Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η Αυτοκρατορία, το νέο βιβλίο του Antonio Negri και του Michael Hardt, είναι ένα εκπληκτικό tour de force. Γραμμένο με μεταδοτικό ενθουσιασμό, με ευρεία γνώση της ιστορίας και συστηματική οργάνωση, φιλοδοξεί να θέσει τα θεμέλια μιας τελεολογίας των ταξικών αγώνων και της εργατικής μαχητικότητας, ακόμη πιο ουσιαστικά "κομμουνιστικής" από την κλασική μαρξιστική. Γι' αυτό και η μελέτη τους αναμφίβολα θα πυροδοτήσει μια μακροχρόνια και παθιασμένη συζήτηση ανάμεσα στους φιλοσόφους, τους πολιτικούς επιστήμονες και τους σοσιαλιστές. Όποια και αν είναι τα συμπεράσματα αυτής της συζ...

Σε τούτη τη χώρα κανενός δεν του περνάει απ’ το μυαλό η ιδέα να μετρήσει τ’ άστρα ή τις κατσίκες του κοπαδιού Το μόνο που μετράει εδώ είναι ο Κριός της νύχτας και τα προβατάκια των αφρισμένων κυμάτων που παφλάζουν πάνω στη βάρκα του ψαρά Σε τούτη τη χώρα μια μόνη στάμνα κλείνει μέσα της πιότερο δροσερό νερό απ’ όσο βαστάνε οι ουρανοί.

Η εκλογή των πορτρέτων αυτών δεν σημαίνει ούτε μια αξιολόγηση, ούτε μνημόσυνα, ούτε δάφνινα στεφάνια. Συχνά μάλιστα συμβαίνει το αντίθετο. Οι προσωπικότητες αυτές πλησίασαν το συγγραφέα γιατί είχαν ένα μήνυμα οικουμενικό να του μεταδώσουν. Οι πενήντα μία μορφές που συγκεντρώσαμε σ' αυτό το βιβλίο ωρίμασαν στη σκέψη του συγγραφέα από τα πολύ νεανικά του χρόνια. Είναι όλες πολύ κοντά στον ψυχισμό του, για τον ένα ή τον άλλο λόγο και αποτελούν μέρος της ευρωπαϊκής πνευματικής μας κουλτούρας. Αυτές οι προσωπικότητες που ο αναγνώστης καλείται να ανακαλύψει ακόμα μια φορά, δάν...

ΑΥΤΟΕΞΟΡΙΣΤΟΣ ΕΝΤΟΣ ΜΟΥ Χρόνια τώρα χτίζω την προσωπική μου μοναξιά και πορεύομαι. Ξυπόλητος περπατάω στις μύτες των ποδιών μου. Να μην ξυπνήσω το χειμέριο γέλιο σου. Να μην ξυπνήσω τις φωτιές των ηφαιστείων και μου κάψουν τα βήματα. Σ' αυτό το παιχνίδι επιτραπέζιας μνήμης χρόνια τώρα ψάχνω να βρω συμπαίχτη.

[...] Ο τίτλος "Αυτοδύναμη" που λειτουργεί ως στέγαστρο όλων των ποιημάτων είναι καθοριστικός της θεματικής και λογοπλαστικής αξίας του συνολικού ποιητικού έργου. Σ' ότι αφορά τον χειρισμό των θεμάτων της, η Δέσποινα Μπόγρη, διασπά τις έννοιες διεισδύοντας σ' αυτές, και τις τοποθετεί με έναν ήχο εξαίρετα παραπλανητικό, ώστε να μην γίνεται ο θρήνος δυνατότερος της αντοχής, κι η αντοχή να μην γίνεται δυνατότερη της αλήθειας. Κερδίζονται κατ' αυτόν τον τρόπο οι νοηματικές ισορροπίες κι ο λόγος επεκτείνεται όχι μόνον συνειδησιακά, αλλά και εικαστικά και μουσικά.[...] Κατερίνα...

Μία επίκληση ανεπιτυχής ήτανε αρκετή να με βοηθήσει να συλλέξω σταγόνες, μία μία, κι όμως... μα όντως μένουν στέρεες. Τις έχω φυλακίσει στο χαρτί, στην αρχή με μελάνι τις αντέγραψα και το μελάνι από το χέρι οριζόταν. Τώρα με μελάνι τις εναποθέτω στα χέρια σου, μελάνι ορισμένο από το χέρι μου και πάλι. Μερικές λέξεις και μία παύση φτάνουν. Το μυαλό τις λέξεις δε φοβάται. ...τις φοβάται όμως το χέρι. Όταν γεννιούνται είναι επιθετικές πολύ, από ψηλά τρέχουν να ξεχυθούν και σε μιας κηλίδας τη μορφή να σχηματιστούν. Αλλά εδώ τις τιθασεύω. Εάν τις χάσεις ξεχύνονται στον κόσμο όλ...

