Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Εν αρχή η Πρέβεζα. Κι' από εκεί Αθήνα, Μινσκ, Κίεβο, Σεβίλλη, Παρίσι, Πετρούπολη, Ασχαμπάντ. Παντού και πάντα η ενοποιός, τον χρόνο, τον χώρο, τον άνθρωπο, ποίηση. Όμηρος, Μαγιακόβσκι, Λόρκα, Νερούδα, Βάρναλης, Ελύτης, Ρουμί, Ρίτσος, Μαχτουμκουλί, Κατσαρός, Θεοδωράκης - σύντροφοι και συνομιλητές. Η ποίηση προκαλεί τα όνειρα να υπάρξουν, να γίνουν πράξη. Μαζί και εντός της οι νίκες, οι ήττες, οι αγώνες που δόθηκαν ή δεν δόθηκαν, η αντίσταση, η επίθεση, οι χαρές, οι απογοητεύσεις, οι καημοί, τα πάθη, οι αγωνίες, οι ελπίδες, οι έρωτες, η αγάπη, η προδοσία, οι σύντ...

Πολύτροπος και μοντέρνος στις φόρμες και τις τεχνικές του ο Μιχάλης Γκανάς, ιδρύει μια ποιητική του χώρου και του χρόνου, η οποία, χωρίς να αγνοεί τις παθογένειες του άστεως και του σύγχρονου τρόπου ζωής, αναδεύει μνήμες της μικρής πατρίδας, αξιοποιεί τα διδάγματα της έμμετρης παράδοσης και φτάνει σε μια εκφραστική ένταση, που έχει κάτι από την αγριάδα της Μουργκάνας και τη σκοτεινιά του τόπου του. Το ευτυχές συνταίριασμα θεμάτων και τρόπων είναι νομίζω ο λόγος που εξηγεί την αναγνωστική του απήχηση και τον αναδεικνύει σε μια από τις πιο διακριτές και διακεκριμένες φωνές το...

Μία ελληνο-ιταλική ποιητική συλλογή διάσπαρτων σκέψεων σε μετάφραση του ίδιου του συγγραφέα που δρομολογεί αναμφίβολα την ανάγκη του, να συνθέσει την εικόνα του τεμαχισμένου κόσμου και να μας δώσει ένα πολύτιμο όστρακο, ως αντίδωρο και φυλακτό για να πορευτούμε. Ο λόγος του λιτός, σχεδόν αποφθεγματικός, δεν αφήνει περιθώρια ανάσας στον αναγνώστη. Σημαδεύει τη συναισθηματική μας νοημοσύνη και την πετυχαίνει στο κέντρο.

Πουέντε θα πει θα σε ξαναδώ στην απέναντι κρεμάμενη άκρη και δεν θα είσαι παρά ανάστροφα εγώ. Δεν πρόλαβα να σου το πω λυγίζει ο χρόνος μα δες με όσο ταλαντώνομαι τόσο αναδιπλώνεται και είσαι μόλις ένα σάλτο μακριά. Κοίτα με τα μαλλιά μου άφησα και άσπρισαν και κουβαλώ μαζί μια κιμωλία στο τσιμέντο μονάδες τα χρόνια σε συγχορδίες έμαθα και τα μετρώ σε στάλες βροχής στη θημωνιά-κεφάλι μου. Πουέντε θα πει είμαστε τρεις. Αυτός ο μέσος αφανής και ιχνηλάτης και στα παιχνίδια μας και στην τραμπάλα ο Ζυγιστής. Δεν υπολόγισε το ύψος πως φοβάσαι. Π...

ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΕΣ ΑΠΟΓΕΥΜΑ Συμπυκνώνω τα μη διαχειρίσιμα νικέλιο για τα ραγίσματα ψευδάργυρο για τις παραχωρήσεις ιρίδιο σε ασήμαντες ποσότητες για αυτοκριτική. Το κράμα με χλευάζει τινάζει κορόνα-γράμματα το κλείστρο και ανοίγει τρύπα στο πάτωμα (την τρύπα). Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ τι θα πουν οι γείτονες από κάτω πέφτω μέσα εξακοντίζομαι στη λιωμένη μου φρίκη με τη σιγουριά πυρίμαχου. Το σημείο μου, μία τήξη μακριά.

