Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η ποιητική συλλογή αποτελείται από τριάντα οκτώ πινελιές σκέψης αποτυπωμένες στο χαρτί - άλλοτε χρωματιστές, άλλοτε ασπρόμαυρες. Συναισθήματα και καταστάσεις που όλοι έχουμε ζήσει κάποια στιγμή στην πορεία της ζωής μας. Αναμνήσεις και εικόνες που μας συνοδεύουν στο χρόνο. *** ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ Σωπαίνω μην ταράξω το σούρουπο, το στόμα κλείνω ερμητικά να μη βραδιάσει. Ζεστά κύματα οι λέξεις δραπετεύουν απ’ το στήθος μου, στο λαιμό ανεβαίνουν, τις χορδές καίνε και χτυπούν στον ουρανίσκο. Τα χείλη σφίγγω σαν χείμαρρος καυτός μην πεταχτούν και σε τρομάξουν. Τη λάβ...

Πενήντα επτά χαϊκού, που έμπνευση για τη συγγραφή τους στάθηκε καθετί που πηγάζει από την ψυχή και την κλονίζει – όμορφο ή άσχημο. Η ποίηση είναι η αλήθεια. Αυτή, λοιπόν, είναι η αλήθεια της Χαραλαμπίας Πνευματικού, μετέωρη ανάμεσα στον πεσιμισμό και τον έρωτα κάθε λογής - ανεκπλήρωτο, μονόπλευρο κ.λπ. Τα ποιήματα κινούνται μεταξύ έρωτα κι αγάπης δίνοντας την εικόνα ενός ολοκληρωμένου αυτοτελούς ποιήματος. Ωστόσο, καθένα αποτελεί ξεχωριστή ποιητική οντότητα, συγγενή προς τις υπόλοιπες.

Γιατί οι Βρετανοί είναι πιο δύσπιστοι από τους Ιάπωνες; Γιατί τα ποσοστά εφηβικής εγκυμοσύνης στις ΗΠΑ είναι μεγαλύτερα από αυτά στη Γαλλία; Ποιος είναι ο λόγος που οι Σουηδοί είναι πιο λεπτοί από τους Αυστραλούς; Η απάντηση είναι η εξής: η ανισότητα. Βασισμένο σε πολυετή έρευνα, το βιβλίο αυτό είναι το πλέον επιδραστικό και πολυσυζητημένο βιβλίο με θέμα την ανισότητα της τελευταίας δεκαετίας.

Κείμενα του Δημήτρη Πουλικάκου -ποιήματα, πεζά, θεατρικά, μεταφράσεις- από την εποχή του "Πάλι" και της beat δημιουργίας μέχρι και τα τελευταία μη δισκογραφημένα τραγούδια του. Ιστορικό τεκμήριο μιας καλλιτεχνικής πορείας πέντε δεκαετιών, ένα αμάλγαμα πειραματικής λογοτεχνικής φόρμας, λυρισμού, πολιτικής αμφισβήτησης, συναισθηματικής απλότητας και αυτοσαρκασμού, η αυθεντική έκφραση ενός διαχρονικού δημιουργού.

Ο Ηλίας Κωνσταντίνου τραβάει στο "Κοχύλι στην άμμο" την ένταση μέχρι τον τριγμό της κατάρρευσης και, μέσα από την πτώση, κατορθώνει να σηκωθεί. Ο ασθματικός αντρικός μονόλογος με τα ποιητικά ιντερμέδια έχει τον ήχο και τον απόηχο της θάλασσας, αυτής της μακρινής και ξένης κι όμως κοντινής και οικείας. Σ' αυτό ήχημα ως σκηνικό, ο έρωτας παφλάζει ως παροντική μνήμη και ανακεφαλαιώνει το παρελθόν ενός χωρισμού. Μα το τόξο του χρόνου, ενώ κοιτά προς τα πίσω, στα τετελεσμένα, επανακάμπτει με την επιθυμία να επαναφέρει την χαμένη θέρμη και ζέση ως καταφατική πράξη επανεκκίνηση...

