Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΧΗΜΕΙΑ Πόσο λίθιο παραπάνω χρειάζεται, ανθρακικό ή θειικό ή ό,τι να 'ναι, 300mg, 600mg, 1g, 1kg; Να σου το δώσω να γλιτώσεις απ' την παραπανίσια λάμψη, απ' την παραπανίσια σκόνη. Να μπορέσεις να το δεις, αυτό το καθαρό, το πράσινο του γρασιδιού το ανέφελο, άντε και με τις δυο σου πασχαλίτσες. Λιβάδι μου. Η Νίνα Γιαννοπούλου συλλέγει για μας με σιγουριά, σκύβει στην αθωότητα και εστιάζει στις μικρές λεπτομέρειες με μικρές κοφτερές ματιές. [...] Μετρημένοι στίχοι, τάξη στο χάος, περιγραφή -περίγραμμα- σε πάθη και ταξίδια, εικόνες και καταστάσεις. Μια σταλιά αν...

Ένα ποίημα λουσμένο στο φως, με τον ήλιο εξιστορητή των μικρών αληθινών παραμυθιών της ζωής μας. Κι έναν ποιητή αντιμέτωπο με τον εσώτερο εαυτό του, βιώνοντας στο μέγιστο βαθμό τη μοναξιά και την απογοήτευσή του. Η πηγή της δυστυχίας του είναι ο έρωτας, καταλυτικός κι αυτός μέσα στο ποίημα. Γιατί πρόκειται για έναν άπιαστο έρωτα που φωτογραφίζει "όλα εκείνα τα όνειρα που έμειναν στη μέση".

Ο Θωμάς Τσαλαπάτης με βάση τα θεωρητικά κείμενά του που έχουν δει μέχρι τώρα το φως της δημοσιότητας στις εφημερίδες αλλά και στα πιο έγκυρα λογοτεχνικά περιοδικά της χώρας θεωρείται ήδη ένας από τους πιο σημαντικούς, αν όχι ο σημαντικότερος, κριτικός της γενιάς εκείνης που εμφανίστηκε στην ποίησή μας λίγο πριν ή λίγο μετά τις αρχές της δεκαετίας του 2000, κάνοντας πράγματι ιδιαίτερη αίσθηση αλλά και κομίζοντας μιαν άλλη φρεσκάδα με τα δικά της γνωρίσματα. Ο Θωμάς Τσαλαπάτης με την πρώτη του αυτή συλλογή, έρχεται να συμπληρώσει και στην ποίηση με τον πιο αποφασιστικό τρό...

Τα ποιήματά μου είναι παλιά σαν τα βουνά, με ρίζες βαθιές αιωνόβιων δέντρων, με φωλιές πουλιών, ζωές ονείρων. Τα ποιήματά μου ξεδιψούν από τις πηγές της μνήμης και της λήθης.

(Exordium) Τα καναρίνια εύκολα κίτρινα πουλιά σχεδιασμένα πρόχειρα φωνάζουν το σκοτάδι κι οι κόπροι της αλάνας γαβγίζουν και τα πεύκα. Ο λεγόμενος καιρός, αν ήρθε θα πέθανε τη νύχτα όπως πεθαίνουν οι τηλεοράσεις. Ρέματα με μπαζωμένες βροχές και μισογδαρμένες κνήμες σπασμένοι φράχτες ξύλινες κολόνες μια γειτονιά από συνάψεις τοίχων και ξεραμένες λάμπες ηλεκτρικού. Πάνω απ' τις στέγες η εκπνοή της στάχτης αναζητεί κάτι ακόμα να κάψει. Τα ποιητικά σημειώματα του βιβλίου "Το ξυράφι του Όκαμ" συναποτελούν το αποτύπωμα μιας μέρας. Είναι μια μ...

