Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ύπνος Καιρό τώρα δεν μπορώ να κοιμηθώ, στριφογυρίζω στο κρεβάτι μου ώσπου ο ίλιγγος ν’ ανεβάσει τα όνειρά μου απ’ τον βυθό Η αγωνία μου κι απόψε περισσότερη απ’ το σκοτάδι κι όμως δεν περιμένω την αυγή, αργεί ακόμα η ώρα του φωτός κι όμως περιμένω τ’ άστρα και το φεγγάρι να φανούν και να μιλήσουμε και να ξεκαθαρίσουμε με άδεια μάτια, μη φύγουμε απ’ αυτή την ιστορία Κοιτάζω την αυγή, κοιτάζω το έθνος και ξέρω καλά πως δεν κάνω για νικητής, δεν είμαι πρώτο θέμα Αυτός ο τόπος δεν πέφτει για ύπνο με τη συνείδηση καθαρή Τι είδους άνθρωποι μας ξελ...

Ένας στρατιώτης φλερτάρει µε ένα γελαστό κορίτσι σε ένα καθιστικό στην Ολλανδία. Μια γυναίκα ζυγίζει νοµίσµατα µπροστά από ένα παράθυρο. Οι πίνακες του Βερµέερ µάς σαγηνεύουν µε την οµορφιά και το µυστήριο που τους περιβάλλει: ποιες ιστορίες να κρύβονται άραγε πίσω από αυτές τις εκπληκτικά απεικονισµένες στιγµές; Όπως µας δείχνει αυτό το βιβλίο, οι εικόνες αυτές που µοιάζουν τόσο οικείες, στην πραγµατικότητα προσφέρουν µια αξιοθαύµαστη θέα σε έναν κόσµο που επεκτείνει τα όριά του µε ταχείς ρυθµούς. Το καπέλο του αξιωµατικού είναι φτιαγµένο από γούνα κάστορα από τον Καναδ...

Στο βιβλίο "Με το π της ποίησης: δεκατρείς λογοτέχνες για την τρίτη ηλικία", που ανθολόγησε και επιμελήθηκε η Αναστασία Π. Μαργέτη, δώδεκα ποιητικά έργα, ενσωματωμένα σε ένα διήγημα, συνομιλούν μεταξύ τους με θέμα: "τρίτη ηλικία και χρόνος: παθήσεις, κοινωνικές επιπτώσεις". Μια πρωτοβουλία της ομάδας λογοτεχνών Νήματα Μνήμης, την οποία αποτελούν οι: Δημητριάδου Διώνη, Ζαχοπούλου Ξανθίππη, Ζερβαντωνάκη Αγγελική, Καρελιώτη Ματίνα, Κεφαλούρος Στάθης, Μαγουλάς Χαράλαμπος, Μαργέτη Αναστασία, Παπαδόπουλος Αντώνης, Παπαδόπουλος Θεοχάρης, Παπακωνσταντίνου Ηλίας, Πολυκάρπου Αντρέας...

Η ποίηση της Μαρίνας Αρμεύτη εντυπωσιάζει με μια πρωτοτυπία που μοιάζει αυθόρμητη και που είναι σαν να δημιουργεί ένα νέο κύμα σουρεαλισμού. Αυτό φαίνεται και από τον τίτλο της συλλογής "Ο κύριος ιππόκαμπος". Κι αυτό που είναι πολύτιμο είναι πως αυτός ο "νέος σουρεαλισμός" εκφράζει μια σοφή ενατένιση της ζωής με απόλυτη καθαρότητα. "Ο ουρανός και τα σύννεφα είναι οι γνώριμοι δρόμοι μας" ή "Η Πηνελόπη ήταν πιστή μόνο στην αναμονή". Αυτή η μη πραγματική περιγραφή μοιάζει με ακτινογραφία της πραγματικότητας, που αν ξέρεις να τη διαβάζεις, θα δεις, ίσως διαχρονικά αυτ...

Είναι τυλιγμένη σε μια αύρα ή γραφή του Στέφανου, κάποτε ανάερη και ρευστή, κι άλλοτε πυκνή σαν συνωστισμένη μνήμη. Στα ποιήματά του μεταχειρίζεται συνειδητά πολύσημες λέξεις, παρηχήσεις, εικονοποιία και επιλεκτική ομοιοκαταληξία για να ιστορήσει το χειροπιαστό αλλά κυρίως για να υπαινιχθεί το υπερκόσμιο, "πιο πέρα απ' της ζωής τις βεβαιότητες". Στο γλωσσικό του σύμπαν αναδεύεται η σιβυλλική λαλιά των γιαγιάδων του με αναφορές σε στίχους του Γ. Χ. Ώντεν, του Γουόλκοτ, του Οβίδιου, του Καλντερόν - αλλά και του Καβάφη, υπόρρητα. Η κυπριακή διάλεκτος, η αγγλική ποίηση, το θέατ...

