Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ Κάθε μέρα η Φάτου ξεκινά το φιλόδοξο ταξίδι: από την πατρίδα της (τη Λιβερία) φτάνει στα σύνορα με τη Σιέρα Λεόνε, δεύτερη πατρίδα της, γιατί εκεί ζει η οικογένειά της Όταν η μια πλευρά ανοίγει τα σύνορα η άλλη, όχι σπάνια, τα κρατά κλειστά Όμως η Φάτου δεν πτοείται - στο δρόμο της επιστροφής εφοδιάζεται με καθαρό νερό "Τα νερά του μετανάστη" μιλούν για τη ζωή σε κίνηση - η Φάτου διασχίζει τη Λιβερία αναζητώντας την οικογένειά της, ο στρατιώτης Ματίας ανακαλεί τη μακρινή αγαπημένη του, η Πραμπάτι γλυτώνει από το φονικό σεισμ...

ΑΙΦΝΗΣ Έρχεσαι πάντα τρυφερά αθόρυβος. Φτερωτό κροτάλισμα άφατης ευτυχίας Καθώς με προσοχή μού ακουμπάς το μέτωπο Και τραβάς τα μάτια μου βίαια προς το φως σου.

Το πολυσύνθετο της ψυχής της με ενάργεια και κρυστάλλινη γνησιότητα καταθέτει η Έλυα Βερυκίου στην ποιητική της συλλογή "Τα νηπτικά της θάλασσας". Καταδύεται στο μύχιο του εαυτού της για να ανιχνεύσει διακαείς πόθους, ρήγματα τραυμάτων, φόβους, τρικυμίες οδύνης. Προχωράει σε στοχασμούς κι εξομολογήσεις, που κάνουν απτή και ορατή την πάλη και τον αγώνα της να προχωρήσει από τη μοναξιά και την ερήμωση σε μια κατάφαση ζωής, όπου η αναζήτηση της χαράς είναι δυνατή, ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες. Διάχυτη κι επίμονη είναι η τάση, η εναγώνια θέλησή της να αποδράσει από το σ...

Είμαστε ζωντανοί κάτω από τους πέτρινους ιβίσκους Τ' αγάλματα έσπασαν μέσα στη νύχτα Το κρηπίδωμα του λιμανιού ράγισε Σαν την φωνή του καλοκαιριού Τα κύματα τραβήχτηκαν πίσω στη θάλασσα Η γη κινήθηκε απότομα Οι κάτοικοι κοιτούσαν με μια θλίψη στο χέρι Αυτό το καλοκαίρι ήρθε σαν ένα δένδρο Γυμνό από τη θάλασσα Τα λεία μάρμαρα που είχαμε Τα δώσαμε στο χρόνο κι έφυγε Παίρνοντας μαζί του την πόλη Της Κω που αγαπήσαμε.

Δυο κολόνες όρθιες στην είσοδο να μπαινοβγαίνει το αεράκι και να έχει την πόρτα του μοιράζοντας αρχαίους χρόνους στα μάτια που περιμένουν να διαιρεθούν μια στην είσοδο μια στην έξοδο του κόσμου. Τα νησιά-ποιήματα προσφέρουν εικόνες γνήσιας ζωής γεμάτης φως και χρώματα από τις Κυκλάδες συν ένα νησί, τα Κύθηρα, σκιρτούν ολόκληρα από μια -χωρίς οίκτο- παιδικότητα, μιαν ανηλεή ωρίμανση, το γλυκόπικρο του έρωτα κι ένα ταξίδι στο καλά κρυμμένο, εκεί που τίκτεται η βαθύτερη ανθρώπινη ανάγκη.

Ο βραβευμένος ποιητής Γιώργος Καλοζώης στην έβδομη ποιητική συλλογή του "Τα νύχια του κόκορα" δημιουργεί με απλά ρεαλιστικά υλικά ένα ασπρόμαυρο, εφιαλτικό εξπρεσιονισμό. Γνήσιος ποιητής της εποχής του φτάνει τη γλώσσα στα όριά της, για να αγγίξει τον πυρήνα των πραγμάτων. Πουθενά δεν υπάρχει ελπίδα. Η αισιοδοξία αντλείται από τη συνέχιση της διαδικασίας της ίδιας της γραφής. Ο τίτλος της συλλογής παραπέμπει στο γνωστό ζωολογικό σύμπαν του ποιητή. Οι άνθρωποι μεταμορφώνονται σε ζώα, τα ζώα σε ανθρώπους. Υπάρχει ρευστότητα ανάμεσα στις δύο ταυτότητες και φοβιστική εναλλαγή....

Μια προσωπική επιλογή του Μάνου Ελευθερίου από παλαιότερα και νέα, ανέκδοτα γραπτά του συνθεμένα με την τεχνική της παραδοσιακής ρίμας. Συνθέσεις, ακριβώς, επί χάρτου. Ασκήσεις μετρικής. Μια πρόκληση, πάντα, για τους τεχνίτες του λόγου να συνθέσουν μέσ’ από μια μεγάλη ποικιλία μέτρων τη δική τους μουσική. Επιπλέον, τα Ομοιοκατάληκτα, που δεν διαφέρουν θεματικά από το αναγνωρίσιμο ποιητικό σύμπαν του Μάνου Ελευθερίου, δείχνουν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο την άρρηκτη ενότητα ποίησης και στιχουργικής που χαρακτηρίζει το έργο και την πορεία του.

