Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σπάνια τα μεγάλα αρμόνια και οι βαθύφωνες βιόλες της νοσταλγίας και της μελαγχολίας ανάδωσαν ήχους τόσο αιχμηρούς, τόσο νοσηρούς, αλλά μαζί και τόσο μεθυστικούς, σαν αυτούς που ακούμε στα ποιήματα του Μιλόζ. Η μουσική τους μας κυριεύει αμέσως· είναι μια μουσική βαριά, παράξενα υποβλητική, που μας κάνει να οραματιζόμαστε παμπάλαιους σκοτεινούς πύργους, πελώρια έρημα δάση, λησμονημένα από τους ανθρώπους, πανύψηλες εκκλησίες που μέσα απ' τα πολύχρωμα τζάμια τους, γλιστρά ένα πελιδνό, θανάσιμο φως φθινοπώρου. Όπως όλων των μουσικών ποιητών, έτσι και του Μιλόζ, οι στίχοι διοχετε...

[Δείγμα γραφής: ΕΑΡΙΝΟ Την άνοιξη φοβάμαι τα μάτια, τα πουλιά. Η γιαγιά μου μετέστη κι ο παπούς ανθοφορών ιερεύς ενενηκοντούτης μια στα μάτια μιλάει των πετεινών μια τ' ουρανού διακονεί την προσωδία και "Υπέρ της Ανοίξεως του Κυρίου δεηθώμεν..." Μάρτιος 1989]

Ένας φροντισμένος τόμος με την προεκδοτική χειρόγραφη μορφή της συλλογής του Κάλβου "Λύρα", όπου δημοσιεύεται αντικριστά η φωτογραφική εικόνα του χειρογράφου και η τυπογραφική του μεταγραφή. Η επιμέλεια και τα σχόλια είναι του Γιάννη Δάλλα.

Ο κεντρικός άξονας του "Ιερού πανικού" είναι η αναζήτηση της συνθετικής δύναμης της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας και η εκ νέου επιβεβαίωσή της στον Νέο Κόσμο. Η Εύα Πάλμερ-Σικελιανού, που ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα στις ΗΠΑ για την επίτευξη του παραπάνω ιδανικού, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1952 και πέθανε στους Δελφούς, στο τέλος μιας παράστασης του "Προμηθέα Δεσμώτη".

Τη συγκέντρωση των ποιημάτων της "Διασποράς" το Ρώμου Φιλύρα την άρχισα συστηματικά το 1960, την ίδια εποχή σχεδόν με τη συγκέντρωση του έργου του Μήτσου Παπανικολάου (ποιήματα, μεταφράσεις, μελέτες) και του Αναστασίου Δρίβα. Ήταν μια προσπάθεια που ξεκινούσε, νομίζω, από δύο ανάγκες: από την επιθυμία μου να μελετήσω πιο συστηματικά την ποιητική παράδοση του τόπου μας και ειδικότερα στην κρίσιμη εκείνη, τόσο για την λογοτεχνία μας όσο και για τη διαμόρφωση της ελληνικής κοινωνίας, εποχή του μεσοπολέμου και, παράλληλα, από ένα αίσθημα ευθύνης για τους ποιητές αυτούς που σκόρ...

Γράφω την εισαγωγή αυτή μόνο για όσους, κατά τον λόγο του Βίττγκενστάιν, "νιώθουν φιλία για το πνεύμα μου". Αλλιώτικα, δεν θα έβρισκα το θάρρος να πως τόσα πράγματα σε πρώτο πρόσωπο. Γιατί, στ' αλήθεια, επιθυμώ να τους μιλήσω για "πράγματα" που έγιναν τελικά "λέξεις". [...]