Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου βγήκε μέσα από κάποιες απρόσμενες εκδηλώσεις του ασυνάρτητου, ψυχονοητικού μου χάους. Η αρχική μου πρόθεση ήταν να περιέχει το βιβλίο μόνο στίχους για τραγούδια. Και μάλιστα τραγούδια "εύπεπτα", που να μπορούν να γίνουν σουξέ. Μετά είπα, "δε βάζω και κανένα πιο φιλοσοφημένο τραγούδι". Δε μου έφτασε όμως αυτό. Στην πορεία παρασύρθηκα από τις ύπουλες και αγιάτρευτες ανάγκες μου και είπα. "δε ρίχνω μέσα και καμία ξεκάρφωτη σκέψη, απ' αυτές, που τόσο πολύ με βασανίζουν και ακόμα πιο πολύ με ηδονίζουν!" Έτσι από εκεί που ξεκίνησα να φυτέψω μια...

Σκόνη και άλμη μάλλιασαν ξεχασμένο μολύβι σε νησιώτικο ηλιοχτύπητο περβάζι. Λάθη, λέξεις και γράμματα άγνωστα θόλωσαν και στομώσαν και την ανάσα πνίγουνε σ' εποχή καταραμένη που πυροβολεί τις λέξεις με εικόνες

[...] Τα κείμενα που συναπαρτίζουν το τομίδιο είναι γραμμένα την οκταετία 1996-2004 (πλην του τελευταίου που δημοσιεύθη το 1990), τα περισσότερα με "ουράνια παραγγελιά", εξ αφορμής τα 100 χρόνια από τη γένεση του πρώτου και του τρίτου ποιητή και το θάνατο του ενδιάμεσου (εκτός από το βασικό που είχε γραφεί ως εισήγηση σε τιμητική εκδήλωση). Δεν διεκδικούν φιλολογικά εύσημα. Πολλά εκβλάστησαν από το αρχικό, το προηγούμενο γεννούσε το επόμενο. Εκπορεύτηκαν από την ανάγκη απόδοσης τροφείων στους τρεις, πυξίδα η μεσίστια αγάπη μας γι' αυτούς. Μόνη εμψυχώτρια. Συγκεντρώθηκαν ε...

Οι επιλογές της μνήμης ή της λήθης φορτίο βαρύ...

Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα ... σαν κύμα γδέρνει τα βράχια νοσταλγικά εισχωρεί στα απομεινάρια ξεχασμένης σπηλιάς λησμονημένης ανάμνησης προσμένοντας την ηχώ άλλης μιας θύμησης κι άλλης μιας επιστροφής μουρμουρίζοντας ξανά και ξανά τη σαγήνη ταξιδιών πάνω στα φτερά άυπνων γλάρων. Νύχτες και νύχτες μένουν ξάγρυπνοι αποκοιμίζοντας την απουσία στην κόκκινη θάλασσα... της μνήμης.

"Ήταν μια μέρα παράξενη. Μια μοναξιά με είχε τυλίξει σαν σύννεφο βαρύ. Στράφηκα στην ποίηση, όπως πάντα όταν δυσκολεύομαι στη ζωή. Αλλά κι εκείνη απουσίαζε. Αυτό το καταλαβαίνω, σκέφτηκα, αφού η νιότη είναι η κύρια πηγή της ποίησης κι ακολουθεί η έμπνευση που γεννιέται από το σμίξιμο πόνου και νιότης. Και τότε μου ήρθε η ιδέα ν’ αποκτήσω έναν καινούργιο συνομιλητή: τον εαυτό μου. Ήταν ξαφνικά πολλά που ήθελα να τον ρωτήσω, πάντα το ’θελα, αλλά όλο κάτι άλλο συνέβαινε, πιο σημαντικό, και τον ξεχνούσα. Τώρα τον βάζω απέναντι στις δύσκολες πληγές της ζωής μου και του λέω να ξα...

Το βιβλίο επρόκειτο να εκδοθεί αρχές φθινοπώρου του 2007 από τον ίδιο σε ιδιωτική έκδοση. Μετά το θάνατο του ποιητή την ευθύνη της έκδοσης ανέλαβε ο επιστήθιος φίλος του Χάρης Πλουμίδης, αναπλάθοντας την ιδιωτική έκδοση σε "Έκδοση των Φίλων". Η δεύτερη έκδοση στοιχειοθετήθηκε και σελιδοποιήθηκε στις εκδόσεις Γαβριηλίδης.

ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ Κι εσύ που με καμάρι την υψώνεις κι εσύ που οργισμένος την πατάς κι εσύ που με διαβεβαιώνεις κάποια σημαία ακολουθάς. Κάπου, οπωσδήποτε, πρέπει ν' αρέσεις την επιβράβευση κι εσύ επιζητάς. Σε μάθανε να ζεις με τις προσθέσεις μα ν' αποστρέφεσαι το πλην της μοναξιάς.

ΤΗΣ ΜΟΥΣΑΣ ΕΠΙΚΛΗΣΗ Από τον ομφαλό της ζωοφόρου πηγής και του μαντείου τις χρυσές τις αναστηλώσεις, ιέρεια στον άνεμο χρίζεται η μελιστάλαχτη μούσα Καλλιόπη και φιλοτεχνεί τον δύσμοιρο δρόμο τ' ανθρώπου. Με το λάλον ύδωρ της Κασταλίας γης λούζεται και τρυπώνει στης πολιτείας τα ασύγγνωστα βράδια. Στης πλατείας τα βουβά σκαλοπάτια, στα στενά των ανέμων, τις ανήφορες νύχτες στήνει σκηνές και κατάσαρκα απλώνει τη λύπη της.

Φυγή Οι μανιασμένοι άνεμοι με διώχνουν απ’ τη γη μου, το πλοίο του ξεριζωμού δεν είν’ επιλογή μου. Δεν μ’ έφερε το όραμα στης ξένης γης τη στράτα την αλυσίδα έσπασα που δέσμια μ’ εκράτα. Έψαχνα για τη λύτρωση σε μια ξένη γη κι αντί να νιώσω ελεύθερη ξανάνοιξα πληγή. Περνούν οι μέρες σκοτεινές κι οι νύχτες χωρίς ύπνο μόνη να παίρνεις πρωινό και μοναχή το δείπνο. Νύχτα έφυγα απ’ τη φυλακή και βρήκα πάλι βράδυ έχασα την πυξίδα μου και ψάχνω στο σκοτάδι. Πώς να τινάξουν τα φτερά το χιόνι απ’ την καρδιά μου, αλλού είναι οι ρίζες μου κι αλλού είναι τα κλαριά μου. Σ...

Από πολύ καιρό, είχα στο μυαλό μου την ιδέα να γράψω ένα βιβλίο με ποιήματα για παιδιά. Πάντα όμως το ανέβαλα...Συνήθιζα να γράφω ποίηματα που διάβαζαν οι μεγάλοι. Μ' αυτούς τα βολεύεις. Όχι βέβαια ότι μπορείς να κοιμάσαι ήσυχη. Με τα παιδιά όμως τι γίνεται; Ξέρω πως η αδυναμία τους είναι τα παραμύθια. Μήπως μαζί μου βαρεθούν; Ένα πρωί, την ώρα που πότιζα τα γεράνια μου στο μπαλκόνι, άκουσα μια φωνούλα μέσα μου και σταμάτησα. -Έι ψιτ, κυρία ποιήτρια, όλα έχουν μια αρχή. Χρόνια τώρα, όλο λες και ξελές, μην αναβάλλεις άλλο. Αν πεις στους μικρούς σου φίλους, πώς έγραψες το π...