Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αν στο βάθος υπάρχει κάποια βαθύτερη ουσία που ορίζει και συνδέει τα ποιήματα αυτής της συλλογής σε μία ενότητα -κι αν αυτά δεν είναι αντιδράσεις σε κάποια, δυνατά έστω, εξωτερικά ερεθίσματα - αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη, παρά η αγάπη, ο έρωτας, η μοναξιά, τα πρόσωπα που λείπουν αμετάκλητα, η εναγώνια αναζήτηση της λύτρωσης και οι βαθιές, περίπλοκες και ανεξιχνιάστες μεταξύ τους σχέσεις.

Μικρό είναι αληθινά τούτο το ποίημα, λίγα στιχάκια στην καρδιά του ποιητή. Ελεγεία και παρακαταθήκη συνάμα, πνευματική κληρονομιά στον κόσμο που τον έθρεψε. Λίγα στιχάκια μα γιγάντια, ν' αγκαλιάζουν τη γη και όλους τους ανθρώπους από ύψη δυσθεώρητα. Λίγα στιχάκια μα ορόσημα, οδοδείκτες για να βαδίζουν οι άνθρωποι -και πιο πολύ οι νέοι- ατάραχοι και γαλήνιοι μέσα απ' το βουητό της ξέφρενης καθημερινότητας στις πραγματικές αξίες της ανθρώπινης φύσης.

Θα 'πρεπε οι άνθρωποι να διαλέγουν μόνοι τον τόπο που θέλουν να ζήσουν, αντί να τους διαλέγει η εξουσία. Η εξουσία διαλέγει τους τόπους για τον εαυτό της. Κι όταν λέμε εξουσία μπορεί να εννοούμε τον αλήτη στο τρένο, έναν κολυμβητή του Φαλήρου, τον Πρωθυπουργό, τον βασιλιά. Όποιος τέλος πάντων είναι εξουσία εκ της ουσίας του, εκ του φυσικού του. Όποιος είναι έξωθεν της ουσιώδους τέχνης, της τεχνοκρατίας. Είναι ιδιότης και φύσις, nature. Να το πω μ' ένα σύγχρονο οικονομικό όρο: είναι η κλεις των Τσιμέντων Ηρακλής. Σήμερα περάσαμε σε μια άλλη διάσταση, στο P(o)urgatorium. Ο D...

Άκου πώς σαλεύουν οι ήχοι σε εικόνες παλιές. Άκου πώς ανοίγουν τα βλέφαρα απ' το λήθαργο. Άκου πώς σιμώνει η μυρωδιά της πληγής. Άκου το χαλάζι στα μάγουλά μου. [...]

Ο Καρυωτάκης γράφει σ' ένα του αφήγημα: "Αισθάνομαι την πραγματικότητα με σωματικό πόνο. Γύρω δεν υπάρχει ατμόσφαιρα, αλλά τείχη που στενεύουν διαρκώς περισσότερο, τέλματα στα οποία βυθίζομαι ολοένα. Αναρχούμαι από τις αισθήσεις μου. Η παραμικρότερη υπόθεση γίνεται τώρα σωστή περιπέτεια. Για να πω μια κοινή φράση πρέπει να τη διανοηθώ σε όλη της την έκταση, στην ιστορική της θέση, στις αιτίες και τα αποτελέσματα της. Αλγεβρικές εξισώσεις τα βήματά μου."

Ο Αλέξης γεννήθηκε το Νοέμβρη του '69 κάπου στην Αγγλία. Ο Γιάννης τον Ιούνη της ίδιας χρονιάς στη Μακεδονία. Η μοίρα τους έμελλε να συναντηθούν στους Αμπελοκήπους το '85. Από τότε βολοδέρνουν στα πεδία της τέχνης μέχρι που αποφασίζουν να συνεργαστούν πάνω σ' ένα ανθολόγιο με εικόνες και λέξεις. Μετά από ένα χρόνο βαρεμάρας και επειδή μερικά χρόνια βαρεμάρας μπορεί να οδηγήσουν στο τέλος του αιώνα, είπανε να μείνει κάτι πριν από αυτόν. Αυτή τη στιγμή ο ένας δουλεύει στην ιδιωτική Τ.V. και ο άλλος σε γραφείο ιδιωτικό (με χαρτιά πολλά).

Το παρών είναι θέση και άποψη πάνω στο παρόν που βρήκαμε, που φτιάχνουμε, που ζούμε και οφείλουμε να αφήσουμε. Το παρών διατηρεί το δικαίωμα της ζωής στο παρόν του καθενός μας, μεμονωμένα και όλων μαζί. Το παρών κατηγορεί τους απόντες του σημερινού παρόντος. Το παρών συμφωνεί και με τους διαφωνούντες παρόντες.