Επιβλητικό μέσα στην απλότητα και τη συντομία του, το "Αν" του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ αποτελεί μια ανάγλυφη υπενθύμιση ότι πολλές φορές στη ζωή ο θρίαμβος απέχει ελάχιστα από την καταστροφή, δίχως αυτό να σημαίνει πως ο καθένας μας δεν μπορεί να αντιμετωπίζει αμφότερα με επίγνωση και αξιοπρέπεια, μαθαίνοντας από τα πάντα. Το ποίημα δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1910, ως μέρος της συλλογής φανταστικών ιστοριών "Rewards and Fairies"· δεκαετίες αργότερα, το 1995, το "Αν" αναδείχτηκε κατόπιν ψηφοφορίας ως το πιο αγαπημένο ποίημα ολόκληρης της βρετανικής λογοτεχνίας.

Για την ποίηση της Κυρτζάκη έχουν διατυπωθεί ουσιαστικές παρατηρήσεις από τους κατεξοχήν γραμματολόγους της λεγόμενης "Γενιάς του ’70", τον Αλέξη Ζήρα και τον Κώστα Παπαγεωργίου, αλλά και από αρκετούς άλλους κριτικούς και λογοτέχνες, όπως τη Νόρα Αναγνωστάκη, τον Γιώργο Μαρκόπουλο, τον Γιώργο Βέη, τον Κώστα Βούλγαρη κ. ά. Έχει επισημανθεί, μεταξύ άλλων, ότι στο έργο της συνδυάζει «δυο πολύ γονιμοποιά στοιχεία, το κλασικό και το ρομαντικό. Το κλασικό, ως προς την αδρότητα του τελετουργικού ρυθμού της και ως προς τη δωρικότητα της περιγραφής της· το ρομαντικό, ως προς το μόνι...

"Αγαπημένη μου σοφή και ευαίσθητη Μάρω... Τα ποιήματα πού μού έστειλες τελευταία επιβεβαιώνουν όσα σού έχω γράψει ή σού έχω πεί τηλεφωνικά: Άλλα πηγάζουν από τις βαθειές φιλολογικές και επιστημονικές σου γνώσεις και άλλα από την ευαίσθητη ανθρωπιά σου. Από τα πέντε αρχαιογνωστικά το πιο πρωτότυπο για μένα είναι η Ξανθίππη (!) και από όλα ξεχωριστό "Το Άλφα". Μού δημιούργησε τύψεις "Το παλιό καντήλι" που έχω στο σπίτι της εξοχής, και λάτρεψα "Το κούτσουρο"... Ευλογημένη ας είναι η Μούσα που σε εμπνέει και μάς χαρίζεις, σε ποιητική έκφραση, τις βαθειές γνώσεις σου και την ανθ...

Τα κύματα έχουν και μια διάσταση ιαματική. Ειδικά τα πραγματικά κύματα, αυτά της δυτικής ακτής της πόλης που σκάνε στα βράχια όταν ο βοριάς λυσσομανά, παίρνουν τη θέση μιας ουσιαστικής θεραπείας. Όταν φυσά δυνατά σηκώνονται ψηλά και σαρώνουν τα βράχια και φτάνουν μέχρι τις επάλξεις του κάστρου και γεμίζουν το δρόμο και αφρίζουν τα νερά σαν ορμούν προς το λιμάνι και καθαρίζουν τις επιφάνειες. Αυτή η εικόνα είναι συνυφασμένη με την πορεία μας στο χρόνο, είναι η ομορφιά της φύσης στο συνταίριασμα του νερού με τη στεριά. Είναι έτοιμα τα κύματα να αλλάξουν και να διαμορφώσουν...

