Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ποιήματα της νιότης και της ωριμότητας, που δεν καλύπτουν μόνο μια μακρά χρονική περίοδο αλλά και μια εξίσου μεγάλη ποικιλία θεμάτων. Λακωνικά ή χειμαρρώδη, δοξάζουν τον έρτα, ξορκίζουν το θάνατο, αφουγκράζονται τα πολιτικά και τα κοινωνικά προβλήματα, αναδίνουν ενίοτε μια μεταφυσική χροιά. Εβδομήντα εφτά στον αριθμό, ανασύρονται από τις κρύπτες του χρόνου και κατατίθενται με "τρυφερή νηφαλιότητα".

(Δείγμα γραφής:) ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ Δες πώς συσσωρεύεται η κτίση Κάτω απ' το βλέμμα του ανθρώπου. Τι απομένει... Έν' απέραντο σεντόνι. Τις άκρες του θα σηκώσει μοναχός. Τον μπόγο θα φτιάξει της κατοικημένης γης, Ακόμη και της στέπας και της θάλασσας, Στον ώμο του θα τον φορτώσει Και θα φύγει. ΔΥΟ ΚΥΡΙΕΣ Δεν έχω να βαδίσω αλλού Παρά μόνο πάνω στα βήματά μου. Έχουν από ώρα γυρίσει πίσω. Άλλα -τώρα δα- ξεκινάνε. Πάντα βαδίζει γύρω μου Ο εαυτός μου. Αλλά εσύ, μουσική, φοράς πούπουλα. Δεν γράφεις χνάρι στον αέρα. Κανείς ποτέ δεν θα μάθει Τους περιπάτους μα...

Οι αφορμές που ψάχνει ο ποιητής έρχονται με τις λέξεις που τον συναντάνε και με τα πράγματα που του μιλούν. Μια σειρά από τέτοιες παραδειγματικές αφορμές είναι το σχεδίασμα και η μετάπλασή τους: το πλάγιο βλέμμα και ο πλάγιος λόγος των προθέσεων έτσι όπως εδώ γίνεται ευθύς, μαζί με το βλέμμα. Αφού αν κινηθεί κανείς ανά τον κόσμο, ο κόσμος ειναι γεμάτος αφορμές ποιητικές. Αυτό το μικρό στραμπούληγμα που ανατάσσει την καθημερινότητα στην ποιητική της διάσταση, την καλά κρυμμένη ή επιμελώς σκεπασμένη, είναι ο τρόπος του ποιητή -όπως ενός πρακτικού του παλιού καιρού- που με μια...

Ο Χάρρυ Κλυνν είναι λαϊκός καλλιτέχνης με την έννοια ότι το υποκριτικό του σήμα και η γραφή του έχουν ευρεία αποδοχή και μεγάλη αποτελεσματικότητα. Όμως είναι ένας διανοούμενος [...] Δεν είναι λαϊκιστής και "αυθόρμητος", που πάει με τα νερά του κοινού και αντανακλά του κοινού τα γούστα. Η διαφορά του από τους ψευτοδιανοούμενους που κάνουν την ίδια δουλειά είναι ακριβώς αυτό: ο Χάρρυ Κλυνν χρησιμοποιεί την παλιά δοκιμασμένη μέθοδο του γερο-Σωκράτη, την ειρωνεία και τη μαιευτική. Καμώνεται τον αφελή, απορεί, οδηγεί το κοινό στο αδιέξοδο και ύστερα μαζί του ξετυλίγει το κουβάρ...

Ο έρωτας. Η γέννηση. Ο θάνατος. Θέματα γνωστά. Ανάμεσά τους το ταξίδι. Μ' ένα, ας πούμε, Intercity. Το οποίο διέρχεται απ' όλους τους σταθμούς, αλλά σταματά σ' ελάχιστους. Δύο ή τρεις. Δεν χάνει χρόνο. Συμπτύσσει τις αποστάσεις και τις συναιρεί στον ενιαίο και αδιαίρετο δικό του χωρόχρονο. Τότε η αναχώρηση αποδεικνύεται αφελής. Ο προορισμός ασαφής. Η άφιξη αβέβαιη. Το ταξίδι αυτό καταλήγει στην ουτοπία της νοσταλγίας. Στο αδύνατον, δηλαδή, της επιστροφής μας στην αθωότητα. Χάσαμε και τον κόσμο και την ψυχή μας. Παραδόξως νιώθουμε το βάρος τους στο σώμα μας. Η κούρασή μας...