Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αναστημένος με τους θησαυρούς της προϊσλαμικής ποίησης, το μυστικισμό των σούφι, το ελληνικό πρόσωπο της Ανατολής, βαθύς μελετητής και γνώστης του κόσμου της Δύσης και του πολιτισμού της, στρατευμένος στο όνομα της ελευθερίας και μόνο, ο Άδωνης είναι ο επαναστάτης μάστορας της πιο κρυφής και αρμονικής μουσικής, ο περήφανος κάτοικος της ουτοπίας, ο συνδαιτυμόνας του Έλιοτ, του Γκιμπράν, του Ροντέν, του Ρεμπώ, του Μουτανάμπι... Η επιλογή του ψευδωνύμου του, που ενώνει όλες τις πλευρές της Μεσογείου, χαρακτηρίζει τόσο την προσωπικότητά του όσο και το έργο του.

Η Άνοιξη του ονείρου Έβρισκε πάντα χώρο, στα όνειρα μου η Άνοιξη. Λικνιστικά ερχότανε, άνοιγε τις αυλόπορτες του νου και χτύπαγε με μίσχους λουλουδιών τα παραθύρια. Και την καλοδεχόμουν και την έβαζα στα τρίσβαθα της ψυχής να ξαποστάσει. Αλίμονo! Ένα μονάχα πέρασμα κι ύστερα στου αποχαιρετισμού το κατευόδιο, χανότανε μαζί με τ’ όνειρο. Κι εγώ την κοίταζα να φεύγει και αναρωτιόμουνα, αν θα θυμότανε, το παραθύρι του ονείρου μου να το ξαναχτυπήσει...

ΟΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ ΕΠΟΧΕΣ Είναι όμορφο να ξέρεις τις γραμμές. Αυτό που βλέπεις, το τοπίο, αυτό για κείνο που γίνεται το οποίο είναι όμορφο να είναι διαυγές. Και ας εισέρχεσαι μες στις κραυγές. Αυτά που τόσο περιμένεις, εκεί όπου τελικά πηγαίνεις, όλα καταλήγουν να είναι κάποτε εχθές. Σαν βρέφος με τη ζωή στα δόντια ζητάς τρομαγμένος να 'χεις χρόνια. Αυτό συχνά ουρλιάζεις. Θέλεις και συ να μείνεις στις γραμμές. Είναι που κάθε μέρα αλλάζεις· μαθαίνεις να ζεις με σιωπές.

ΠΕΡΙΞ ΠΕΡΙΠΤΕΡΩΝ Σήμερον κρεμάται επί σύρματος (και καθ' εκάστην) πέριξ περιπτέρων των παθών του ανθρώπου ανηλεής χειραγώγησις. Και προσκυνούντες το περιπτερικόν τούτο πάνθεον της παραπλεύρου ενημέρωσης οι πιστοί ενίοτε προσέκρουον επί αναχωμάτων λήθης προ των τειχών της ωμής Αληθείας, ασφαλώς μεν... αν και ετραυματίζοντο ελαφρώς. Και εγένετο φως. Ημέραι πάσαι. Και περί των εποχικών ανθέων, πάσαι αι ανα- στολαί περί προχείρων ανεγέρσεων (εντούτοις συμπαθών) εμφανισθέντων κάτωθεν γκριζωπής αν και συνεσταλμένης ανοιξιάτικης κατήφειας, εκτάκτως ανεστάλησ...

ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΙ Σε σας, που σας βαρέθηκα, άνθρωποι του καημού πλούσιοι σε δύναμη μα σε ιδέες φτωχοί, δυνατοί στην παραγωγή μα λιγοστοί στη μεταφυσική, μεγαλωμένοι πάνω στη γη από γυναίκα δύστυχη, ω! πόσο δεν διαφέρετε από τους σαρκικούς περιορισμένοι από τα σώματα εσείς φυλετικά διακρίνετε αιώνια. Πόσο δεν ξέρετε τι θα πει άνθρωπος άνδρες ομοφυλόφιλοι και γυναικείος πόνος ανησυχία για τον εραστή, χαρά ηδονική. Μα πόσο μοιάζετε σε ό,τι πατάτε πόσο λίγο αξίζετε τη γη γιατί ποτέ δεν μάθατε ότι τα πνεύματα γένος δεν έχουν.

