Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο πρωτοεμφανιζόμενος ποιητής είναι ένας Δον Κιχώτης της πόλης. Καβαλάει το ίδιο του το κεφάλι, περιπλανέται στα αδιέξοδά του και παλεύει με φανταστικούς ανεμόμυλους που αλέθουν ιδέες. Είναι ένας νομοταγής αναρχικός, ένας συμβασιούχος της ζωής του, που βρίσκεται σε διαρκή εμπόλεμη κατάσταση με την κατά κόσμον εικόνα του: οι στίχοι του είναι τα ανίκητα μολυβένια στρατιωτάκια του που τα εκπαιδεύει για την αντίσταση στην πραγματικότητα, καταστρώνοντας στρατηγικά σχέδια επί χάρτου, οργανώνοντάς τα σε δυνατά ποιήματα. Παυλίνα Παμπούδη

Η Μαρία Κούρση, και σε αυτήν τη συλλογή της, επιβεβαιώνει την ποιητική της ικανότητα να διηγείται την επιθυμία, το σαρκασμό του έρωτα, την προσδοκία του, την έλλειψη που όμως δεν συνεπάγεται ελλιπή ζωή - μια και γεμίζει με ποίηση. Λόγος κοφτός, γλώσσα κοφτερή, εικόνες σπαρακτικές, γεγονότα της διπλανής πόρτας, από την οποία περνά αέρας· τόσο όσο χρειάζεται για να χωρέσει ένα σημείωμα αποκάτω. Και μετά, οι λέξεις· πάντοτε αυτές. Απόσπασμα από το βιβλίο: Σε μια σπιθαμή γης που δεν μου αναλογεί ο αέρας με προίκισε (ούτε που ξέρω πώς να φροντίσω την ποίηση εσένα...

Τα ποιήματα της Δάφνης Νικήτα απηχούν την υπερσύγχρονη τάση της ενοποίησης των τεχνών, είναι ποιήματα εικαστικά, αρχιτεκτονικά, μουσικά, κινηματογραφικά και φωτογραφικά. Χωρίς να προδίδουν άμεσα το μυστικό τους, ωστόσο είναι ποιήματα μιλητά, μπορείς να τα πεις και να τα ξαναπείς όπως γινόταν και με τα παλιά ποιήματα. ("Το Ροδακιό") [Μικρό δείγμα γραφής:] ΤΟ ΒΡΟΧΕΡΟ ΒΑΓΟΝΙ Βρέχει καθώς το ξύλινο βαγόνι χαράζει τις γραμμές Από το ανοιχτό παράθυρο σε βλέπω να κρεμάς κλωστές από τον ουρανό και στην άκρη τους το χαμόγελό σου. ΣΑΝ ΑΓΚΑΘΙ Χωρίς εσένα μ...

Τι είναι το γλωσσάριο των ανθέων και σε ποια γλώσσα αντιστοιχεί; Αντιστοιχεί σε μια λησμονημένη γλώσσα με επίκεντρο τη φύση και τη ζωή, τώρα περιορισμένη ανάμεσα σε επαγγελματίες και σε ερασιτέχνες φυσιογνώστες, σε εναπομείναντες ρομαντικούς. Υπάρχει όμως και το ευρύ κοινό που κρατά τα βασικά: στολίζει με άνθη τις χαρές και τις λύπες, πλέκει στεφάνι την Πρωτομαγιά και τραγουδά την άνθιση ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας. "Το καλοκαίρι γιασεμιά και το χειμώνα γιούλια", σύμφωνα με τις εποχές που περνούν στον αποσπασματικό στίχο του Κωστή Παλαμά. Οι παλιοί ποιητές ε...

Εάν το είχαμε εφεύρει, όλα θα είχαν νόημα. Εάν υπήρχε, θα υπήρχε ελπίδα. Εάν το είχαμε γυρέψει, όλα θα ήταν δρόμος. Και αν το βρίσκαμε, θα λύναμε το αίνιγμα. Θα είχε άρει τη θνητότητα, δεν θα βιώναμε την απώλεια στον έρωτα, το απόλυτο θα έβρισκε σχήμα και πρόσωπο και εμείς δεν θα ήμαστε μονάχα ένας σβόλος χώμα. "Τ' απόκρυφο κλειδί των χρόνων που 'ζησα", "το γράμμα που λείπει" με το τέλειο σχήμα. "Το γράμμα που γνώριζε ο Θεός απ’ την αρχή", το άγνωστο αλλά όντως υπάρχον προαιώνιο γράμμα. Αν το ’χα βρει, θα σ’ έσωζα. Θα είχα διασώσει έστω το Πρόσωπό σου. Μετά το Μι που όλα...