Επιχειρώντας να ερμηνεύσει κανείς την ευρεία και συμβολική χρήση του αριθμού 3, οδηγείται στις απαρχές της αριθμολογικής σκέψης, της φιλοσοφικής θέασης του κόσμου που στηρίζεται στα μαθηματικά και στις μυστικές, αριθμητικές αντιστοιχίες του επίγειου με το ουράνιο, του μικρόκοσμου με τον μακρόκοσμοo δηλαδή στην παράδοση που ξεκινά με τους Πυθαγόρειους και τον πλατωνικό Τίμαιο, και από τους Πατέρες της Εκκλησίας ως τους μυστικιστές της ύστερης αρχαιότητας, από τους αποκρυφιστές και αστρολόγους του Μεσαίωνα ως τον Κοπέρνικο και τον Κέπλερ, εκβάλλει στον Ρομαντισμό και στους μο...

Ένα βιβλίο απαντά σε κανένα βιβλίο. Το απαλλάσσει από την κατηγορία της μνήμης του και το υστερογραφεί. Το απαλείφει, διαχέοντας το αυτονόητο νόημα. Όσο μπορεί να απαλειφθεί κάτι που δεν υπάρχει. Ύπαρξη και μη ύπαρξη σε αμφίδρομο δρόμο. Καιρός που έχει περάσει. Κάποτε υπήρχε, μάλλον, ένα βιβλίο που ήταν κανένα βιβλίο. Η αρτιότερη διατύπωση θα ήταν, του κανενός το βιβλίο. Η ιστορία των βιβλίων είναι θεμελιωδώς μια άσκηση ήθους. Ήθος, ύφος, και ύψος αναμετρώνται εδώ, σ’ αυτήν την έκδοση, με τον αδυσώπητο χρόνο. Καιρός που έχει περάσει. Αποκατεστημένος, ορθολογικά, ιδεολογικά,...

Ως πότε παλληκάρια να ζούμεν στα στενά, Μονάχοι σαν λιοντάρια, σταις ράχαις στα βουνά; Σπηλιαίς να κατοικούμεν, να βλέπωμεν κλαδιά, Να φεύγωμ' απ' τον Κόσμον, για την πικρή σκλαβιά. Να χάνωμεν αδέλφια, Πατρίδα και Γονείς, Τους φίλους, τα παιδιά μας, κι' όλους τους συγγενείς. Καλλιώναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή, Παρά σαράντα χρόνοι σκλαβιά, και φυλακή. Τι σ' ωφελεί αν ζήσης, και είσαι στη σκλαβιά, Στοχάσου πως σε ψένουν καθ' ώραν στη φωτιά. Βεζύρης, Δραγουμάνος, Αφέντης κι' αν σταθής, Ο Τύραννος αδίκως, σε κάμει να χαθής. [...]

Ο Νικολάς Γκιγιέν (Nicolas Cristobal Guillen Batista), είναι η μουλάτα ψυχή της Κούβας και η κοινωνική της συνείδηση. "Λαϊκός" ποιητής της Επανάστασης, με τεράστια απήχηση, όχι μόνο στο λαό του, αλλά και σε όλους τους ισπανόφωνους, για τον οποίον "έχει ειπωθεί ότι η ποίησή του δεν είναι μόνο η ποίηση μιας ράτσας παρά είναι κοινωνική, προλεταριακή, ανθρώπινη, με όλη τη σημασία των λέξεων". "Με γοητεύει -λέει ο ίδιος ο Γκιγιέν- η μελέτη του λαού. Η αναζήτηση της ύπαρξής του· η ερμηνεία του πόνου του και της χαράς του". "Ο μεγάλος ζωολογικός κήπος" μπορεί να έλκει την καταγ...

Σημείωμα του ποιητή: Το δέκατο τρίτο μου κατά σειρά ποιητικό βιβλίο με τίτλο "Κλέβοντας σκοτάδι" πέρα από τον υπαρξιακό του χαρακτήρα, κινείται στο πολιτικοκοινωνικό πεδίο δοκιμάζοντας με λέξεις, εικόνες και πληγές αλλά και μ’ ένα σχοινάκι φως να ανοίξει λίγο το σκοτάδι. Άλλωστε η ποίηση, όπως και άλλες τέχνες, είναι μία πλάνη που λέει ή προσπαθεί να πει την τρέχουσα αλήθεια.