Την ώρα που τα "Γράμματα σε μία Γυναίκα" έγιναν βιβλίο, οι παραλήπτριες έγιναν Γυναίκα. Τα πρόσωπα συγχωνεύτηκαν όλα σε μία, απρόσωπη, γυναικεία μορφή. Εμείς, οι αναγνώστες, άντρες ή γυναίκες, καλούμαστε να ταυτιστούμε μαζί της. Συμβαίνει όμως κάτι μαγικό διαβάζοντας τα "Γράμματα": χωρίς να το καταλάβει, ο αναγνώστης, που ξεκινάει την ανάγνωση ως παραλήπτης, αρχίζει σιγά-σιγά να ταυτίζεται με τον αποστολέα. Όλα συγχέονται, όλοι περνούν από τον έναν ρόλο στον άλλον με μεγάλη άνεση, διότι οι διαχωριστικές γραμμές κινούνται διαρκώς, από στίχο σε στίχο κι εμείς βρισκόμαστε πότ...

17 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ Η μοιρασιά ήταν εύκολη. Αυτός, κράτησε τη συλλογή "Μπλεκ", τα πορτραίτα του Φαγιούμ, το νούμερο του τηλεφώνου. Εκείνος, το πικ απ και τα βινύλια του Μάιλς. Τα έπιπλα τα πούλησαν. Ό,τι απέμεινε -κουζινικά, χαλιά, σεντόνια, από το σούπερ-μάρκετ πλάι κουπόνια- τα δώσανε στην οικογένεια στον πρώτο. Αυτό ήταν, λοιπόν. Ή, μάλλον, τόσο. Απέναντι, στον κάδο, μία γάτα ανακατεύει κομματιασμένες φωτογραφίες από το πρώτο τους ταξίδι.

Με σημείο τομής την αυτοχειρία, τρεις Αμερικανοί ποιητές -που, με τον τρόπο τους καθένας, αποτέλεσαν σταθμό στον 20ό αιώνα-, ο Χαρτ Κρέιν, η Σύλβια Πλαθ και η Ανν Σέξτον, ανθολογούνται στον παρόντα τόμο από τον Γιάννη Αντιόχου με αντιπροσωπευτικές επιλογές από τα ποιήματα και τις διασωθείσες επιστολές τους. Πυρήνα του βιβλίου αποτελούν τα δοκίμια του μεταφραστή, όπου εξετάζονται το πώς και το γιατί της αυτοχειρίας καθενός από τους τρεις ποιητές, τα πρόσημα της πραγματικότητας που τους περιέβαλλε, οι βασικοί άξονες του έργου τους, καθώς και οι επιδράσεις που δέχτηκε η μετέπε...

[...] Όσο διαβάζεις την ποίηση του Μοσχοβάκου τόσο ανακαλύπτεις τους κρυφούς χυμούς που τροφοδοτούσαν τόσα χρόνια το ποιητικό του ιδίωμα. Μιά ποίηση χαμηλών τόνων με καλυμμένες εξάρσεις, έντιμη, λιτή, συνεπής στο αίσθημά του, όχι στριφνή και συνήθως υπαινικτική. Παρότι ανήκει στη λεγόμενη γενιά του ΄70, όχι μόνο ηλικιακά, λίγο ακούμπησε -εύλογα δάνεια άλλωστε - στη νεωτερικότητα που κυριάρχησε στους ποιητές της γενιάς .Διαμορφώνει ένα δικό του τρόπο γραφής που δεν στηρίζεται στην εκζήτηση αλλά στην απλότητα, την καθαρότητα και στη βαθύτητα των σκέψεων που επεξεργάζεται π...

Τα "Ηδονικά", ένα βιβλίο δώρο για ερωτευμένους και για όσους σέβονται την τρέλα που έχει ο έρωτας, και κυρίως γι΄ αυτούς που ετοιμάζονται να τον ζήσουν, να τον απολαύσουν, να τον χαρούν. Ένα πρωτότυπο και απολύτως ποιητικό ερωτικό "μανιφέστο" σε μια εποχή που ο έρωτας, αντί για χαρά της ζωής και κινητήρια δύναμη των πάντων, γίνεται, χάνοντας κάθε έννοια ρομαντισμού και τρυφερότητας, όλο και πιο αγοραία σαρκικός ή βίαιος μέχρις εξόντωσης του ασθενέστερου από τους δύο. Για την παρούσα έκδοση η Αγαθή Δημητρούκα επέλεξε -ώστε να ανταποκρίνονται σε όλες τις τάσεις- είκοσι πέν...

