Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ήταν γραμμένη η πρώτη από τις μελέτες του τόμου αυτού, η αφιερωμένη στο ποιητικό έργο του Κωστή Παλάμα, σαν κυκλοφόρησε (με χρονολογική ένδειξη 1944) φροντισμένη από το Λέανδρο Κ. Παλαμά, η "Βραδινή φωτιά", σειρά πρώτη στίχων ανέκδοτων του ποιητή. Οι στίχοι τούτοι, μερικοί ατιτλοφόρητοι κιόλας, πολλοί συνθεμένοι, καθώς ολοφάνερο είναι, χωρίς πρόβλεψη διαρκείας, δεν παρουσιάζουν, βέβαια, μορφή άγνωστη της ποίησης του Παλαμά, τονίζουν όμως ενδειχτικά το λυρικό πυρήνα της -πράγμα που κι ο ίδιος ο φροντιστής και προοιμιαστής συνάμα του βιβλίου προσέχει. "Όταν πέθανε" γράφει, "ο...

Με τον όρο "λυρικός λόγος" θα επιθυμούσα να νοήσω όλη την ποίηση. Και δεν θα ήταν παράλογο τούτο. Υπάρχει μια προοδευτική ανάμεσα στους αιώνες, και στους στερνούς τούτους καιρούς αισθητότερη, απομόνωση του κεντρικού ποιητικού στοιχείου, που δεν μπορεί να είναι άλλο από τη "λυρική μέθη". Αν αυτή η μέθη δεν κατέχει τον εσωτερικό χώρο της ποίησης, μάταιο κι άσκοπο αγώνισμα καταντάει ο έμμετρος, ο ρυθμικός ή και πλατύτερα ο ποιητικός λόγος. [...] (Απόσπασμα από το βιβλίο)

Χρειάστηκε να συλλογιστώ πολύ, πριν αποφασίσω οριστικά να αφιερώσω το βιβλίο μου τούτο στον Καβάφη, Ερχόμουν από χώρα του Παλαμά κ' έπρεπε να πορευτώ στους αντίποδες. Η μετατόπιση κατείχε κάποιο θέλγητρο -σαν ένα ταξίδι της ανήσυχης φαντασίας ανάμεσα στους πλανήτες που φωσφορίζουν στο διάστημα. Μα πραγμάτωνε σύγκαιρα και μιαν ανάγκη βαθύτερη, την ανάγκη που νιώθει ο κουρασμένος άνθρωπος της πολιτείας για λίγη σιωπή, για λίγη μοναξιά. Και το παράδοξο ίσια, ίσια στην περίσταση είναι τούτο: που ο Παλαμάς, ο ασάλευτος, ο αταξίδευτος, ο δεμένος με την έγνια της καθημερινής χαμοζ...

Μέσα στο σκοτάδι της νύχτας βρίσκει η νύχτα μου σε νύχτες υφάλους ανοίγουν οι λαμαρίνες, μπατάρει εισβάλλουνε νύχτες των άλλων Και να τώρα ανοίκειο σκοτάδι αλλότριο θάμπος των αστεριών με ξέβρασε τέλος σε νύχτα λημέρι μια παλίρροια αλκοόλ

Στο ημίφως, στο βαθύ νερό, στις παρυφές του σεληνόφωτος, όπου ανοίγεται ή πεδιάδα της στάχτης. Στις μητροπόλεις κάτω από τα πυρπολημένα λάβαρα, στα τσιμεντένια ρήγματα του ουρανού και τα καμένα φώτα. Στο ατσάλι του χρόνου και στα κόκκινα σύννεφα πάνω από το ποτάμι των νεκρών. Στο ρίγος των πρώτων αναμνήσεων και στην αύρα των αρχαίων φαντασμάτων. Στο τραγούδι της νύμφης και στο θρήνο της μάγισσας, στα μικρά όνειρα και τα μεγάλα ψέματα. Εκεί ανθίζουν Τα ρόδα της Αχερουσίας.

Δεν έμαθα ποτέ να υποκρίνομαι μιλούσα πάντα τη γλώσσα της αλήθειας. Μα όσο κι αν πόναγαν τα λόγια μου, όσο και αν νανούριζαν αθώους, εγώ σταυρό κουβάλαγα στους ώμους μου ως σύγχρονος Ιησούς, που τη φωνή μου ολίγοι αναγνώρισαν. Mαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη

Παραλλαγή Ανάμεσα στα αγκάθια· τριαντάφυλλα. Λευκά οστά τυλιγμένα σε κόκκινο πηλό. Σαβανωμένα γραπτά αποκαλύπτει ο ήλιος. Πολλές οι αρχές και αυτές γεννημένες από μία. Οι επιθυμίες σκιές του εαυτού μας. Οι αισθήσεις μας πουλιά φυλακισμένα σε ελεύθερο αέρα.

Ο σατιριστής όσο πιο πολύ αγαπά, τόσο πιο σκληρά κτυπά τα κακώς κείμενα της πολιτείας, γιατί θέλει να ξυπνήσει άρχοντες και λαό, ώστε να πάρουν τον δρόμο της αλήθειας και της αναδημιουργίας. Γι' αυτό, ο οργισμένος εδώ ποιητής, σε μια περίοδο του ελληνισμού άγονη (1907-1909), παίρνει το μαστίγιο του Αρχίλοχου και το "τρίστιχο από την Κόλαση του Δάντη" και κτυπά ό,τι σαθρό, φαύλο και ψεύτικο. Το Ίδρυμα Κωστή Παλαμά εκδίδει σε ξεχωριστό τόμο τα "Σατιρικά Γυμνάσματα" σχολιασμένα από τον καθηγητή Μιχάλη Μερακλή, μια συλλογή θρυλική πια, αγέραστη από τον χρόνο (1908-1909/1912)...

Η κατάσταση του κόσμου μας σήμερα υπόσχεται πολύ λίγα καλά για το αύριο. Η γη βιάζεται από τον άνθρωπο και αντιδρά με φυσικές καταστροφές, ενώ ο πόλεμος για τους πόρους που φθίνουν με πρώτο το πετρέλαιο και το νερό, έχει ήδη αρχίσει. Ούτε ο άλλος πόλεμος, εκείνος "κατά της τρομοκρατίας", φαίνεται να μας οδηγεί σε ένα ασφαλέστερο μέλλον. Από την άλλη πλευρά εδώ και αιώνες σε όλους τους λαούς υπάρχουν προφητείες που μιλούν για ένα δραματικό τέλος του κόσμου μας και τη γέννηση ενός νέου. Αναλύοντας "τα σημεία των καιρών" ως προς τις γνωστές και άγνωστες πτυχές τους, θα διαπιστ...

ΠΟΙΗΣΗ 2048 Τόσο πολύ εχρεωκοπήσαμε σύντροφοι που ως και τα ξενοδοχεία τα χτισμένα από τα κόκαλα των νεκρών, τα ωραία παραθαλάσσια ξενοδοχεία που φτιάξαμε με τα αργύρια της προδοσίας του Πλουμπίδη, ως και αυτά ακόμα, εγκαταλείφθηκαν και σαπίζουν κάτω από τη λάσπη και τη βροχή. Ούτε αυτή η εποχή είναι εποχή για ποίηση: πληρώνουμε ακόμα με νόμισμα Εμφυλίου. ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΡΟΥΣ Το λευκό σου φόρεμα, Λιαλιώ, θλιμμένη σημαία του έρωτα και η θάλασσα τριγύρω μας κατασκότεινη· μια μέρα δεν θα υπάρχουμε. ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΙΝΙΓΜΑ Αποχαιρέτα την για πάντα αυτή...