Κάθε αληθινός καλλιτέχνης είναι ένας πραγματικός ποιητής. Είναι ένας ταπεινός μεταφορέας φωτός. Ένας επικός θηρευτής της γνώσης, ένας ιερός μυθοπλάστης, ένας μικρός μάγος, ένας ανθρώπινος άνθρωπος. Είναι ένας από τους "αρχαίους παλαιούς" που ταξιδεύουν στο παρόν, χωρίς να αιχμαλωτίζονται από αυτό. Είναι μελλοντικό ξωτικό και επικουρικός άγγελος σε αποστολή. Είναι ο αφηγητής του ουράνιου χρόνου, που περπατά στη γη. Είναι ο αχθοφόρος της αγάπης.

Ο ανά χείρας τόμος αποτελείται από τρεις ενότητες εντελώς διαφορετικές στο περιεχόμενο, στην υφή, στον τρόπο προσέγγισης των θεμάτων τους, όπως και στη... χρονική απόσταση -δύο και τριών δεκαετιών- που χωρίζει τη "συγγραφή" τους. Εντούτοις διέπονται από την κοινή ελπίδα να λειτουργήσουν -ίσως- ως ερεθίσματα που θα συνέβαλλαν, έστω και ελάχιστα, στην ανάπτυξη οποιασδήποτε δυνατής μορφής προβληματισμών σχετικών με το τι δέον γενέσθαι μετά την εκ των έσω κατάρρευση του κυρίαρχου στην επαναστατική Αριστερά -σε παγκόσμια κλίμακα- "σοβιετο- κομμουνιστικού μοντέλου" ή/και τον πλήρ...

Τα πενήντα εννέα ποιήματα του βιβλίου επιλέχθηκαν μέσα από το σύνολο των συμμετοχών στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης στην Ελληνική Γλώσσα με θέμα "Το Ολοκαύτωμα", που προκήρυξε το Ευρωπαϊκό Κέντρο Τέχνης στο πλαίσιο των ομότιτλων πολιτιστικών δράσεών του στο Pittsburgh (ΗΠΑ) το 2014 και στην Παιανία το 2015 και με την ευκαιρία της μορφωτικής επίσκεψης στην Ελλάδα της αμερικανικής οργάνωσης εκπαιδευτικών "Classrooms Without Borders" το καλοκαίρι του 2015. Συμμετέχουν: Γιώργος Αδαμίδης, Αικατερίνη Αρβανιτάκη, Δήμητρα Βασιλαροπούλου, Γεωργία Βεληβασάκη, Νάντια Γαβαλά, Αθα...

Όταν η αλήθεια απογυμνώνεται μπορστά στον καθρέφτη του νου τότε και η σιωπή πρέπει να αποτυπώνεται ανάλογα και να εναρμονίζεται με την γυμνή μας αλήθεια. Οι λέξεις είναι σαν αναπάντεχα κύματα. Πότε μας θάλπουν και πότε μας πνίγουν. Και το σκοτάδι μας βοηθά να αισθανθούμε και να εκτιμήσουμε το διάφανο του φωτός και του αέρα. Εκεί που ενεδρεύει το άφθααρτο, το αδιόρατο, το αναδυόμενο.

Πρώτη ποιητική συλλογή της Μάρθας Βρυσούλη-Ξυτάκη. Αποτελούμενη από 23 ποιήματα η συλλογή βαδίζει με τόνους γεμάτους ερωτισμό και λυρισμό. Η δημιουργός σφίγγει τις γροθιές της και με τους στίχους της εναντιώνεται στην προδοσία, τη μισαλλοδοξία και στην απληστία του ανθρώπινου είδους, τιμώντας παράλληλα την ιδιαιτερότητά του: το διαρκή έρωτα. Δείγμα γραφής: Μη φθονείς ένα κεράσι κόκκινο. Θυμήσου, ότι χρειάστηκε ν' αντέξει καύσωνα, καταιγίδες, παγωνιά. Κι ακόμα παλεύει μ' ένα σκουλήκι που ψάχνει το κουκούτσι του. Μονάχα θαύμασέ το.