Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αν ήμουν, νεκρώνει η θάλασσα τις χούφτες μου. Στις σταματημένες μου παλάμες κύλησαν τα κλειδιά κι οι ράγες μου ανισορρόπησαν στην τρέλα των βροχών. Αν ήμουν Κύκλωπας, στις κενές μου βαλίτσες θα κρατούσα τα ακοίμητα καφενεία των σταθμών και τα ξυλοπόδαρα των φανταστικών ταξιδιών για του μεσαίωνα την αποκαθήλωση. Αν ήμουν Πυθία, θα κάπνιζα τους αντίχειρες για την αποκάλυψη της Στιγμής, που ο πόνος μου σε θυμήθηκε στα δειλά μου μονοπάτια, με τη μαγκιά του αξεδίψαστου επιζώντα των σπαραγμών. Αν ήμουν Τειρεσίας θα ξέπλενα τα μάτια μου στις νότες των γρύλων από κάποια καλοκα...

ΔΕΙΝΟΙ ΚΟΛΥΜΒΗΤΕΣ Και μη μου πεις ξανά κολύμπι πως δεν ξέρεις στη θάλασσα των ξεβρασμένων αναμνήσεων πως θα πνιγείς χωρίς μια νοσταλγία παροντική να επιπλέει για να γραπωθείς κίνητρο να σου δώσει για τη σωτηρία. Γεννήθηκες να κολυμπάς· Εννιά μήνες μες στον αμνιακό σάκο της μάνας άλλο δεν έκανες από το να επιπλέεις σε μιαν ατμόσφαιρα περιρρέουσα με τα αινίγματα όλα άλυτα εξ’ αρχής όμως εσύ ξέγνοιαστα κολυμπούσες Ροβινσώνας Κρούσος πριν βρεθείς στη γη των λωτοφάγων όπου λησμόνησες την υδρόβια φύση σου. Κι ύστερα ήρθανε τα καλοκαίρια απ...

Ο μυστικιστής στρέφει την ύπαρξή του προς το Θεό, για να γλιτώσει από τη βιοπραγία του χρόνου. Ο ποιητής χρησιμοποιεί το χρόνο και την έκφραση. Μετουσιώνει τον πόνο και νιώθει κατάσαρκα το μαστίγωμα του χάους. Ο πρώτος. τοποθετεί τον εαυτό του στη σφαίρα της εύνοιας του Θεού· γίνεται αγαπημένος μαθητής, δοχείο της χάριτος, μύστης των υπεραισθητών, σκεύος εκλογής, φτερούγισμα υπεριώδους εναστροσύνης. Ο δεύτερος είναι ο άσωτος γιος. Σπαταλάει την πατρική περιουσία στο χαμαιτυπείο των υλικών του αισθήσεων. Είναι φτωχός και πένης και αντλεί τη δύναμή του, όπως ο ερωτευμένος,...

Να μιλήσεις για ποίηση είναι ένας τρόπος να αγγίξεις κάτι που δεν υπόκειται στην αφή, αφού μόλις πας να το πιάσεις εκείνο χάνεται ή σκορπίζει. Η αναλυμένη ποίηση δεν είναι πλέον ποίηση, έχει μετακινηθεί πέραν του τόπου όπου οφείλει να μένει και να παραμένει. Οι παραβολές και οι αλληγορίες μιλούν για την ποίηση χωρίς να την εκτοπίζουν από τον φυσικό της χώρο, από το ιδιάζον πεδίο όπου ανήκει. Αφομοιώνουν τον τρόπο της και μιλούν εντέλει ποιητικά χωρίς να μιμούνται. Αγκαλιάζουν τον τόπο της, θα πει μιλούν από εκεί όπου μόνον ίσως η ποίηση θα μπορούσε να μιλήσει για τον εαυτό...

