Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΚΟΜΜΑΤΙΑ Η ΘΕΛΗΣΗ Κομμάτια η θέληση ατσαλένιας πέτρας αιωρούμενα πάνω στον κάμπο σπαρμένος με πουλιά πεθαμένα μιαν αυγή αργοπορημένη στο δρόμο γυαλιά σπασμένα συντρίμμια η σιωπή της κοιμωμένης αντιφεγγίζοντας από μακριά το τέλειο έγκλημα κι εσύ βυθισμένη όλη νύχτα στης αδυναμίας τα λασπόνερα βρέθηκες εντός ακτίνας και σε σάρωσε το κύμα καθημερινή συνήθεια νόμος η υποταγή των άστρων με το φως τους αναπνέοντας το αδυνατισμένο σαν τα ερπετά της γης τρόπους διαφυγής αναζητώντας.

Τοπία, άνθρωποι και ιστορίες αναδύονται σαν ανάγλυφες εικόνες. Το παρελθόν αναπλάθεται στο παρόν μέσα από το προσωπικό βίωμα. Ο νόστος εννοείται ως ένα ταξίδι με επιστροφή. Η γεωγραφία αυτού του ταξιδιού γίνεται η γεωγραφία ενός τόπου, ενός βουνού, ενός φαραγγιού, ενός σπιτιού, ενός δέντρου. Ο έρωτας, η νοσταλγία και η θάλασσα οδηγούν σε μια άλλη γεωγραφία χωρίς όρια, στο βαθύ λόγο της ψυχής. Η Ανάδενα (αρχαία Αραδήν) και το φαράγγι της, «το φαράγγι του Αγγέλου», με το ναό του Αϊστράτηγου (Αρχαγγέλου Μιχαήλ) και τον εγκαταλελειμμένο οικισμό, οι θρύλοι των σφακιανών βουνών...

Ο Άραβας γεννιέται με την ποίηση εντός του· κανένας λαός όσο ο αραβικός, μέσα στην ενότητα των ετεροτήτων του βέβαια, δεν έχει ενστερνιστεί τόσο πολύ αυτή την «ερωτική» –την κινητοποιητική στο κορμί όσο και στο νου– χρήση της λέξης. Η ποίηση βρίσκεται σε καθημερινή χρήση όχι μόνο στις στιγμές της προσωπικής αλλά και σ' αυτές της συλλογικής του ζωής – στον έρωτα όσο και στα πανηγύρια και στην προσευχή. Το ίδιο το Κοράνι –με τον τρόπο της θεολογίας, συμπύκνωση της ιδεολογίας– είναι ένα ποιητικό κείμενο αντάξιο της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτή η μετάφραση αποτελεί ένα πείραμα μι...

"Άρα είχε δίκιο ο Μπωντλαίρ", είναι ο κρυπτογραφικός τίτλος της ποιητικής συλλογής του Κωνσταντίνου Κοκολογιάννη που μας προλαμβάνει συμπερασματικά και μας προκαλεί να κάνουμε ανάστροφη πορεία αποκρυπτογράφησης μέσα από τους στίχους του. Αντιποιητικός ο λόγος του. Μιλάει νέτα σκέτα και τολμηρά. Δεν υπάρχουν πολλές αναγνώσεις στα περισσότερα ποιήματα, ούτε πολυσημία, λες και απεχθάνεται την ποιητικότητα ως μια ακόμη μάσκα, ως ένα ακόμη ψέμα από αυτά που θυμωμένος καταγγέλλει. Σκληρότητα και τρυφεράδα μαζί. Πώς προκύπτει η ποίηση; Από το γεγονός ότι ποίηση δεν είναι οι ιδέ...

Συλλογή Ποιημάτων (1993-2011) ΑΠΩΛΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΛΕΞΗ (16/01/1998) Απώλεια είναι η λέξη. Στο βωμό, βουβός και μόνος με το πέπλο της δύσης στον ώμο του, μ’ ένα χρυσό μαχαίρι, χαράζει το πρόσωπό της, ακριβώς στα σημεία που σχηματίζονταν το γέλιο της. Αίμα. Απώλεια είναι η λέξη. Δακρύζει, με ανάσα βαριά, μια σίγουρη κίνηση. Και ο θάνατος ξαπλώνει απάνω της, και το πέπλο της πρώιμης νύχτας, και το πρώτο φώς του φεγγαριού, και η τελευταία του ματιά, και η τελευταία της λέξη, η τελευταία του σκέψη. Αγάπη. Απώλεια είναι η λέξη.

Στριμώχνεται ο άνθρωπος στην τρικυμία Συμφεροντολόγος στη χαρά Θέλει απλοχωριά για καλοπέραση Πίσω απ' το μεσότοιχο Αίτιο και αιτιατό Με παρωπίδες Αντινομούν το μετερίζι του

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ Οι φλόγες της φωτιάς σκληρές σαν πύρινα δρεπάνια κατάκαψαν του δάσους την άφατη ομορφιά τρεις μέρες και τρεις νύχτες καίγονται σαν καλαμιές αδιάκοπα. Τα κουφάρια των καμένων δέντρων παρέμειναν ορθά και νεκρά στων λόφων τις πλαγιές, χάσκουν σα να θέλουν να στραγγαλίσουν τους υπαίτιους αυτής της καταστροφής.

Είναι το στέρνο μου ένα χωράφι στάχυα που περπατάνε σκέλεθρα κάθε του Αλωνάρη χάραμα. Είναι η καρδιά μου ενός ποταμού η κοίτη που σάπια κορμιά επιπλέουν στα λιμνάζοντα νερά. Στα βράχια ανθίζουν αμπέλια. Μια θάλασσα γλυφό κρασί. Τα καντήλια με το λευκό φως ταξιδεύουν για το στερνό πυροφάνι. ** Η νέα έκδοση συνοδεύεται με κείμενα των συγγραφέων και κριτικών Αθανάσιου Βαβλίδα και Κωνσταντίνου Μπούρα.