Συνέχισε το δρόμο σου, ταξιδευτή, και μη γυρίζεις πίσω, κοίτα μπροστά, κοίτα ψηλά: Εκείνος νοιάζεται για σένα, δεν είσαι μόνος! Ας γίνει το τραγούδι τού δρόμου βάλσαμο για όλους εκείνους που δίνουν την τίμια μάχη, που προσπαθούν, ματώνουν, ελπίζουν... Συνέχισε να τραγουδάς λοιπόν, έτσι απλά... γιατί η ουσία και τα υψηλά νοήματα εκφράζονται με την απλότητα. Τότε θα δεις πολλούς να σε ακολουθούν, να γίνονται συνοδοιπόροι. Εσύ θα ελαφρύνεις τον πόνο τους, εκείνοι θα επουλώσουν τις πληγές σου! Το ταξίδι λοιπόν συνεχίζεται...

Το κρύο είναι τσουχτερό απόψε. Σε διαπερνά όπως ο κάθε Λαύκος, όπως ο κάθε θάνατος. Η πλατεία σε αποχαιρέτησε στροβιλίζοντας τα πλατανόφυλλά της. Στρώμα υπόκωφων ήχων στο πέρασμά μου. Κάνει κρύο μέσα στην εκκλησία. Είμαστε παγωμένες, Κατίνα. Η καμπάνα ηχεί πένθιμα. Ποια από τις δυο μας πεθαίνει; Το χώμα μυρίζει μούχλα. Καιρό είχε να αεριστεί. Να που ήρθε η ώρα. Για όλα έρχεται η γαμημένη η ώρα. Τα κοράκια δεν βλέπουν την ώρα να αποδημήσουν. Το Πήλιο φόρεσε τα γιορτινά του.

Ο Νίκος Κόλμαν κλείνει το ποιητικό του βιβλίο Δοκιμές μνήμης μ’ ένα ακατανόητο σύνθημα που παιδί το είδε γραμμένο σ’ έναν τοίχο της Πόλης: "Απαγορεύονται οι συγκινήσεις". Οι αναμνήσεις όμως επιτρέπονται. Κι εκείνο το παιδί φύλαξε ακριβές εικόνες, γεύσεις και κυρίως πρόσωπα από την Πόλη και τα Πριγκιπόννησα, μέρη μυθικά, από τα οποία έρχεται και θα έρχεται πάντα. Τ’ ομολογεί ξανά και ξανά, με πολλούς τρόπους: "Ψηλαφώ τ’ αποτυπώματα των βλεμμάτων", "Μετρώ το σμιλεμένο χρόνο που κυλάει", "Αδράξτε όλα όσα δεν τελειώσανε ποτέ εκεί πέρα!". Όχι απλώς επιτρέπονται οι αναμνήσεις,...

Άγγελος Ήβος ΜΑΛΑΡΙΑ (απόσπασμα) [...] κείνη τη μέρα που έβγαλες γλώσσα φιδιού σε άχραντα μυστήρια της καταστροφικής μας Σικελίας, κείνη την μέρα τη χλωμή από κινίνα οργασμών στην κλειτορίδα της μαλάριας, [...] Φαίη Νταν ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΜΑ (απόσπασμα) [...] δες από δω, νεκρή γάτα, σκύλος, πουλί... κι εσύ απεθάνεις κάποτε. Ω Φανή, διε, σπίτια ερήμωσαν, άνθρωποι έφυγαν, έρωτες τελείωσαν. Κι ύστερα εγώ πω, τώρα, μπορείς τώρα φιλήσεις μένα τελειώνουμε; ============== Ναπάλμι: Ναφθενικόν οξύ εγάμησεν παλμιτικόν και έτεκεν βόμβα ναπάλμ. Ναπάλμ έτεκεν θάνατους...

