Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...]Η μελέτη αυτή δεν είναι αξιολόγηση του έργου της Βότση. Έχουν γραφεί κατά καιρούς πολλά κριτικά σημειώματα στο καθημερινό και περιοδικό τύπο, άρθρα σε βιβλία κριτικά, σε εγκυκλοπαίδειες, από τους αξιότερους κριτικούς μας, τους λογοτέχνες μας, τους κορυφαίους των γραμμάτων μας. Όλα εύστοχα και βαθυστόχαστα, υμνητικά του έργου της Βότση. Την κατατάσσουν στην εντελώς πρώτη σειρά των ποιητών μας. Όμως μια γενική θεώρηση του έργου αυτού δεν έχει ακόμα παρουσιασθεί. Και θα ήταν δύσκολο να κλείσει κανείς σε μια μελέτη ένα τόσο θαυμαστά ενιαίο έργο, που όμως απλώνεται σε όλα...

Κάθε ένα από τα είκοσι εννέα ποιήματα του βιβλίου αποτελεί και μια έκπληξη εκφραστικής αρτιότητας, οικονομίας, εικονοπλασίας, έκφανσης συναισθημάτων, καθαρότητας βλέμματος, καλλιτεχνικής και αισθητικής λιτότητας και ωριμότητας τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενο συνολικά. Μια κάμερα περιστρεφόμενη διαρκώς μέσα μας κι έξω είναι η γραφή της Δάφνης Φαντριδάκη με ένα πλάνο σεκάνς να καταγράφει διαρκώς και να αφηγείται επί μέρους ποιητικές ιστορίες που τελικά διαμορφώνουν το σύνολο των ποιητικών αφηγήσεων

Ο Νίκος Σταθάκος με την πρώτη του αυτή ποιητική συλλογή "Ακίβδηλα Όνειρα" βγαίνει στην κοινωνική αρένα με την δική του αρματωσιά. Ο στίχος απλός, αλλά μεστός από νόημα και ευαισθησία, μετουσιώνει σε τέχνη πτυχές από τη ζωή για να συμβάλει μέσω του ποιητικού λόγου στη διαμόρφωση της κοινωνικής συνείδησης. Διά μέσου των γιομάτων από ποίηση ευρηματικών εικόνων, εκτός από το ψυχικό και πνευματικό του κάλλος, διαπερνάει και το ιδεολογικό του ΕΙΝΑΙ.

Πάνω στα επιτύμβια των αγαλμάτων ψυχών/ που θροΐζουν κυπαρίσσι και κυρτό χορτάρι/ στην ανεστραμμένη θάλασσα/ που κυμάτιζε παπαρούνες,/ χαράσσεται το στιλπνό ξίφος του αιώνα/ που βυθίζεται στα ερείπια/ ενός ανεκλάλητου λόγου./ Πάνω τους,/ σύννεφα παλιά θωπεύουν το ιερό χώμα/ Φφρτώνοντας σβησμένες θυσίες/ προσαραγμένες/ σε παλίμψηστων προσευχών βροχές. (από τη σελ. 9 του βιβλίου)

Κάκτοι Αρμονικές στροφές των κάκτων σε μια γαλανή ματιά του σύμπαντος Σήμερα γδύθηκα την αιωνιότητα ντύθηκα τους πολέμους στάθηκα στην μύτη του βέλους και εκτοξεύτηκα στην τροχιά των άστρων Πίσω μου άφησα την αντανάκλαση των αστεριών μέσα στον πολύπτυχο έρωτα κι έθαψα στο τσιμέντο και σε κιβώτια την αγάπη.

Tο δύσκολο σήμερα, οι ανθρώπινες σχέσεις, το πόσο ακατόρθωτες μπορούν να γίνουν στην εποχή μας· μοναξιά, θλίψη, σκέψη, ελπίδα, παιδικές αναμνήσεις, χέρια που φιλιούνται από χείλη μητρικά ή ερωτικά, στοργικά. Ο διάλογος με τον οποιοδήποτε αναγνώστη για αυτά ίσως έχει νόημα γιατί μπορεί αυτός να νιώσει ότι, ακόμη και σε μια εποχή σαν αυτή που ζούμε, μπορούμε να είμαστε ο ένας για τον άλλον και ο ένας μέσα από τον άλλον. Μια ειδικότερη μερίδα ανθρώπων, οι νέοι, θα βρουν ίσως και κάτι παραπάνω: μια μικρή υπενθύμιση πως όσο ο κόσμος αυτός συνεχίζει να περιστρέφεται σε σταθερό άξ...

Πέντε χρόνια μετά το "Σωσίβιο", σύνθεση 19 ποιημάτων γραμμένων από το 1986 ως το 2001, ο Παναγιώτης Ιωαννίδης συναρμόζει στον Ακάλυπτο 25 ποιήματα της περιόδου 1995-2009. Αν στο πρώτο βιβλίο "μονάδα έκφρασης" ήταν η λέξη, στο δεύτερο μοιάζει να είναι η φράση. Η ζωή περνάει. Φτάνει στο μαύρο κι εξακολουθεί. "Ακάλυπτος": ουσιαστικό, επίθετο. Ένας χώρος όπου συμβαίνουν τόσα και τίποτα δεν κρύβεται. Η ομορφιά επιστρέφει εκεί όπου ήταν. Μετά τους προσεκτικούς στίχους του "Σωσίβιου", τα ποιήματα του δεύτερου βιβλίου του Παναγιώτη Ιωαννίδη κινούνται σ' έναν πλατύτερο χ...

Ένα σύνολο ποιημάτων με κεντρικό άξονα σύγκλισης την απονομή δικαιοσύνης. Όχι όμως από τα ανθρώπινα δικαστήρια. Πιο πολύ, σκιαγραφούν την ηθική δικαίωση ή την τιμωρία που έρχεται πολύ πιο μετά αφότου σβήσουν τα φώτα των γεγονότων που απαιτούν την κάθαρση. ΑΦΡΟΣΥΝΗ Η λογική είναι κλωστή που με τον πόνο δεν κρατεί. Η αφροσύνη όμως, είναι φυλακή όταν αυτή σε οδηγεί. ΑΔΙΕΞΟΔΟ Αν γυρίσω τις πλάτες στο μέλλον θα δω κατάφατσα το παρελθόν. Αυτό, που τόσο πολύ μισήσαμε να αγαπούμε. Τώρα, θαρρώ πως αγαπούμε να το μισούμε. Αχ, απεχθές συναίσθημα της κάλπικης υπερ...

Δεν είμαστε οι Κρεολοί της Νέας Ορλεάνης ούτε και ποιητές ωχροκίτρινα και μικρά τα άνθη μας δεν είμαστε φάροι ούτε γυναίκες το κορμί μας στάζει κόλλα πολύτιμη αρρώστια δεν ζούμε στις θάλασσες δεν υπάρχουν ορίζοντες· βλέπεις τα οπληφόρα ζώα; Εδώ δεν είναι μια πόλη πουθενά δεν είναι μια πόλη ούτε λιμάνι πουθενά δεν είμαστε οι αυτόχειρες που αγαπήσαμε