Ο ποιητής, με τους επιγραμματικούς στίχους του, περιπλανάται στο χτες και στο σήμερα, ακολουθώντας την ιστορία μέσα από ατραπούς και διακλαδώσεις μοναδικών εικόνων. Τον βρίσκουμε ν' ακολουθεί τον «πληγωμένο Άδωνι» και να συμμερίζεται τον «πρόσφυγα της Σμύρνης». Τον ακούμε να καταριέται τον Εμφύλιο και να ματώνει «από τις πυρκαγιές του Αυγούστου». Πρόκειται για ποίηση υψηλότονη, υποβλητική, που δονείται από νότες μουσικής. Δείγμα γραφής: Στον Εμφύλιο άλλαξα πατρίδα ούτε να σκοτώσω αδελφούς στη μάταιη χαρακιά του δείπνου μήτε άδικα να σκοτωθώ στη σκοτεινή γων...

Οι μελέτες που ακολουθούν γράφτηκαν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές αλλά ασχολούνται με κοινά ερωτήματα· αυτό εξηγεί κάποιες επαναλήψεις και επικαλύψεις αλλά και κάποια κενά που ενδέχεται να παρατηρήσει ο καλοπροαίρετος αναγνώστης. Στην γενικότητά τους επιχειρούν να χαρτογραφήσουν μία προβληματική γύρω από τα σολωμικά κείμενα και ταυτόχρονα να διερμηνεύσουν το είδος της καλλιτεχνικής δυναμικής που χαρακτηρίζει τη σολωμική ιδιόλεκτο. Αυτό επιχειρείται με την εκ του σύνεγγυς ανάγνωση μερικών "κρίσιμων" έργων του Σολωμού και την υποτύπωση κάποιων γενεαλογικών γραμμών που κ...

[...] Ο τίτλος Αναγνώσεις και θέσεις περιλαμβάνει δύο έννοιες που τις θεωρώ αναπόσπαστα δεμένες με την ποιητική και την ποίηση του Ανέστη Ευαγγέλου. Αφενός, η μετριοφροσύνη του να θεωρεί τον εαυτό του απλό αναγνώστη, ο οποίος διαβάζοντας γυρεύει περισσότερο να βρει τον εαυτό του μέσα από τα γραπτά του άλλου· αφετέρου, η στέρεη πεποίθησή του ότι η τέχνη, και μαζί με αυτήν η κριτική, χρειάζεται να προβάλλουν ένα αίτημα ήθους ως σημείο επαφής τους με τον άλλον. Αν και στη μελέτη μου "Η ποίηση της αφής. Δοκίμιο ερμηνείας της ποιητικής του Ανέστη Ευαγγέλου", Γαβριηλίδης, Αθήνα 2...

Τσακίζει τούτο το χέρι που γύρευα να πλύνει την κραυγή όμως εγώ σου φώναζα χτύπα με σάρκα χτύπα με, τα νύχια ακανόνιστα σα βράχια μυτερά θες να πονέσω, πού να χτυπήσεις μόνο ποιήματα ματώνουν τις ρωγμές πιο κάτω πέντε πέθαναν κοιμήσου μνήμη να φύγει ο πόνος απ' το στέρνο όλα τα ρήμαξαν κοιμήσου

Ψηλαφίζει με χέρια γυμνά το εύρος της ελευθερίας. Τα όρια που ασυνείδητα φορτώθηκε, αυτοπεριοριστικές αντιλήψεις που τον απέτρεπαν από το βίωμα της ελευθερίας. Φρενήρης προσπάθεια για οξυγόνο.Ο φόβος, η διαπάλη με το "Εγώ", ο άνθρωπος βουλιάζει σε μια- άνευ προηγουμένου- εσωστρέφεια. Θραύσματα ζωής, κατακερματισμένης. Φαύλος κύκλος ματαιότητας. Μια πρωτόγνωρη συναισθηματική ανύψωση επέρχεται. Ο στόχος και η θέληση για ζωή επαναφέρονται, διαφορετική η αντίληψη της ύπαρξης. Ανακηρύσσεται νικητής από τον έσω-εαυτό του, το παρελθόν παύει να έχει επίδραση. Αποδοχή. Η δικτατορία...