Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αφρικανικός πόθος/ πανσέληνου πορφυρό αντιχάρισμα/ της χαϊδεύει τα γυμνά της τα μέλη/ στην σπορά τη μεθά του κεντριού του./ Κι όμως/ κι αν τη δεσμεύει ο έρωτας/ πεισματικά να τον ορίσει αρνείται.

Από όλες τις μορφές του αρχαίου λυρισμού η χορική ποίηση είναι η πιο σύνθετη και πιο εξελιγμένη. Είναι ποίηση ομαδική: τραγουδιέται και εκτελείται ρυθμικά από τη συντεταγμένη ομάδα ενός χορού, με τη συνοδεία λύρας. Και στη συνοδεία αυτού του οργάνου οφείλει την ονομασία της από τους Αλεξανδρινούς ως "λυρική". Πού οφείλεται η προσήλωση ενός μεταφραστή, που ενεργεί ως δευτερογενής δημιουργός -δηλαδή και αυτός ως ποιητής-, στα σωζόμενα αποσπάσματα του έργου των αρχαίων λυρικών; Στην ιδιαιτερότητα εκείνων των αιώνων που χαρακτηρίζονται ως αρχαϊκοί, την ευαισθησία και τη σημασί...

Ένας γερο-ρήτορας, μια θεοφοβούμενη, ένα κορίτσι-κουνέλι, κάποιος εθνικός ήρωας, ένας παρενδυτικός και άλλα σύγχρονα πρόσωπα μαρτυρούν πώς εγκλωβίστηκαν σε ένα αδιόρατο πλέγμα ρόλων και ανέφικτων εαυτών. Μερικοί άλλοι όμως - με μεταφορές, παραφωνίες, αντι-μοιρολόγια κι ανατινάξεις στίχων - δραπετεύουν. Ενώ δυο παράφοροι Χορευτές γίνονται λεία, ύλη και φωνή ερωτικών ποιημάτων.

Ο τόμος περιέχει 4 συλλογές: "Η μύγα που πέταξε" / "A fly that flew away", "Εκείνο που δεν φεύγει ποτέ" / "What never goes away", "Χορεύοντας πάνω στις στάχτες" / "Dancing on Ashes" & "Οι ελάχιστοι" / "The Few". "Η παράξενη υφή του ουρανού δεν έχει σχέση μ' εσένα" στείλε μου νέα - είμαι τόσο μακριά "Η παράξενη υφή της γης δεν έχει σχέση μ' εσένα" δρόμος επιστροφής - το μόνο που ξέρω "The strangeness of the sky is not yours" send me news - I'm so far away "The strangeness of the earth is not yours" the way back - all I know

Πρόθεση του ανθολόγου ήταν και είναι να συγκροτείται μία Ανθολογία Ποιημάτων και όχι ποιητών. Αναντιρρήτως δεν ανταποκρίνεται καθόλου στη λογική της γραμματολογίας. Θα λέγαμε με παρρησία ότι δεν είναι καν ανθολογία, αλλά μία τεράστια ανθοδέσμη φτιαγμένη από εκατοντάδες ξεχωριστά άνθη που μάζεψε με ευαισθησία ο ανθολόγος για να στολίζει καθημερινά το βλέμμα του και το βλέμμα διαδικτυακών του "φίλων".

"Χνάρια λαφριά" είναι μια σειρά ποιήματα που λειτουργούν αυτόνομα αλλά διαπνέονται από ένα κοινό αίσθημα. Ότι η ζωή είναι δύσκολη αλλά αξίζει τον κόπο. Έχει στιγμές δυνατής έντασης, που πολλές δεν είναι και κρατούν λίγο, αλλά βοηθούν στη συνέχεια το προχώρημα του δρόμου. Όπως όταν δεχόμαστε απρόσμενα ένα δώρο δίχως να ξέρουμε από πού ή από ποιον, αλλά το βάζουμε στην τσέπη και πηγαίνουμε ελαφρότεροι. Την ανάκληση της εμπειρίας εκείνης που μας συντροφεύει κι όταν την έχουμε ξεχάσει επιχειρούν αυτά τα ποιήματα.

ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ Καλά τα βγάζει πέρα η μοναξιά φτωχικά αλλά τίμια. Αλλού κοιμάται αυτή κι αλλού το εγκρατές σκεπτικό εάν. Μόνο καμιά φορά σε πειραματισμούς την παρασύρει η περιέργεια -όφις προγενέστερος και πιο φανατικός απ' τον νερόβραστον εκείνον της μηλέας. Δοκίμασε της λέει, μη φοβάσαι δεν έχεις τι να χάσεις και την πείθει να κουλουριάζεται πνιχτά να τρίβεται σα γάτα ανεπαίσθητη πάνω στο διαθέσιμο αέρα που αφήνεις προσπερνώντας. Απόλαυση πολύ μοναχικότερη από τη στέρησή της.

"Αν συμπυκνώσω, όπως στην περίπτωση της ερωτικής περιπέτειας του Μώμπερλυ, το μυθιστόρημα του Henry James σε δυο σελίδες -έστω και ανεπιτυχώς-, έχω το δικαίωμα να δεχθώ ένα μέρος της προσοχής που θα αποσπούσαν οι 298 σελίδες που παρέλειψα" (από γράμμα του Πάουντ στον Thomas Hardy). Το ποίημα "Χιού Σέλγουιν Μώμπερλυ" (1920) σημαδεύει μια καμπή στην ποιητική σταδιοδρομία του Έζρα Πάουντ. Σύμφωνα με κριτικούς όπως ο F. R. Leavis και ο W. B. Yeats, το ποίημα επέχει θέση αριστουργήματος, ενώ τα λιγότερο συνεκτικά "Κάντος" θεωρούνται ως παρακμή. Κατά άλλους, όπως ο T. S. Eliot κ...

Η επιρροή του Πάουντ στην ποίηση του 20ου αιώνα είναι αναντίρρητα η μεγαλύτερη. Κανένας άλλος συγγραφέας δεν έχει να παρουσιάσει ανάλογο όγκο ποιητικών, μεταφραστικών και κριτικών έργων, κανένας άλλος δεν έχει αφιερώσει τόση ενέργεια στην προώθηση των τεχνών εν γένει. Και ασφαλώς, κανένας δεν αποτέλεσε το επίκεντρο τόσο φλογερών αντιπαραθέσεων, τον στόχο τόσο σφοδρών επιθέσεων. Τον λάτρεψαν και τον μίσησαν· τον ύμνησαν και τον καταδίκασαν. Πολλές φορές, ερήμην της τέχνης του. Ο Πάουντ ανέλαβε το καθήκον να αναζωογονήσει την ποίηση με ζέση σχεδόν ιεραποστολική, με μια επι...