Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

μελάνιασαν τα χέρια μου να σε κρατάω όλη μέρα αγκαλιά. και πώς όχι; ακόμα και δέκα κιλά νέας ζωής κάνουν το παλιό αίμα να επαναστατεί

ΕΡΙΝΥΕΣ Ερευνώντας το κάλλος με τολμηρούς ελιγμούς δυσνόητες ασκήσεις εξαντλητικές χρωματικές συνθέσεις ισόβια πληγή σκέψης διάνοιξη δυσερμήνευτων νοημάτων θυελλώδη κλίμακα θρήνου σκοντάφτω στην κόλαση Ατσάλι το σύμπαν αδιάρρηκτο Ερινύες του νου στραφείτε μόνο στη σύνθεση

ΟΙΩΝΟΣΚΟΠΟΣ Ακούς την κραυγή μου και προμαντεύεις το ασταθές του καιρού που περπατώντας καχύποπτα κοντοζυγώνει. Μπαίνεις για να προφυλαχτείς σε στοές διαδαλώδεις και παρακολουθείς από τους γυάλινους θόλους το ανατρεπτικό πέταγμά μου. Σημάδια διττά και αμφίσημα που δύσκολα θα ερμηνεύσεις εσύ, ένας ανεπίληπτος οιωνοσκόπος.

Ας αφήσουμε όλα τα περίτεχνα νοήματα και ας δούμε την ουσία τον ανύπαρκτο χρόνο που τον μετράμε σε στιγμές και την αλήθεια που υπάρχει πίσω από κάθε ψέμα κι ας αφεθούμε ελεύθεροι να ζήσουμε επιτέλους τον εναπομείναντα χρόνο

Ο έρωτας δεν προσδιορίζεται ούτε από τον εαυτό του. Η ανθρώπινη ψυχολογία, άβυσσος. Τα συναισθήματά μας, έννοιες αφηρημένες. Η έμπνευση δε χαλιναγωγείται. Και κάπως έτσι εγένετο Χάος. Ό,τι δεν μπορείς να καταλάβεις, νιώσε το.

Και σαν τον πόλεμο ο καθείς / μέσα του τον ξορκίσει, Ειρήνης το βασίλειο, η του Δικαίου δύναμη / στον κόσμο θα ορίσει... ...και μια εποχή συνείδησης μαζί μ’ αυτό θ’ αρχίσει...

Παράξενα που σε πονούν οι λέξεις. Λόγια ρήματα και χρόνοι. Εσύ να περιμένεις στον ενεστώτα και τα ρήματα που θέλεις κρεμάστηκαν στον αόριστο του χρόνου τους. Πόσα πιο πολλά λόγια λένε τα βλέμματα πόση φλυαρία κρύβουν τ' αγγίγματα. Μη μιλάς. Άκου πώς σε κοιτάζω.

... Τι να χωρέσω σ’ ένα ποίημα λειψό σε μία κόλλα πώς να εκφράσω τη φωτιά μου Ίσως καεί κι αν καεί; ίσως να κλέψει δυο στιγμές από την νύχτα τίποτα δεν χωράει μα όμως γράφω σου γράφω όσα χωράνε μές στο χέρι μου θ’ αφήσω απόψε σε μια κόλλα από χαρτί...

Under peeled skin this substance of life, this elongated voice crying out to be heard in a background of darkness; this calling of veins where words are like music and this pulse of the heart crying out with eyes as distant as the sky. Κάτω από ξεφλουδισμένο δέρμα αυτή η ουσία ζωής, αυτή η επιμηκυσμένη φωνή που κράζει ν’ ακουστεί ενάντια στο σκοτάδι, αυτή η κραυγή φλεβών όπου οι λέξεις είναι σαν μουσική, και αυτός ο παλμός της καρδιάς να φωνάζει με μάτια μακρινά όπως ο ουρανός.

Λες πως τα γραπτά σου είναι ποίηση; Δεν είναι, σου απαντώ. Αν το κατανοήσεις αυτό τότε μόνο θα δεις ολάκερη την ποίησή τους. [τετράστιχο ενός άγνωστου βουδιστή μοναχού]

αφού ούτε τελείως ζωντανός ούτε τελείως νεκρός γεννιέμαι εγώ οφείλω στη διάρκεια να με ζήσω μήπως και με πεθάνω οφείλω στη διάρκεια μες στην πορεία να κάνω μια ζωή και έναν θάνατο απ' την κατάστασή μου δεν υπάρχουν σαν καταστάσεις από τα πριν εγώ πρέπει να εφεύρω απ' την αρχή τη δική μου οντολογία

Και δεν φοβάται τις προσφυγικές φιγούρες, πρόσφυγας κι αυτή είναι άλλωστε. Τους αγαπά αυτούς που γη δεν έχουν γιατί παλιά γη έχουν όλοι. Και φιλοτιμία κι ανοιχτά χέρια δίνει σε μάτια κι όνειρα που διψασμένα ζητούν μια καινούργια γη να πλάσει.