Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Γήινες σκουληκότρυπες είν' των µετρό µας οι σταθµοί. Από τη µία µπαίνω κι από την άλλη ευθύς βγαίνω και τα πάντα αλλάζουν. Μακάρι να 'ταν κι η ζωή µας έτσι. Μ' ένα εισιτήριο φτηνό ή παρµένο απ' τα χαλασµένα µηχανήµατα στην είσοδο του τερµινάλ που κάποιος καλός άνθρωπος θα 'χε αφήσει, στην κοσµοµόνωση να 'µπαινα και ν' άλλαζαν τα πάντα στην επόµενη στάση. Άραγε εγώ µεταφέροµαι όταν µε το µετρό ταξιδεύω ή είν' ο κόσµος που αλλάζει και πάλι στον ίδιο σταθµό κατεβαίνω, ίδιος κι απαράλλαχτος;

ΑΝΗΛΙΚΙΩΣΗ Σου 'κλεισα τα μάτια με το φθαρμένο μαντίλι Το 'χα από παιδί στην τσέπη Είχε το χρώμα του τριαντάφυλλου Μύριζε γλυκιά μαστίχα Πίσω στο κεφάλι σου το 'δεσα Κι όπως το καστανό σου χρώμα ακούμπησε το ύφασμα Θύμισες κορίτσι. Σβούρες γύρω από τον εαυτό σου σ' έφερνα Σου άνοιγα τα χέρια- σε στροβίλιζα όλο και πιο πολύ Μέχρι που το χαμόγελο σου σταμάτησε Να υφαίνει στα χείλη Μέχρι που παχιά δάκρυα μούσκεψαν το παλιό υφάδι. Το 'βγαλες από τα μάτια -ήταν θολά κι αγνώριστα- Άνοιξες την πόρτα του σπιτιού Περπάτησες με τη ζαλάδα στα πόδια Και το χέρι κόντρα...

Μια μεγάλη συλλογή χαϊκού (τρίστιχων ποιημάτων με συγκεκριμένο αριθμό συλλαβών σε κάθε στίχο) από έναν Έλληνα: ο Γιάννης Ανδριανάτος, με σπουδές ζωγραφικής και φιλοσοφίας, ιδρυτής στην Αθήνα του "Ρητορικού Κύκλου", καταθέτει σε έναν τόμο το πρώτο μέρος των ποιημάτων του, μαζί με τους "Αινιγματισμούς" του, αποφθεγματικές φράσεις που ειπώθηκαν σε σεμινάρια και διαλέξεις του.

Η μοναξιά, ο έρωτας και ο θάνατος στο πρίσμα της αιωνιότητας και της ανυπαρξίας του ποτέ και του τίποτα. Μια αντανάκλαση αυτογνωσίας ετεροπροσδιορισμένη σε μια αδυσώπητη καθημερινότητα. ... Στην αισιοδοξία του θανάτου.

ΤΟ ΦΤΕΡΟ Το λαχάνιασμα της καρδιάς σου Ήταν παιχνίδισμα στα όνειρά μου Μα τώρα είσαι μια κόκκινη παραζάλη Που μου τρυπάει το κεφάλι Ήθελα ένα κυνηγόσκυλο Άριστης ράτσας Από υψηλή τάξη Μα εσύ ούτε ένα φτερό δεν μπορείς να πιάσεις Όλη την ώρα γκρινιάζεις Το μυαλό σου το έχεις στο σεργιάνι Σε ένιωθα κολλητό Και τώρα ούτε καν φίλο δεν μπορώ να σε πω Γνώριζες ότι μου είπαν ψέματα Και έκανες τον χαζό Μια μικρή σπίθα στα μάτια σου Πυροδότησε την κίνησή μου Ήθελα ένα κυνηγόσκυλο Που να μπαίνει σε τάξη Κι εσύ ούτε ένα φτερό δεν μπορείς...