Η ΒΡΕΦΟΔΟΧΟΣ "Έτσι ακριβώς περιμένουμε τον θάνατο. Περιμένουμε χωρίς να περιμένουμε". Jacques Derrida Δύσκολη δεν είναι η υποσημείωση αλλά η αρίθμηση στο τέλος της σελίδας. Δύσκολο είναι να κρατάς λογαριασμό. Γράφοντας, κρατάω λογαριασμό των ετών που πέρασαν. Και είναι φυσικό να σημειώνω κάτω από ένα έργο που δεν έκανα, ένα σώμα που δεν είχα. Και ό,τι έκανα -ό,τι είμαι- είναι ένας μακρύς κατάλογος αναφορών όπου πασχίζω να εντάξω και τα ποιήματά μου. Δεν τους αξίζει. Δεν τον αναγνωρίζουν. Το ποίημα είναι αυτεξούσιο στο φως της λάμπας. Μόνο, εξυψωμένο. Κερδίζει χρ...

Ανήμπορος ν’ απαρνηθείς την αγάπη Ορισμένες φορές δεν έχεις τη δύναμη να πεις «όχι», ν’ αφήσεις ό,τι αγαπάς και να φύγεις μακριά. Δεν έχεις τη δύναμη ν’ αφήσεις τον πόνο να ξεσπάσει από μέσα σου και να τον διώξεις μακριά. Δεν έχεις τη δύναμη ν’ απαρνηθείς την αγάπη που μέρα με τη μέρα σε κατατρώει, και κάνεις πάλι το ίδιο λάθος. Την ίδια κίνηση που θα σε βάλει να ψάξεις ξανά βαθιά μέσα σου τι θέλεις, τι ζητάς και ποιος ο δρόμος που θα πάρεις. Αλλά κάθε μέρα μετατρέπεις αυτόν τον πόνο και τη μοναξιά σε δύναμη που θα σε οδηγήσει στη ζωή. Μέχρι να κάνεις το ίδιο σφά...

"...Ένα νησί γεμάτο γάτους και χελιδονόψαρα- ειρηνική συνύπαρξη στα κάτασπρα κατάρτια, ένα κλωνάρι δροσερό στην ενδοχώρα των ιδρωμένων φαλακρών βουνών, ένα όνομα λινό κυμάτισμα μέσα στα μεγαλοπρεπή φορέματα, μια πατρίδα που σαν επίγραμμα αρχαίο χαράζει ο άνεμος στα ζεστά παραθυρόφυλλα κι αυτή διψασμένη βυθίζεται σε μυστικό πηγάδι χωρίς το όνομά της ποτέ κανείς να μάθει."

Ψηλαφίζει με χέρια γυμνά το εύρος της ελευθερίας. Τα όρια που ασυνείδητα φορτώθηκε, αυτοπεριοριστικές αντιλήψεις που τον απέτρεπαν από το βίωμα της ελευθερίας. Φρενήρης προσπάθεια για οξυγόνο.Ο φόβος, η διαπάλη με το "Εγώ", ο άνθρωπος βουλιάζει σε μια- άνευ προηγουμένου- εσωστρέφεια. Θραύσματα ζωής, κατακερματισμένης. Φαύλος κύκλος ματαιότητας. Μια πρωτόγνωρη συναισθηματική ανύψωση επέρχεται. Ο στόχος και η θέληση για ζωή επαναφέρονται, διαφορετική η αντίληψη της ύπαρξης. Ανακηρύσσεται νικητής από τον έσω-εαυτό του, το παρελθόν παύει να έχει επίδραση. Αποδοχή. Η δικτατορία...

Άφοβος αλλά και με δέος ο Αντώνης Αμπαρτζίδης αναρριχάται στη "Σκάλα" που ορθώνει με τα ποιήματά του, αποζητώντας ψυχική και πνευματική ανάταση. Αναθαρρώντας σε κάθε πλατύσκαλο, ασθμαίνοντας -αν κι έχοντας αρωγό την κουπαστή- στα σκαλοπάτια, μα με ψυχή που δεν υποτάσσεται, μας καλεί σε μια ανάβαση καθοριστική για τον ίδιο. Συμπαραστάτες του ο Ήλιος, ο Πλούτωνας, η Περσεφόνη, η Καλυψώ κι ένα απολλώνιο δελφίνι -μυθικές αναφορές-, μα και ο έρωτας, το θάρρος, η νοσταλγία και η πίστη στον άνθρωπο και στα θεία, καθώς και στους νόμους της φύσης. Άλλοτε δοξολογώντας τη στιγμή που ζ...