"Τα πράγματα προϋπήρχαν πριν οι λέξεις έρθουν να τα ονοματίσουν, να δώσουν υπόσταση σε μια κρυμμένη δύναμη. Στον Κόσμο των πραγμάτων μνήμες από το παρελθόν έρχονται να συγκρουστούν με πράγματα του σήμερα και μέσα από αυτή τη σύγκρουση γίνεται προσπάθεια να έρθει μια κάθαρση, μια συμφιλίωση. Οι λέξεις δεν μπορούν, είναι φτωχές για να βάλουν στο χαρτί την αγωνία του ανθρώπου. »"Ποτέ των πραγμάτων η φύση στο χαρτί δεν θα μπει", γι’ αυτό και ο ζωγράφος που αντιγράφει τη φύση συχνά αποτυγχάνει. Όμως επειδή "Μόνο οι νεκροί είναι φρόνιμοι", δεν θέλω να το αποδεχτώ. Έτσι σμιλεύ...

"Πλησιάζοντας στο χρόνο που ακούς κάπου κοντά τους ήχους των κουπιών στης νύχτας τη λίμνη, σου ’ρχεται η πεθυμιά να ξαναδιαβείς τα πού περπάτησες μέχρι τα τώρα, εκεί στον κόσμο της καρδιάς. Ώρες, στιγμές, που φύτρωσαν, που άνθισαν, που με μιαν άλλη ύπαρξη είχατε σπείρει και ζωή. Τι κι αν τώρα χάσαν την πρώτη τους φρεσκάδα. Μέσα σου ζουν σα να ’ταν χθες, και σαν παιδί θες, παίζοντας πάλι, σε χαρταετό γραμμένες να τις υψώσεις με γραίγο ή όστρια στον ουρανό. »Ναι, αυτές οι ωραίες στιγμές, μέχρι τα τώρα, από χαρτί κι από γραφή ήταν στερημένες. Στο γιατί και στο ύστερα ζητούσ...

Μία πλασματική διάβαση αγνών συναισθημάτων η οποία οδηγεί σε αυτό που αποκαλούν "έξοδος από τη συνήθεια". Μία εναλλακτική λύση στο κοινό πρόβλημα που μπορεί να διεγείρει τους αρχαίους νεκρούς και να ξυπνήσει επιθυμίες που είχες ξεχάσει. Μια γέφυρα ανάμεσα στο απολύτως άγνωστο και στο κοινώς άγνωστο. Μια μαθηματική λύση, ένα "κόλπο", μια ανάλυση, μια διέγερση. Η λύση ενός γρίφου που ψάχνεται εδώ και αιώνες. Η έξοδος από έναν λαβύρινθο φτιαγμένο από τις μεγαλύτερες ιδιοφυΐες. Η αποσυμπίεση, η απλοποίηση, ο εναγκαλισμός και η ομαδική μοναδικότητα.

Τα ποιήματα της Μπεατρίζ Χάουσνερ είναι παγκόσμια, όμως αποτίουν φόρο τιμής σε έναν μεγάλο Καναδό ήρωα: τον Λουί Ριέλ, τον μεσσιανικό ηγέτη της επανάστασης των αυτοχθόνων ενάντια στο κράτος, ο οποίος καταδικάστηκε για "έσχατη προδοσία" και κρεμάστηκε το 1885. Για την Μπεατρίζ, εκείνος βρίσκεται πάντα "Στη γειτονιά", ψάχνοντας για "οδοδείκτες προς τη Νέα Ιερουσαλήμ", βλέποντας δύσκολα όνειρα με το σκοινί γύρω απ’ τον λαιμό του κάθε μέρα. Όμως δεν είναι η επανάσταση και η ποίηση, το όνειρο και η δράση αιώνιες αδελφές, όπως προφήτευσε ο Μπωντλαίρ; Κάποτε η καρδιά έχασε τον...

"Κήπος με γιασεμάκια ο ουρανός", κήπος με στίχους και στιχάκια αυτό το βιβλίο που συγκεντρώνει επιλεκτικά το στιχουργικό έργο της Αγαθής Δημητρούκα, αλλά και ποιήματά της, από το 1977 μέχρι σήμερα. Η Αγαθή, μαθητεύοντας κοντά στον Νίκο Γκάτσο, εμφανίστηκε στον χώρο του τραγουδιού γράφοντας στίχους για τον Μάνο Χατζιδάκι, από τους οποίους λίγοι πρόλαβαν να δισκογραφηθούν· οι περισσότεροι παρέμειναν αδισκογράφητοι ή και αμελοποίητοι και παρουσιάζονται στο βιβλίο για πρώτη φορά. Γράφοντας πάντα ποιητικά, συνεργάστηκε τόσο με νεότερους Έλληνες συνθέτες όσο και με ξένους μ...