Η ψηφιακή έκδοση των ποιημάτων του Κ. Π. Καβάφη αποτελεί, για τους φιλότεχνους, απόκτημα σεβασμού προς τη γραφή και τις γλωσσικές προτιμήσεις του μεγάλου Έλληνα ποιητή. Η παρούσα έκδοση -πιστή στη γραφή και δομή των πρωτοτύπων- είναι απόρροια της ευαισθησίας και του θαυμασμού, των συντελεστών της έκδοσης, στο πρόσωπο και το έργο ενός μεγάλου δημιουργού, που έφερε την ελληνική ποίηση στα πέρατα του κόσμου.

Η ανθολογία των ποιημάτων του Βασίλη Βασιλικού, σε επιμέλεια-ανθολόγηση Θανάση Θ. Νιάρχου, αποτελείται από δύο ενότητες: Τα εφηβικά [1948-1951], Ποιήματα της αυτοεξορίας [1967-1973]. Εντός των 184 σελίδων της, ο αναγνώστης θα διαπιστώσει την αυθεντική ποιητικότητα του λόγου του διακεκριμένου συγγραφέα, Βασίλη Βασιλικού, την κοινωνική, ιστορική χροιά των στίχων του καθώς και την πολιτική προέκτασή τους. Βιώματα, αναμνήσεις, φόβοι, εκρήξεις, κατηγορώ, σχέσεις, ιστορίες, στιγμές καθορίζουν τον ποιητή κατά τη συγγραφή κι οργώνουν τις μνήμες. *** Κι είναι πια τα ποιήματα...

Η συλλογή είναι διανθισμένη με 18 ποιήματα. Γράφτηκε ως επί το πλείστον στη Σύρο, κατά το σύντομο πέρασμα του ποιητή από την "ευγενική αρχόντισσα των Κυκλάδων". Τα ποιήματα απηχούν εν πολλοίς την αυτοπαρατήρηση, τον ψυχολογικό τρόπο σκέψης του ανθρώπου, το στοχασμό έξω από τα όρια της κοινωνικής και πνευματικής περιχαράκωσης, την ανάγκη για σοφιστεία ως εργαλείο επιβίωσης στους σύγχρονους καιρούς και την αδέξια κλίση του θανάτου στο πρίσμα της προσφυγιάς, ισορροπώντας στο σχοινί του καινοφανούς, μιας παραπέρα αίσθησης, χαρακτηριστικό της γραφής του δημιουργού.

Στη σημερινή κοινωνία η απώλεια της βαθιάς σκέψης και της φιλοσοφίας έχει κάνει τον κόσμο ψυχρό και απόμακρο. Χωρίς αξίες και ιδανικά οι περισσότεροι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να πορευτούν σε αυτήν τη ζωή. Το βιβλίο μου ελπίζω να στάθηκε ως αντίδραση σε όλες τις αυτές τις αντιξοότητες που υπάρχουν στην κοινωνία. Και να δώσει τουλάχιστον λίγες ευχάριστες στιγμές σε όσους το διαβάσουν.

Το καράβι των Ποιητικών Συμπλεύσεων ξεκινά καινούρια, διαφορετικά ταξίδια σε άλλα... "μονοπάτια της γραφής". Αφήνει -για λίγο- τις θάλασσες και τις ακτές της ποίησης και πλέει προς το λιμάνι του σύντομου πεζού λόγου, του μικροδιηγήματος - αν υπάρχει λιμάνι, γιατί η λογοτεχνία, πάντα ανήσυχη και ρευστή, δε γυρεύει λιμάνια, καθώς αγαπά τα ταξίδια προς ποθητές Ιθάκες... κι ας ξέρει πως ποτέ δε θα τις βρει. Ποίηση και μικροδιήγημα μοιράζονται τη συντομία, την οικονομία λέξεων, τη λιτότητα εκφραστικών μέσων, την αφαίρεση, την ακρίβεια στην επιλογή των λέξεων, τη διακειμενικότ...