Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η ποιητική συλλογή "Τόσο ήθελε το στήθος" μιλάει την ανθρώπινη περιπέτεια, επικαλούμενη τη δυναμική της σωματικότητας του Λόγου. Πρόκειται για εκχώρηση άνευ όρων, με την προσδοκία να οικοδομήσει τη Φωνή του Ποιητή, μέσα από τις αρχετυπικές στιγμές της ανθρωπότητας, τον έρωτα, τον πόνο, τη μνήμη, τον φόβο, την επιθυμία, την ενοχή.

Δεν είμαστε οι Κρεολοί της Νέας Ορλεάνης ούτε και ποιητές ωχροκίτρινα και μικρά τα άνθη μας δεν είμαστε φάροι ούτε γυναίκες το κορμί μας στάζει κόλλα πολύτιμη αρρώστια δεν ζούμε στις θάλασσες δεν υπάρχουν ορίζοντες· βλέπεις τα οπληφόρα ζώα; Εδώ δεν είναι μια πόλη πουθενά δεν είναι μια πόλη ούτε λιμάνι πουθενά δεν είμαστε οι αυτόχειρες που αγαπήσαμε

Σε μαύρες λίμνες χόρευα τόσα φεγγάρια και τραγουδούσα μακριά απ’ τον εαυτό μου και τα σύννεφα χαιρετούσα χωρίς καθόλου πόνο στην ψυχή για να ξαπλώσω μετά στο γυάλινο πάγο να τον ζεστάνω με καρδιά μουδιασμένη ξεχάστηκα έμεινα εκεί πάρα πολύ κι όταν ξύπνησα πια ήταν αργά

Ανθολογούνται οι: Rhys Owain Williams (Ρις Οουάιν Γουίλιαμς), Rhian Elizabeth (Ρίαν Ελίζαμπεθ), Glyn Edwards (Γκλεν Έντουαρντς), Hanan Issa (Χάναν Ίσσα), Grug Muse (Γκρουγκ Μιούζ), Emily Blewitt (Έμιλι Μπλούιτ), Zoe Brigley (Ζόι Μπρίνγκλεϊ), Joe Dunthorne (Τζο Ντάνθορν), Mari Ellis Dunning (Μάρι Έλις Ντάνινγκ), Iestyn Tyne (Γιέστιν Τάιν), Natalie Ann Holborow (Νάταλι Αν Χολμπόροου), Rhiannon Hooson (Ριάνον Χούσον).

...Στη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο. Όλα κατακτώνται. Για τον λόγο αυτό έχουν αξία. Αν δεν ανέβεις στο βουνό πώς θα δεις τη θέα; Χωρίς αγώνα τι ακριβώς ζητάς ν’ απολαύσεις; Δούναι και λαβείν τα πάντα. Τίποτα δε χαρίζεται...

Ο ποιητής Εκεί, στη μέση της μεγάλης οδού ας σταθεί ο Ποιητής. Σηκώνοντας τα χέρια ψηλά να φωνάξει δυνατά τους στίχους του: "Και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στους ώμους τους".

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ Τι ονειρεύτηκα λέτε; Τότε που ήμασταν άνθρωποι ακόμα.

ΒΑΛΣΑΜΟ ΣΚΕΨΕΩΣ Βάλσαµο η σκέψη σου ταξιδευτής γρήγορος κλείνει τις αποστάσεις βρίσκει τους δρόµους. Βάλσαµο η φωνή σου τραγουδάει τις νύχτες βάλσαµο το χάδι σου ακουµπάει τα πράσινα φύλλα. Βάλσαµο το φιλί σου δροσίζει τα χείλη µου.

Ο άνθρωπος βρίσκεται σε όλα σαν ένα πράγμα εσωτερικό, χωρίς ένα παράθυρο φωτός.

Στον απόλυτο έρωτα οι εραστές δεν μπαίνουν σε σίγαση... Ξεγελιέται η καρδιά μονάχα, σαν αντέχει τα όνειρα κόντρα στις σκληρές πραγματικότητες.

Σαν ξεγλιστράς στα σκαλοπάτια που προς τη νύχτα κατεβαίνουν βημάτιζε στα δάχτυλα, νυχοπατώντας προσεχτικά σαν την κηλίδα απ'το μελάνι στο χαρτί *** Στην κατεβασιά του ποταμού το δάσος καταρρέει Η βάρκα του φίλου στενάζει αραγμένη στη σάπια προκυμαία. Η φλογέρα του καρτερά στο παγκάκι της βάρκας.

ΕΡΕΙΠΙΑ Ήμουν αηδόνι κι έγινα νοτιάς με τ’ άστρο στη χούφτα άγγελος λησμονιάς γιασεμί της ασβεστωμένης εκκλησιάς σου φιλί άχραντο της σκέψης σου Αυγουστιάτικο μεθυσμένο φεγγάρι μισάνοιχτο παραμύθι στην καλντέρα της καρδιάς σου. Ήσουν παιδί κι ενηλικιώθηκες σε μια νύχτα όταν έφυγαν τα πετροχελίδονα για πάντα. Ψυχή μου, δεν συστεγάζονται τα ερείπια.

Γη των ωραίων λογισμών μπρούτζινη στον πυρετό του θέρους μοίρα ανέμου στα γαλανά σου άρμενα με το τραγουδισμένο αίμα στα φουσκούνια στους καλαμιώνες σου εστίλβωσες την πέτρα.