ΜΠΑΪΡΟΝ μνήμη Πάτρικ Λη Φέρμορ Ενάμιση αιώνα μετά Ένας Εγγλέζος τζέντλεμαν Έψαξε και βρήκε Ένα ζευγάρι παπούτσια Του Λόρδου Βύρωνα Στο Μεσολόγγι Άμστερνταμ Κωνσταντινούπολη με τα πόδια Επίσκεψη στα χαλάσματα της Ευρωπαϊκής ιστορίας Παρελθόντα και επερχόμενα Η ωδή στην ανατολή του Οράτιου Ώστε έτσι λοιπόν κύριε ταγματάρχα Και σπάει ο πάγος του Δούναβη Οι αντίπαλοι χάνονται Η ποίηση νίκησε Μια απαγωγή για τις πατρίδες Τσάμπα χωρίς λίτρα Μια αδέσποτη βεντέτα στην Κρήτη Ένα αυτοκίνητο σμπαράλια Που τίναξαν με δυναμίτη Στη...

ΤΟ ΑΠΟΘΑΝΕΙΝ ΚΑΙ Η ΔΙΑΡΚΕΙΑ "Σίβυλλα τι θέλεις; Αποθανείν θέλω" (Πετρώνιος) Μα γιατί τόση φασαρία για τον θάνατο; Το αποθανείν είναι η σοφία του σώματος που γλιστράει ως την πιο φυσική του κατάσταση· δηλαδή, στο μηδέν. Άλλωστε, το σώμα εξαρχής ετοιμάζεται για τούτο το σχέδιο δένοντας με σχοινί τη λέξη "σώμα" - ναι, είναι λέξη πιο βέβαιη από την αθανασία (της αθανασίας το κύρος, ως γνωστόν, τίθεται διαρκώς υπό αίρεσιν). Ενώ το σώμα όλοι το πιστεύουν. Το σώμα κουβαλάει το αποθανείν σαν το σπίτι του· εκεί τρώει· κοιμάται· εκεί απλώνει τη χλόη όπου κυλιο...

Στη χώρα μου τα σύμπαντα ορθώνονται σαν γερανοί, διάσπαρτα εδώ κι εκεί Δεν κατορθώνεις να τα δεις ποτέ συγκεντρωμένα, γιατί τα σύμπαντα είναι δυνάμεις ετερώνυμες, ξέρουν μονάχα τη φυγόκεντρη μανία Αν κάποιος κάποτε θα πει πως ζει σ' όλα τα σύμπαντα, ή τον ξερνάνε έξω αυτά, μες στον κενό αιθέρα, ή πάει να πει πως σύμπαν έγινε κι αυτός, στην ερημιά του κρύου Μικρός, νόμιζα πως θα ζούσα σε ένα τέτοιο σύμπαν. Ύστερα σ' άλλο, σ' άλλο… Μα μεγαλώνοντας έμαθα να φυλάγομαι κάθε που ένα σύμπαν απειλεί να κυβερνήσει τη ζωή μου, να διηγηθεί ερήμην την αγάπη μου, ν...

"...ο χρόνος είναι μια κόκκινη τελεία που σημαδεύει από μακριά την καρδιά σου. Ένας ταχυδακτυλουργός που σέρνει ένα μεγάλο μπαούλο πίσω του. Ποτέ δεν ξέρεις τι έχει μέσα. Ο χρόνος είναι γεμάτος φίδια εκπλήξεις. Ο χρόνος είναι ο Μαιτρ οπότε αναγκαστικά εσύ θα είσαι η Μαργαρίτα. Θα σε οδηγήσει σε μια πόρτα. Που οδηγεί σ ένα σπίτι. Που ΄χει μια σκάλα Που ανεβαίνει σ ένα δωμάτιο Που χάνονται οι τοίχοι Και γίνεται τρισδιάστατο. Να που φτάνουμε λοιπόν στο τέλος και αγγίζουμε πάλι την αρχή. Ο χρόνος τα κάνει αυτά. Είναι ένας σκύλος που κυνηγάει την ουρά του. Όταν τον σ...

Το ποιητικό έργο του Αθανασίου Γαλούση εκτείνεται σε μια χρονική περίοδο που καλύπτει περίπου μισό αιώνα. Η εργασία του Μιχάλη Μελετίου με τον τίτλο 'Εισαγωγή στην ποίηση του Αθανασίου Φ. Γαλούση" αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη ερμηνευτική προσέγγιση της ποίησης του Θεσσαλού δημιουργού. Ο συγγραφέας στοιχειοθετεί την άποψη ότι η ποίηση του Γαλούση χωρίζεται σε τρείς μεγάλες και διακριτές περιόδους. Η πρώτη αρχίζει ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 όταν ο ποιητής βρισκόταν ακόμα στην εφηβεία. Αυτή η πρώιμη περίοδος, που διαρκεί μέχρι το 1975 περίπου, χαρακτηρίζεται από...

