Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Μέλισσες σωρεύονται γύρω απ' το κόκκινο συκώτι, Μυρμήγκια σωρεύονται γύρω απ' το μαύρο κόκαλο. Άρχισε: το σκίσιμο, το τσαλαπάτημα των μεταξιών..." Τσέσλαφ Μίλος

Ωδές ψυχοσωματικές από σκιές νεκρές... βαναύσως ποδοπατημένες από αδιόρατες αποπλανημένες ομορφιές... Ιστορία έχουν ακροβατική κι άλαλα αποτυπώματα φωτοσυνθετικά...

Πρόκειται για μια ποίηση προσωπικού στιλ, φιλοσοφικού περιεχομένου, όπου η σκέψη ξανοίγει τα φτερά της πέραν απ’ το γνωστό ουρανό, ελπίζοντας πως, ακόμα και στο κενό, θα βρει την πηγή που εκ γενετής αναζητεί, ο εγκέφαλος των ανθρώπων...

Αυτό που για σένα ήταν ασήμαντο, περιττό και τετριμμένο σε μένα έγινε ποίηση και με σημάδεψε.

Κρατάει έναν καθρέφτη χειρός, αλλά έχει το κεφάλι στραμμένο χαμηλά στον στρατιώτη, ίσως αντί για καθρέφτη κρατάει, χωρίς να την κουνάει, μια στρογγυλή βεντάλια ανοιχτή, εκτός αν είναι κρυστάλλινη σφαίρα.

ΙΣΩΣ Ας κάνουμε ένα διάλειμμα, λοιπόν. Ίσως κι εσύ κατανοήσεις ότι μπορεί ο ήλιος να ακολουθεί το πρόγραμμά του, αλλά η παρένθεση μπορεί να κλείσει αναπάντεχα και το ένα σώμα να απομείνει άυλο. Ίσως κι εγώ να καταλάβω ότι όταν το πρόγραμμα είναι τόσο άκαμπτο δεν θραύεται με τα συνήθη μέσα άρα να ψάξω νέες μηχανές πολιορκίας. ΑΝΑΡΡΟΦΗΣΗ ΔΑΚΡΥΩΝ Τα χλωμά πορτοκάλια που περιμένουν να γίνουν χυμός μια πρέζα αλάτι παραπάνω κι αυτός ο γαλαξίας στο κορμάκι σου - αλλά μη μου τραβάτε άλλο με το σχοινί τα μάτια προς τα μέσα πνίγομαι από αναρρόφηση δακρύων.

Νέα σημαντικά στοιχεία για τον Νίκο Καββαδία έρχονται στην επιφάνεια σαραντατέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό του. Ύστερα από πολύχρονη έρευνα του δημοσιογράφου και μελετητή Μιχάλη Γελασάκη, παρουσιάζεται ένας τόμος με ανέκδοτο και αθησαύριστο έργο, άγνωστες συνεντεύξεις του ποιητή, τον ναυτικό του φάκελο, τα καράβια που ταξίδεψε, ανέκδοτη αλληλογραφία, σπάνιες μαρτυρίες, αδημοσίευτες φωτογραφίες, τη σχέση του με τον Γιώργο Σεφέρη και άλλα ευρήματα με επεξηγηματικά κείμενα, υποσημειώσεις, λεζάντες και παραπομπές. Η έκδοση αυτή επαναπροσδιορίζει την ανάγνωση και τη μελέ...

Ο δικός μας Νοέμβρης είναι το μουρμουρητό και ο βρυχηθμός της θάλασσας, το οργισμένο κύμα που γκρεμίζει τις ασημαντότητες και τις ψεύτικες σιγουριές, οι φλόγες που απογυμνώνουν τις πράξεις από τις συμβάσεις και την υποκρισία. Eίναι το παλιό τραύμα, που πότε δεν επουλώθηκε και μας θυμίζει τις ματαιώσεις, τις ήττες, τις σκληρές ανατροπές, τις ελπίδες που σκόρπισαν αφήνοντας πίσω τους γλυκόπικρες μνήμες. Η δεύτερη ποιητική συλλογή του Δημήτρη Βεργίδη είναι πιο προσωπική, όσο προσωπικές καταλήγουν να είναι οι μνήμες από τους συλλογικούς αγώνες όταν αυτοί πια έχουν γίνει ι...

ΗΜΕΡΟΣ ΥΠΝΟΣ Χιόνι σεντόνι τρυφερό για του φιδιού τον ύπνο. Χιόνι και πένθιμο σκυλί βραχνός προφήτης. Με νύχια παγωμένα ο λύκος κρύβεται. Με φόβο οι ζωντανοί την πόρτα κλείνουν. Κοιτάς απ' το παράθυρο: Καπνίζουν τα πηγάδια. Χιόνι· κι ανάψαν τη φωτιά στον κάτω κόσμο. Ο κυνηγός στο πέρασμα το σπίρτο πίνει. Τον λύκο, που χύμηξε πίσω του, δεν τον βλέπει. Νύχτα με πένθιμο σκυλί στον σάπιο φράχτη. Κι οι πεθαμένοι ακούν· και περιμένουν.

Κόρακες μαύροι-στυγεροί παιδί μου οι Ανθρώποι είν’ η καρδιά τους μιαρή στου σκότους το κατόπι Στον ίσκιο παραστέκουνε δίχως να βγάλουν άχνα να πέσεις περιμένουνε για να σου φαν’ τα σπλάχνα Δες ακριβέ μου εκτενώς με οφθαλμούς της ράχης μη σε φοβίζει κεραυνός το νου στσ’ Ανθρώπους να ’χεις! Κι αν κάποιον δεις με μια πληγή και να τη δέσεις σκύψει ραψ’ την να μην αιμορραγεί κι εντός σου μια θ’ ανοίξει...

Το βιβλίο αποτελείται από υψηλής αξίας ζωγραφιές που αντιστοιχίζονται με σκέψεις - φράσεις του συγγραφέα δίνοντας αφορμή για μια συνολική αισθητική εμπειρία, χωρίς να δεσμεύουν τον αναγνώστη σε μονομερείς και μονοσήμαντες προσεγγίσεις, αλλά μέσα από μια ποιητική σύνθεση οδηγούν σε ένα μυστικό σύμπαν επιβίωσης και θέασης του κόσμου που απελευθερώνει και θεραπεύει από το άλγος του συσχετισμού με το πραγματικό. "Στο μέσα μου κοχύλι / κατοικώ / με επικίνδυνη ασφάλεια" "Ο ασκός του Αιόλου ανοιχτός / Μακρυά έχεις αφήσει τη στεριά / Μέσα στα κύματα θα βρεις / φίλους αγαπημέν...

"... Η ζωή μου σβήνει όπως το τσιγάρο. Δεν προφταίνω να καπνίσω τα κουράγια μου, η φωτιά σβήνει, και καμιά γυναικά δεν ανάβει τη σπίθα. Ξέρουν ότι τα πόδια μου δεν περπατούν σε ωμό έρωτα. Αλλά εσένα, σ' αγαπώ με τη δύναμη που ανοίγουν τα μάτια σου, με την ορμή που ρέει το οξυγόνο σου καταμεσής στους λόφους της θηλυκότητας! Δεν γεννήθηκες για μένα, αλλά αναστήθηκα με το που αντίκρισα την καστανή σου γη, που πεταρίζει και χάνεται. Δεν θα ανοίξει άλλη γυναίκα πια τις πόρτες του έρωτα. Δείξε έλεος, διψάω!..."