Έρχονται στιγμές που ο χρόνος παγώνει στη σκέψη. Πρώτα η σιωπή. Ύστερα η βαθιά, κοφτερή ματιά στα σωθικά. Ναι υπάρχω. Ζω. Τι ακριβώς ζω; Πόσο αληθινά ήταν όσα πίστεψα, όσα διάλεξα μέχρι τώρα; Υπάρχει κάτι αληθινό; Ή απλά όλα είναι μια περιπλάνηση στην τυχαιότητα, στα ανείπωτα αποθημένα, στους αθέατους καταναγκασμούς; Ένας θεατρίνος τελικά; Ένας μίμος του δρόμου. Ένας ποταπός υποκριτής έναντι της ίδιας της ύπαρξής μου. Αυτογνωσία θλιβερή. Η απόγνωση του Νίτσε ολόσωμη μπροστά στα στυλωμένα άγρυπνα μάτια. Κι απέναντι, οι αρχαίες σκιές σε καλούν για παρηγοριά. Κι αντί γ...

Η Λελή Πρωίμου, στον άξονα της αλήθειας του συγκεκριμένου και ταυτόχρονα της πλατύτερης αναγωγής του σε πλαίσιο συμπαντικό, ανιχνεύει τα όρια ελευθερίας, τη στέρηση και την ανταμοιβή του έρωτα, την κοινωνική επίφαση, τη σπατάλη του εαυτού, την απόδραση και την υπαρξιακή αμηχανία. Φωνές άγνωστης προέλευσης, που συνωστίζονται υπόγεια και με δρόμους δικούς τους, μεταποιούν αποτυπώματα απωλειών σε ψυχής παρηγορία. Με τρόπους άλλοτε λυρικούς και άλλοτε αποφθεγματικούς υλοποιεί τη διαπραγμάτευση με έναν κόσμο ενορατικό ο οποίος εν τέλει μας απελευθερώνει.

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ Λίγο πριν έρθει η καταιγίδα λίγο πριν θαμπώσει το γυαλί λίγο πριν πέσουμε στην παγίδα ας φάμε τα ψάρια με τα λέπια ας ρίξουμε σωσίβιο στο μέλλον ας στρώσουμε στην πόρτα το χαλί.

Γυρνώντας λίγο παραπάνω φως προς τα μέσα, αποκαλύφθηκε το βρέφος. Μπουσουλούσε ακόμη γύρω από το βατήρα εκκίνησης και μόνο ένιωθε. Στο βρέφος αυτό αναγνωρίσαμε όλοι τους εαυτούς μας και δεν χαρήκαμε ιδιαίτερα. Η συμφιλίωση ήταν θέμα χρόνου. Αυτός ο χρόνος είναι που μεταμορφώθηκε στα κείμενα αυτού του βιβλίου. Απόσπασμα καπνιστής σε πλωτή πετρελαιοπηγή μια φορά και έναν καιρό, στο πάρκο της γειτονιάς, η δωδεκάχρονη μαριάννα ξεφορτώθηκε τη σχολική της σάκα και πίσω από τους πιο ψηλούς θάμνους άναψε το πρώτο της τσιγάρο. ρούφηξε βαθιά, σκέφτηκε "οι γονείς δεν πεθα...

Με τον τίτλο "Αυτοάνοσο" (ένα μελόδραμα) κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νεφέλη το 13ο ποιητικό βιβλίο του Σταύρου Ζαφειρίου. Μια εσωτερική διαδρομή με άξονα τη διερώτηση για την κοινοτοπία του χρόνου, της ζωής μέσα από τις πνευματικές και υλικές της εκφάνσεις, των κυρίαρχων συναισθημάτων που καταδυναστεύουν ή εξυψώνουν τη συνείδηση. Ο Σταύρος Ζαφειρίου, συνεπικουρούμενος από θεατρικές πρακτικές και αναγνώσεις, από παραναγνώσεις κλασικών παραμυθιών, αλλά και από την Ιστορία ως γεγονός, ως ενοχή και ως προσαρμογή στα νέα συνώνυμά της, στοιχειοθετεί έναν προσωπικό μύθο γι...