Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται το θέμα της κοινωνικοποίησης. Η ύλη του βιβλίου, που χωρίζεται σε πέντε μέρη, αναφέρεται στην κοινωνικοποίηση ως έννοια και διαδικασία, τις κοινωνικές δομές, τους θεσμούς και τα μέσα κοινωνικοποίησης, τις σχετικές θεωρητικές προσεγγίσεις, καθώς και σε ειδικότερα θέματα κοινωνικοποίησης, όπως κοινωνικοποίηση και φύλο, πολιτική κοινωνικοποίηση, κοινωνικοποίηση και επιλογή επαγγέλματος.

Ο καθηγητής Ερατοσθένης Καψωμένος δεν παραδίδει μια κλασική ανθολογία, αλλά επιχειρεί μια πρωτότυπη, ποσοτική προσέγγιση της σολωμικής ποίησης. Φιλοδοξεί να συγκεντρώσει, να ομαδοποιήσει και να αναδείξει τα πιο χαρακτηριστικά θέματα που διατρέχουν την τέχνη του εθνικού μας ποιητή. Οι δύο κεντρικές ενότητες του ανθολογίου είναι η Φύση και ο Πολιτισμός, από τη μία πλευρά, και το Άτομο και η Κοινωνία, από την άλλη.

ΤΟ ΑΔΗΛΟ Εκείνο το άλλο Το άλαλο Ωσάν λέξη Το άδηλο Πίσω από τη σκιά που έκλεινε άνοιγε παλιά συρτάρια Μοναχικά βήματα στο διάδρομο Τραγούδια Αλέριο... Αλέριο Σμήνη πουλιών Γύρω από λέξεις που Χάθηκαν από το νόημά τους Αλίσμονε Αλισμόνη (από την ενότητα "Ωσάν λέξεις") ΝΑ ΧΑΝΟΜΑΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ... Να χάνομαι να βρίσκομαι στη Μιλτιάδου Κι ο ήλιος να ομορφαίνει στα μαλλιά μου Παραλυτικούς και επαίτες Τι λες κι εσύ Παναγιά μου Σκεπασμένη με τόσα τάματα Πώς ανασαίνεις τον μικρό Ιησού δίχως ίχνος θαύματος. (από την ενότητα "Κάτω Ουρανός")

Η "Αλληγορική Κασσάνδρα", με την "Ωδή στην οδύνη" και την "Περιπλάνηση", αποτελούν μια τριλογία ποιημάτων μεγάλου μήκους με συγγενική στιχουργία, με δίστιχα, που κατάγονται από τα δημοτικά, και την "ηρωική" και δραματική τους μετάπλαση στον "Ερωτόκριτο" και στο Κρητικό Θέατρο, όμως χωρίς ομοιοκαταληξία, με σπάνιες εξαιρέσεις. Το αφοριστικό ύφος των δίστιχων ευνοεί μια διακοπτόμενη ροή ψευδο-αφηγηματικού τύπου, που συγγενεύει με τη μεγάλη μας ιαμβική παράδοση από τον Αρχίλοχο ίσαμε τον Καβάφη. Όμως ο διδακτικός τόνος έχει περάσει από τα κόσκινα του Υπερρεαλισμού και του Μοντ...

Ο φόνος, ο δόλος, η ανάσα του παιδιού μες στο σκοτάδι του, η βιασύνη της επιθυμίας και της ενοχής, το σκηνικό του θανάτου όταν ήδη είναι συντελεσμένος ή όταν ακόμα ετοιμάζεται σχεδιαζόμενος. Και ο έρωτας σαν παρατράγουδο μιας σημαδεμένης διαδρομής των σωμάτων και των ονομάτων από τον πόθο στον άλλο πόθο κι από το αίμα στο άλλο αίμα κι από την καλημέρα στην άλλη καλημέρα. Το βλέμμα ν' αφηγείται το άλλο βλέμμα- το σκοτεινό και ξένο, που, όπου κι αν είναι, πάντα "θα μας βρίσκει να το βρίσκουμε". Και η ειρωνική παραμόρφωση των πραγμάτων μέσα στο χρόνο τους, που πάντα θα τους ε...