Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Απόκρημνες μέρες: πεπραγμένα και παραλείψεις, ό,τι ευδοκίμησε στο χρόνο, ό,τι χάθηκε· η μνήμη που γλυκαίνει, η μνήμη που αγκυλώνει. Ανθρώπινες «ιστορίες» υπαρξιακού άχθους, ενδοσκαφές, οξειδώσεις του χρόνου... Ποιήματα με κέντρο τον άνθρωπο στη συναρπαστική περιπέτεια της αψίκορης ζωής του. Απόκρημνες μέρες: ποίηση βιωματική, απολογιστική, που συνιστά μια εκδοχή του «τραγικού»...

Το έργο, με τη διπλή του υπόσταση, μουσική και ποιητική, υπήρξε μια δοκιμή μνήμης και φόρος τιμής στη Σπιναλόγκα, το μικρό νησί με το ενετικό φρούριο στον κόλπο του Μιραμπέλου, όπου, από το 1903 ώς το 1957, εκτοπίζονταν οι Έλληνες χανσενικοί : φόρος τιμής στον ανθρώπινο πόνο αλλά και στην ανθρώπινη αντοχή. Εικόνες και περιστατικά από το βίο και τα πάθη των λεπρών, κυρίως όπως μαρτυρούνται στην "Αυτοβιογραφία" του Επαμεινώνδα Ρεμουντάκη, με αρχετυπικό ανάλογό τους την εις Άδου κάθοδο, όπως την αφηγείται ο "Απόκοπος" του Μπεργαδή, εναλλάσσονται με χορικά, λυρικά μέρη και ιντε...

Άλλοτε με σιγουριά και άλλοτε ονειροπατώντας, η ποιήτρια προσπαθεί να αντλήσει εκείνες τις απαντήσεις που θα οδηγήσουν στην αυτογνωσία μέσα από αποκλίνουσες ροές. Πρόκειται για μια αναζήτηση στο χρόνο, στο χώρο και στις οχέσεις, με εκείνη την απόκλιση από τα δεδομένα στερεότυπα, που κάνει το ταξίδι ενδιαφέρον.

Ίσκιοι Χτες βράδυ ίσκιοι μπήκαν κρυφά στο σπίτι, βγήκαν ξαφνικά μες απ τους τοίχους ψιθυρίζοντας. Κρατούσα την ανάσα-μου μην και μ ακούσουν και φύγουν. Να, τώρα περιεργάζονται τους πίνακες τα βιβλία κάποιες φωτογραφίες πεθαμένων ανοίγουν το ψυγείο ξαπλώνουν στους καναπέδες πίνουν μπίρες σιγοτραγουδούν γελάνε. Ξάφνου σηκώνεται ένας ψηλός λεβέντης κι αρχίζει ένα ζεϊμπέκικο οι άλλοι κρατούν το ρυθμό με παλαμάκια. Ο χορός σιγά-σιγά καταλαγιάζει, οι χειροκροτητές ησυχάζουν ηρεμούν σαν να πέφτουν σε συλλογισμό. Ο χορευτής σαν χαμένος σέρνεται περιφέροντας τα μάτια- του στους...

Αυτό το βιβλίο του Λουίς Γκαρθία Μοντέρο αποτελεί πραγματικό δώρο για τους αναγνώστες. Οι στίχοι του θίγουν με θάρρος το συναίσθημα του έρωτα. Πάνω από τις σκιές που διασταυρώνονται, τα εμπόδια, τα λάθη, ο ποιητής κάνει σαφή την επιθυμία του να εκφράσει την πληρότητα του έρωτά του, την ολότητα της εμπειρίας του. Αν ο έρωτας είναι το συναίσθημα που μας αποσπά από τη λογοτεχνία, εδώ διαπιστώνουμε με θαυμασμό ότι είναι επίσης το συναίσθημα που την κάνει ακόμα δυνατή.

Στη δική σου αρχή που κοιτά σαστισμένη όποιο τέλος κι αν δώσεις είναι έργο παιγμένο