Η Κάλλη Κρασσά στην ποιητική της συλλογή "Μερικές στιγμές ακόμα" εκφράζει μέσα από τα καθημερινά βιώματά της τις σκέψεις και τα συναισθήματα από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Κάθε ποίημα είναι αμάλγαμα του φιλοσοφικού στοχασμού που την διαπνέει. Χωρίς πομπώδεις εκφράσεις, αλλά με γλαφυρή απλότητα φανερώνονται στον αναγνώστη "ψήγματα" αλήθειας από την καθημερινή ζωή, όπως ο έρωτας, η ζωογόνος αυτή δύναμη του ανθρώπου, η μητρική αγάπη, οι κοινωνικές συναναστροφές, ο ζωικός κόσμος, ο αμείλικτος χρόνος, τα πάθη και η ελπίδα στον Θεό. Οι στιγμές αυτές από τη ζωή της ποιήτ...

"Δημόσιος ο ίδιος ως σύμβολο, ως κοινός τόπος αναφοράς, ως κομβικό σημείο που πάνω του τέμνονται οι πολλοί δρόμοι της σύγχρονης ιστορίας, της τέχνης, της ανθρώπινης περιπέτειας, καταφέρνει ωστόσο [ο Μίκης Θεοδωράκης] να παραμένει ο μοναχικός ιδιώτης ενός γλαυκού ουρανού που με την αυθορμησία παιδιού ονομάζει τα πράγματα κι αυτά τον ακολουθούν στο παιχνίδι της κάθε λεπτού δημιουργίας. [...] Των πόθων της ψυχής του είναι εν τέλει καταγραφή τα ποιήματα, τα μικρά χαρτιά-καθρέφτες που πάνω τους κοιτάζεται απροσποίητος, ανυπεράσπιστος και χωρίς βάρος. Θαυμάζει, απογοητεύεται,...

Όλες οι ποιητικές συλλογές, κι ακόμη, όλα τ' ανέκδοτα ποιήματα του Γιάννη Υφαντή, σ' έναν τόμο. Οι μεταμορφώσεις του Μηδενός· επειδή όλοι οι αριθμοί κι όλα τα γράμματα είναι μεταμορφώσεις αυτού του μαγικού σχήματος που λέγεται Μηδέν· επειδή όλα τα ποιήματα κι όλα τα όντα, είναι μεταμορφώσεις του Μηδενός (δηλ. του Κανενός), όντας όψεις της Μάγια, της Μεγάλης Ψευδαίσθησης, μέσα στην οποία ζούμε, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι· "Kάτω απ’ το εικόνισμα των άστρων", ανάμεσα στις "Μάσκες του Τίποτε".

[...] τον χορεύει ακατάπαυστα, τον χορεύει παράτονα, τον χορεύει στα νύχια ο θάνατος! Καθώς, αυτή, η Δεσποινίς Σύννεφο, ράβει στα μάτια της το τελευταίο του βλέμμα, όπως παλιά στα μισοφόρια της μια Ρομανόφ προγόνισσά της τα μπριλάντια της. ---------------- Ομηρικός διαχρονικός ορίζοντας· καβαφικές ατμόσφαιρες· σημερινές ουσίες· μελλοντικές προσεγγίσεις, διαχέονται στα αληθινά, δυνατά, ουσιαστικά και γοητευτικά ποιήματα της Έφης C. Νικολούδη. Γιώργος Μηνάς

Ο Ανδρέας Κάλβος αντιμετωπίστηκε στο παρελθόν ως εθνικός ποιητής, ωστόσο για δεκαετίες αγνοήθηκαν τόσο τα ιταλικά του έργα όσο και η πνευματική του διαμόρφωση. Σήμερα ξέρουμε ότι ο Κάλβος δεν ήταν εξαρχής ένας Έλληνας ποιητής και ότι η ποίηση ήταν μόνο μια πλευρά της πνευματικής δραστηριότητας ενός ανθρώπου των γραμμάτων που επιδίωκε να συμμετέχει στον δημόσιο χώρο με τρόπο πολιτικό και ήθελε επίμονα, ως το τέλος και με όποιο τίμημα, να ζήσει από τα γράμματα. Τι μπορεί λοιπόν να σημαίνει σήμερα η παραδοχή ότι ο Κάλβος είναι ποιητής "υψηλός"; Είναι ανάγκη να προχωρήσουμε...