ΜΑ ΕΓΩ Παιχνιδιατόροι ήρθαν μέσα στη γειτονιά και αρχίσαν τα τραγούδια με ντέφια και βιολιά. Μα εγώ έτρεχα να δω το πρόσωπό σου να νιώσω το χαμόγελό σου. Παιχνιδιατόροι ήρθαν και κάναν σαματά και βγήκανε τα αγόρια και κορίτσια χαρωπά και αρχίσαν τα τραγούδια και τα πολλά φιλιά. Μα εγώ έτρεχα να δω το πρόσωπό σου. Μα εγώ κυνήγαγα δυο μάτια καστανά. Παιχνιδιατόροι ήρθαν και φύγανε αργά και κλείσανε τα κέντρα και φύγαν τα παιδιά. Μα εγώ καθρεφτιζόμουν στα μάτια τα μελιά.

"Τίποτα δεν παλιώνει πιο γρήγορα από το νέο", έλεγε ο Μπόρχες. Παραδίδοντας σήμερα στη φθορά δεκαπέντε νέους ποιητές που γεννήθηκαν από το 1974 έως το 2000, έχουμε την επίγνωση πως καλύπτουμε την τελευταία ποιητική παραγωγή του τόπου μας. [...] Πρώτα απ' όλα ο ποιητής κρίνεται από την ιδιοφωνία του. Χιλιάδες ποιητές αναμασούν κι αντηχούν φωνές άλλων. Τους διαβάζεις μέσα από παράσιτα, όπως γινόταν παλιά με τα τρανζιστοράκια, που ο ένας σταθμός έπεφτε πάνω στον άλλον. Όσο τους διαβάζεις, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τη δική τους φωνή από τις φωνές των άλλων που επικάθονται σαν κ...

Περιεχόμενα: σελ. 15 Ο κόσμος είναι ωραίο μέρος 19 Η αλήθεια δεν είναι μυστικό για λίγους 21 Ένα σκοτεινό και βουερό χειμώνα στο Παρίσι 23 Τον παλιό καιρό ο Πραξιτέλης 25 Εκείνος ο συνταξιδιώτης μου στο τραίνο που επέμενε 29 Στους πιο μεγάλους πίνακες του Γκόγια 33 Το μάτι του ποιητή μ’ άσεμνο τρόπο κοιτάζει 35 Κάποια σουρεαλιστική χρονιά 37 Στο πάρκο της Χρυσής Πύλης 41 Μην αφήσεις το άλογο 43 Όχι όπως ο Δάντης 45 Ο Πύργος του Κάφκα στέκει πάνω απ’ τον κόσμο 47 Τρομαγμένος 49 Μόνιμα ριψοκινδυνεύοντας να γελοιοποιηθεί 51 Τι να έλεγε στο πιστό αρκουδάκι τη...

Η παρούσα μελέτη επιχειρεί να καλύψει την έλλειψη μιας συνολικής θεώρησης που αφορά τη σχέση του Γιώργου Σεφέρη με τον Δάντη. Παρά την πληθωρική σεφερική βιβλιογραφία, το θέμα έμεινε σχεδόν ανέγγιχτο. Ο Σεφέρης τονίζει επανειλημμένα ότι οι συμπτώσεις τον εμπόδισαν να προσεγγίσει τον Δάντη νωρίτερα από το 1935. Ωστόσο, η προσεκτική ανάλυση των προσωπικών γραπτών του ποιητή μάς επιτρέπει να εντοπίσουμε αρκετά στοιχεία που τείνουν να αποδείξουν ότι η "πρώτη επαφή" του με τον Δάντη έγινε από τα τέλη της δεκαετίας του ?20. Η μελέτη όλου του έργου του Σεφέρη αποδεικνύει ότι λίγα...

Περιπλανιόμαστε κουβαλώντας την προίκα μας όπως το σαλιγκάρι το σπίτι του. Η φύση που αποστρεφόμαστε, οι ανεπανάληπτες στιγμές που λησμονούμε. Οι συγκάτοικοί μας σε στεριά, ουρανό και θάλασσα που υφίστανται τη βαναυσότητά μας. Αυτά είναι τα τιμαλφή μας που ευτελίζουμε. Ο ήλιος γελάει γιατί τον χρειαζόμαστε, η σελήνη κλαίει γιατί μας έχει ανάγκη. Ξέρουμε τις συνέπειες αλλά δεν μας νοιάζει. Θα κληρονομήσουν οι επόμενοι ένοικοι. Έχουν αποστηθίσει το μάθημά τους, αν όχι θα αντιγράψουν. Η λύρα του Ορφέα που θρυμματίζει τον βράχο του Σίσυφου προσπαθεί να μας συνετίσει. Κάπου κάπο...