92 Έλληνες ποιητές, 340 ποιήματα και 67 μεταφραστές Η ελληνική ποίηση αρχίζει με τους αρχαίους Έλληνες ποιητές αλλά δεν παύει με αυτούς. Το γεγονός ότι σε δύο διακεκριμένους σύγχρονους ποιητές, στον Γιώργο Σεφέρη και στον Οδυσσέα Ελύτη, απονεμήθηκε το Βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας, το 1963 και το 1979 αντίστοιχα, αποδεικνύει ότι η ποίηση εξακολουθεί να ανθεί στην Ελλάδα, εδώ όπου πρωτακούστηκαν οι ραψωδίες του Ομήρου πριν από τρεις χιλιάδες περίπου χρόνια. Η ελληνική ποίηση ζει και θριαμβεύει, χρησιμοποιώντας ως μέσον έκφρασής της την ελληνική γλώσσα, η οποία είναι "τό...

"Ξεκινάς να διαβάζεις και έχεις την αίσθηση πως ο Τζόγιας χρησιμοποιεί κάρβουνο για να φτιάξει τους πίνακές του. Αδρά περιγράμματα και φωτοσκιάσεις που στοχεύουν στην ουσία. Κι όσο διαβάζεις διαπιστώνεις πως τα μικρά τούτα πεζοποιήματα είναι γεμάτα χρώματα με χιλιάδες αποχρώσεις. Μέσα απ' το "λίγο" βγαίνει το "πολύ". Το πολύ των αισθημάτων, του έρωτα, της υπαρξιακής αναζήτησης, της κοινωνίας και του κόσμου μας τελικά". Έρη Ρίτσου, συγγραφέας "Ποιητική με σύγχρονη οπτική και γραφή. Συλλέγει στιγμές επανάληψης στον χρόνο. Συλλέγει έρωτες εν συντριβή. Συλλέγει εικόνες. Η π...

Η "Αποδύοψις" γεννιέται μέσα από μια θεματική που ξεκινά από το ειδικό "εγώ" με δίψα να αγγίξει τελικά το γενικό "εσύ". Στα 46 ποιήματα της "Αποδύοψις" θα εντοπίσει κανείς τα ψήγματα μιας αφηγούμενης ιστορίας πολύπλευρης, με ένταση που αυξομειώνεται και συστήνεται συχνά διαφορετικά από την αρχή. Η ποιήτρια, δίχως να παραδοθεί σε φιλολογική και τεχνοτροπική δίνη, κάτι που επιδιώκει συνειδητά, άλλοτε στηλιτεύει, φωτίζει ή σκιάζει τα όσα ψυχικά και ηθικά συνδιαλέγεται, θέτοντας πρωταρχικό της στόχο την αποποίηση του προσωπικού πόνου, την κάθαρση και τελικά την επανεκκίνηση.

Η Άλις Όσβαλντ επιχειρεί μια ανασκαφή της "Ιλιάδας", μεταφράζει από το πρωτότυπο και δημιουργεί ένα "προφορικό νεκροταφείο", ένα μεγάλο ποίημα-φόρο τιμής στους νεκρούς και των δύο στρατοπέδων του Τρωικού πολέμου, υπενθυμίζοντας ότι μία από τις βασικές λειτουργίες του έπους, και όλης της λογοτεχνίας, είναι η διατήρηση της μνήμης. "Ο πρώτος που πέθανε ήταν ο ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ Άντρας ταγμένος βούτηξε με φούρια στο σκοτάδι Με σαράντα μελανά καράβια ν' αφήνουν πίσω τους τη γη Άντρες σάλπαραν μαζί του από εκείνους τους γκρεμούς που τους φωτίζουνε λουλούδια Όπου το χορτάρι...

"Όνειρα στον Άδη", εδώ στην άκρη του κόσμου δεν θα πάψει να ονειρεύεται. Άλλη Εποχή συνέχεια των προηγουμένων αναζητώντας τις καλές συμπτώσεις και τους ωραίους ανθρώπους που αντάμωσε. Τώρα γνωρίζει, το κενό δεν το φοβάται. Βλέπει τώρα καθαρότερα το τραγικό νόημα όσων έζησε. Ωσάν συνολική εκτίμηση λίγες κορφές διακρίνονται απέναντι (ή κάτω;). Είναι αυτές οι αξίες που θα πίστευε και αγωνίζονταν πάλι για να μείνουν περισσότερο στο στερέωμα.