Πτώματα ζώων σε αποσύνθεση, καφέ πολυτελείας, μια Διαβολογυναίκα Γυμνή και καταστερωμένη, θύελλες στα μάτια των Ανδρών και οι Αθάνατοι με τσίγκινα κουτάκια μπύρας στο χέρι... Τα σπλάχνα των Ποιητών είναι το Φρούριο, μ' όλη την αποθηκευμένη Βία να κουρνιάζει. Σιλουέτες παρακμιακές, που τίποτα δεν μισούν και τίποτα δεν λατρεύουν. Κι ένας θάλαμος γεμάτος μωρά, Μπλε-Κόκκινα-Πράσινα-Μαύρα-Κίτρινα. Μα όλα τα χρώματα από μπογιές πλαστικές. Το βράδυ οι Γυναίκες τα 'πλεναν πέρα στο Ποτάμι όλες ΜΑΖΙ και ΜΟΝΕΣ. Και τ' άλλο πρωί οι Υπεύθυνοι τα ξανάβαφαν. Κι ο εφιάλτης δεν θ...

ΑΔΕΛΑΪΣ "Μεγάλωσες Αδελαΐς... Μεγάλωσες! Το χαλάζι των μύθων τους κήπους σου κάλυψε... τα ολόξανθα μαλλιά σου". Ποδηλατοδρομεί στην πίστα των Μαΐων η μοναξιά ονειροπαρμένη. Έχει κρεμάσει σκουλαρίκια τα μελάνια της κι έβαψε την καρδιά της. "Έχεις δει το χαλάζι Αδελαΐς; Το αισθάνεσαι; Ένα αμμοβολημένο τζάμι, που δεν επιτρέπει να βλέπεις... αλλά να ποθείς." Το "Όσο μετράει που αγαπήσαμε..." στοιχειοθετεί ένα πολύτιμο εργαλείο ανίχνευσης της ανθρώπινης ύπαρξης. [...] Η μνήμη φωταγωγεί καταστάσεις, με τις οποίες ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος στην βιοπο...

Έχω χρόνια που γράφω. Η έκδοση των γραπτών μου δεν με πολυαπασχολούσε. Είχαμε μεταξύ μας μια ωραία και ζεστή ιδιωτική και περίκλειστη σχέση. Θα έλεγα πως όλα έβαιναν καλώς, έως ότου μια μέρα που τα ξαναδιάβασα, σαν να εμφανίστηκε μια κούραση θα έλεγα. Δική μου ή δική τους; Και σαν να αναδύθηκε μια σιωπή από τα λόγια τους. Που δεν μπόρεσα να κατανοήσω αν ήταν "προίκα" της ιδιωτικότητάς μας ή καταγωγικό τους χαρακτηριστικό. Αν ήταν δηλαδή κάτι παθολογικό, αποτέλεσμα της μόνωσής μας ή κάτι υγιές. Και μου έγινε ολοφάνερο πως ο πλέον αναρμόδιος για την διάγνωση ήμουν εγώ, με...

Αν ήμουν, νεκρώνει η θάλασσα τις χούφτες μου. Στις σταματημένες μου παλάμες κύλησαν τα κλειδιά κι οι ράγες μου ανισορρόπησαν στην τρέλα των βροχών. Αν ήμουν Κύκλωπας, στις κενές μου βαλίτσες θα κρατούσα τα ακοίμητα καφενεία των σταθμών και τα ξυλοπόδαρα των φανταστικών ταξιδιών για του μεσαίωνα την αποκαθήλωση. Αν ήμουν Πυθία, θα κάπνιζα τους αντίχειρες για την αποκάλυψη της Στιγμής, που ο πόνος μου σε θυμήθηκε στα δειλά μου μονοπάτια, με τη μαγκιά του αξεδίψαστου επιζώντα των σπαραγμών. Αν ήμουν Τειρεσίας θα ξέπλενα τα μάτια μου στις νότες των γρύλων από κάποια καλοκα...

Το "Δάκρυ του νόστου", που προηγήθηκε, καθάρισε το τοπίο από τον πόνο, λύτρωσε από τις κραυγές την ψυχή, έθεσε στην αθανασία τις καλές αναµνήσεις και νανούρισε τις συµφορές. Είχε µία πρώιµη αθωότητα που στεφάνωσε την αγάπη µε τα πιο δοξαστικά της χρώµατα. Ήταν σαν τα µωρά που γεννιούνται µέσα σε κύµατα αγνότητας. Βηµάτισα µέσα σε ψαλµωδίες που αντηχεί η κάθε ελληνική οικογένεια. Αποτύπωσα χαρές και χαρακιές. Δάκρυ µου ακριβό, δάκρυ µου κρινολουλουδιασµένο... Αφού αγίασε το παρελθόν γύρισα το βλέµµα µου στο σήµερα. Αυτό που µας δονεί και σκιαγραφεί το αύριο των παιδιών µα...