Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Θα φυσήξεις και δε θα πέσω· Συνεχίζεις να βλέπεις κάτω από σένα γυμνά τα γόνατά σου. Γιατί η απορία που φυτρώνει πάντα σκοτάδι γίνεται τη μέρα αγκαλιά με παίρνει τη νύχτα. Κι αυτό που ξέρω είναι αυτό που δεν ξέρω κι αν κάποια στιγμή το ξέρω θα συνεχίσω· θα συνεχίσω σαν να μην το ξέρω. Αέρα φυσούσαν τα κύματα αίμα έσταζαν οι άκρες τους ήρθε η ώρα του να φύγει από μένα πίσω σε σένα. Έρημο το όνομά μου. Έρημο και το δικό σου.

Περιεχόμενα Guadloup || Maria Galante || Φθινόπωρο || Hotel St. Jacques || Απόγευμα στο βοτανικό κήπο || Δαίδαλος || Χειμώνας || Φιλία || Η νύχτα - το πρωί - και ξανά η νύχτα || Έξι εικόνες || Rondo || ?νοιξη || Πολλοί τόποι και ένας τόπος || Μερικές φορές όχι πολύ συχνά || το φως στην Αφρική || 42ος παράλληλος || Οι καταρράκτες του Ιγκουάσου || Καλοκαίρι || Έπαιξες τόσες φορές την ίδια συγχορδία που δεν έχει μείνει χώρος ν' απλώσω τα πόδια μου || Σύμη || Το πρόβλημα της ανησυχίας || Marceline Loridan-Ivens || Σελίδες ημερολογίου || Μια έξοχη ιδέα

Εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες φαξ καταφθάνουν κάθε μέρα, όλη την εβδομάδα, στα γραφεία της Ελευθεροτυπίας. Όμως κάθε Σάββατο μεσημέρι, για δύο χρόνια, έφευγε κι από την εφημερίδα ένα -διαφορετικό κάθε φορά- αινιγματικό φαξ που δεν έμοιαζε με κανένα άλλο: τυπωνόταν στην τέταρτη σελίδα του Γεώ, είχε αποστολέα πότε μια σκιά, πότε ένα κύμα, πότε το αύριο ή ακόμα και μια πλαστική σακούλα, και απευθυνόταν πάντοτε στους αναγνώστες. Μέσα σε πέντε δέκα αράδες, τα κοχύλια γίνονταν καράβια, τα χαμόγελα μπουκέτα και μια μικρή γλυκόπικρη ιστορία σχηματιζόταν για τη ζωή που μας ξεφεύγε...

Δοκιμιακή ποιητική σύνθεση επ' αφορμή των στίχων της Ιλιάδος, όπου αναφέρεται η λογοτυπική φράση: "φάος ηελίοιο" (= "ήλιου φως").

Π' Σε θαυμάζω για τις φωνές σου τις εκφραστικές που ιστορούν ανατολές, αναλαμπές, σύθαμπα κυματισμούς στις φυλλωσιές, σκοτάδια. Σε φθονώ γιατί χωρίς απώλειες γυρίζεις την πλάτη στο χρόνο, αμαχητί τον υποτάσσεις, το δυνάστη της ύπαρξης μου.

ΞΕΡΟΛΙΘΙΑ Οι λέξεις Είναι σαύρες Σκαρφαλώνουν Τα τείχη Της μοναξιάς, Τρυπώνουν Στα χάσματα Της Σιωπής...

Εδώ και πέντε χρόνια που με απασχολεί η μελέτη και η προετοιμασία για έκδοση του χειρογράφου των Ολυμπιακών ωδών με ταλάνιζε η διαρκής φιλολογική αμφιβολία: είναι ή δεν είναι μπροστά μας η γραφίδα του Κάλβου; Θυμάμαι τον ενθουσιασμό του αγαπητού Νίκου Κουρκουμέλη, όταν του έδειξα το χειρόγραφο χωρίς να τον έχω προϊδεάσει, τη συναίνεση του φίλου εκδότη Παναγιώτη Αναστασόπουλου. Αλλά έως αυτή τη στιγμή οι αμφιβολίες μου άλλοτε επανέρχονται και άλλοτε αραιώνουν. Δεν είχα άλλο δρόμο από το να ζητήσω τη συνεργασία ενός καλού κλασικού φιλολόγου: αποτάθηκα στον συνάδελφο Χρήστο Τ...