι είναι η αιώνια, η νυν και αεί χαρά μου για τον έρωτα, την τρυφερότητα, την κατανόηση, καθώς και πρόσφορο από μένα για τον καθένα για το καθετί. Και πώς αλλιώς να κάνω αυτούς τους άλλους να καταλάβουν με πόσο άπειρο μέτρο μετρώνται τα πράγματα που γεύομαι και να τα μοιραστώ μαζί τους, παρεκτός κι αν έγραφα ποιήματα που με μια...

ΜΙΑ ΤΡΙΧΑ ΧΩΡΙΖΕΙ Οργισμένος ο βασιλεύς Γελίμερος φορώντας τη λεοντή της νίκης που τις προάλλες του χάρισαν οι άνδρες του κι εκστομίζοντας βρωμόλογα επιτρεπόμενα μόνο σ' αξιωματούχους καταφερόταν εναντίον των Ούννων οι οποίοι σε τίποτα δεν μπορούσαν να φτάσουν τον πολιτισμό των Βανδάλων καθώς διακήρυσσε. Στο βάθος του πάντως ελάχιστη αμφιβολία τον βασάνιζε γι' αυτό κατέφυγε ανήσυχος στις τηρούμενες στατιστικές. Εξάλλου είναι λεπτές οι ισορροπίες καθώς όλοι γνωρίζουν. Συχνά μάλιστα μια τρίχα χωρίζει τον πολιτισμό από τη βαρβαρότητα.

Το κεφάλι μου στηρίζεται ψηλά/ πάνω απ' το λοφίο της σκέψης μου/ σκύβω μονάχα όταν κοιτάζω το βλέμμα μου/ πάνω στο μέταλλο που κρατάει η όψη της./ Την περιμένω./ Την περιμένω να' ρθεί/ με τα μαλλιά και με το στήθος της/ με τα γλυκά σαν λυπημένα μάτια της./ Την περιμένω και αυτή πάντα έρχεται./ Κι εγώ θαμμένος κάτω απ' τις σκιές των μαλλιών της/ εκεί βλέπω να γεννιούνται οι σκέψεις μου. [...]