Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ό,τι σου ζήτησα παιδί, Θεέ, δεν το 'κανες. Τότε φοβόμουν ότι έφταιγα. Τώρα ξέρω: δεν μπορείς. Ανοίγω το βήμα μου τις Κυριακές όταν περνάω μπροστά από τους τρούλους σου, να μη με δεις που το ψωμάκι το επιούσιο το βρίσκω σε άλλο φούρνο.

Πληκτρολόγιο. Ανάκατες οι σκέψεις και δυo χαικού: Περπατήσαμε... Μην έρθεις να με πάρεις είναι μάταιο. ~ Το απρόβλεπτο περιμένει σαν ένας άυπνος φίλος.

ΦΥΣΙΚΗ ΘΕΣΗ Πάνε μήνες που έχασα την φυσική μου θέση. Από τότε: Αποκοιμιέμαι στον καναπέ. Ξεχνώ ανοιχτά τα φώτα. Ανεβαίνω αντικανονικά τις κυλιόμενες στο σούπερ μάρκετ. Στρίβω δίχως να βγάζω φλας. Και φοράω τα ρούχα μου απ’ την ανάποδη. Κι όχι πως το κατάλαβα η ίδια! Είναι που μου το ψιθυρίζουνε αποδημητικά πουλιά.

ΤΕΦΡΑ Ο ήλιος έκαψε το σπίτι του ήλιου Η θανάσιμη μουσική σώπασε· το παιδί της τέφρας Είναι ωραίο κι έχει παραμορφωθεί από μιαν αύρα Στον αποχαιρετισμό. Στης φαντασίας το κενό θα κοιμηθεί η μουσική Τριγυρισμένη από όλα τα ταμπούρλα του μηδενός Το σπίτι μου είναι θνητό Το σπίτι μου είναι γυάλινο Το φυλάει ένα αηδόνι Το πιο σίγουρο από όλα τ’ αηδόνια: η σιωπή

Απολογισμός (Μεταίχμιο ΙΙΙ) Κάποτε είναι η αλήθεια ζήσαμε καλύτερες εποχές με συγκινήσεις, έρωτες και ιδανικά. Και έπειτα ήρθε και η δική μας σειρά να συνεισφέρουμε στ' απραγματοποίητα όνειρα της ανθρωπότητας.

ΣΤΟ γείσο του ημερολογίου ιερή μου ασάφεια προετοίμασέ με για το θαύμα το δυσανάγνωστο. Απόψε καλόπιασα τον φόβο ξυπόλυτη. Μόνο ένα λυχνάρι χρειαζόταν. Λάθος υπολόγιζα στα γυάλινα γοβάκια. Τι αντίληψη κι αυτή να συνταξιδεύω με ματωμένα χνάρια κάθε φορά.

Η ποιητική συλλογή "Άγγελοι του Αρχιπελάγους" χωρίζεται σε τρεις επιμέρους ενότητες: Αιγαίου φτερουγίσματα, Αρκεσίνη και Ελένη. Είναι ένα ταξίδι ψυχής στο αιγαιοπελαγίτικο φως, στους δρόμους των παραδοσιακών γραφών μπολιασμένων με την προσδιορισμό του νόστου στην προσμονή της επιστροφής.

Ο Δρόμος Η μοναξιά -σου λέω- είναι μονόδρομοςo Στο βυθό και στην αυγή, στο σταυροδρόμι, Στη σιγή, ενώ όλα γύρω βοούν, Στην ερημιά, ενώ όλα γύρω συνωστίζονται. Όσο κι αν αγάπησες όσο κι αν σ' αγάπησαν Τα βήματα προς το τελικό άγνωστο είναι μοναχικά. Το φορτίο όλο στου οδοιπόρου την πλάτη Κι ο δρόμος σπάνια σύντομος.

...Πριν το δειλινό κόψε ένα ένα τα ρόδα και στόλισε το μαξιλάρι σου, θα έρθουν θάλασσες πλατιές, όνειρα που κολυμπούν γλυκά, καράβια να σε ταξιδέψουν μακριά. Εκεί σε κόσμους διαφορετικούς, σε κήπους ντυμένους με ρόδα θαλασσινά, εκεί που ο Θεός θα ακουμπά την ψυχή σου...

Βράδιασε στην πόλη βράδιασε άγονες γραμμές, περιμένουνε στο τίποτε έρημες καρδιές. Αστέρια μέτρα κι ουρανό μαζί μου να πλαγιάσεις, βάλε σημάδι φωτεινό το δρόμο να μη χάσεις. Γαλάζιο κύμα κι ουρανό γρήγορα να περάσεις, και το γλυκό το δειλινό να με σφιχταγκαλιάσεις. Αστέρια μέτρα κι ουρανό μαζί μου να πλαγιάσεις, βάλε σημάδι φωτεινό το δρόμο να μη χάσεις.

Ωσάν τα ασπράδια μεταμορφώνονται οι λέξεις. Διάφανες ρευστές και δροσερές σαν τις διαλέξεις.Θολές, πηκτές και ατελείς αλλάζουν στην πορεία,ώσπου επιτέλους κλειδώνουν στο δόκιμο καυτό χαρτί κι αμέσως σφίγγουν οι γαλακτερές σε νέο ποίημα.