Όλοι μας αναγνωρίζουμε πως η αγάπη είναι η μόνη ελπίδα για τη λύτρωση της ψυχής, του κορμιού, τους πάθους μας. Η αγάπη αυτή προϋποθέτει χρόνο, χρόνο αφιερωμένο στην παρατήτηση της φωνής, της σιωπής, του λάθους μας. Ταξίδια παρατήρησης με κοινό παρανομαστή το όνειρο παρουσιάζονται σε αυτή τη συλλογή. Μια πρόσκληση λοιπόν γι' αυτούς που τα φώτα των ονείρων τους οδηγούν στο δρόμο της μοναξιάς...δρόμο γεμάτο ανθρώπους...

Εν αρχή η Πρέβεζα. Κι' από εκεί Αθήνα, Μινσκ, Κίεβο, Σεβίλλη, Παρίσι, Πετρούπολη, Ασχαμπάντ. Παντού και πάντα η ενοποιός, τον χρόνο, τον χώρο, τον άνθρωπο, ποίηση. Όμηρος, Μαγιακόβσκι, Λόρκα, Νερούδα, Βάρναλης, Ελύτης, Ρουμί, Ρίτσος, Μαχτουμκουλί, Κατσαρός, Θεοδωράκης - σύντροφοι και συνομιλητές. Η ποίηση προκαλεί τα όνειρα να υπάρξουν, να γίνουν πράξη. Μαζί και εντός της οι νίκες, οι ήττες, οι αγώνες που δόθηκαν ή δεν δόθηκαν, η αντίσταση, η επίθεση, οι χαρές, οι απογοητεύσεις, οι καημοί, τα πάθη, οι αγωνίες, οι ελπίδες, οι έρωτες, η αγάπη, η προδοσία, οι σύντ...

Γέννησες τον έρωτα από την αρχαία μήτρα. Προφητεία ιερού αίματος. Οι αισθήσεις σου αγκάλιασαν τον κόσμο μου. Ταξίδεψα μέσα στην ηδονή του σώματος σου. Αγάπησα την τρικυμία των χειλιών σου. Μίσησα την στάχτη του χαμένου χρόνου. Κάρφωσα τις λέξεις σου στην ψυχή μου ποτέ μη φύγουν με τις πνοές του ανέμου. Τρύπησες την καρδιά μου και με ερήμωσες. Κουρνιάζει η σκέψη. Μαζεύει τα πληγωμένα της φτερά καίω τα φτερά της, το όνειρο, τις νύχτες σου, τις λέξεις σου, τα μελωμένα χείλη. Τυφλή χωρίς όνειρα έρπει η μνήμη στις πύλες της νύχτας....

Δείγμα γραφής: ΜΑΝΑ Είσαι το χέρι που κινεί το σύμπαν Είσαι η αγάπη, προνόμιο θεών Βιγλάτορας στη βίγλα των ονείρων μας Ο βιολιστής στη στέγη της ψυχής μας Το γλυκό όνειρο στη νάρκη των αιθέρων Η ανεμοδότρα για ανάταση του νου. Μάνες όλου του κόσμου πλάστε των άνθρωπο!!! 20-12-1982

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ Η μνήμη είναι ένα κανάτι σπασμένο σε χίλια κομμάτια. Κάθε κομμάτι, το σπάραγμα μιας θύμησης έτσι όπως έχει σήμερα και όπως κατά κανέναν τρόπο δεν ήταν χτες. Η μνήμη είναι ένας καθρέφτης που αντιστρέφει το είδωλό του, το κάνει αγνώριστο, για να παγώσει τον καημό, τον μέσα του θαμμένο. Η μνήμη είναι μια πέτρα με μια ανάμνηση επάνω χαραγμένη μαζί και ολόκληρη την ιστορία της καθώς και όλες τις πολλές της μεταμορφώσεις. Η μνήμη είναι η ίδια σπασμένη σε χίλια κομμάτια.

"Τίποτα καλό δεν γίνεται ενάντια στις επιταγές της καρδιάς, δηλαδή ενάντια στις επιταγές του ονείρου", έγραφε ο Γάλλος φιλόσοφος Γκαστόν Μπασλάρ, και η Χριστίνα Βεριβάκη μοιάζει να το ξέρει καλά αυτό. Η συγγραφέας επαναφορτίζει λέξεις, αναμνήσεις, εμπειρίες, και τροφοδοτεί έναν αρμονικό "φανταστικό" διάλογο, που θα μπορούσε να είναι η εσωτερική συζήτηση που κάνουν πολλοί άνθρωποι με τον εαυτό τους. Η συνάντηση με τη ζωή, ο άγνωστος εαυτός μας, η αιώνια πάλη για να τον γνωρίσουμε... Ό,τι και να πούμε, θα είναι λίγο, για να σας παρουσιάσουμε μία νέα δημιουργό που καταφέρνει ν...

Η τέταρτη ποιητική συλλογή του Χάρη Ψαρρά, "Τα όντως όντα", επιχειρεί να αντιστρέψει το νόημα που έχουν οι λέξεις του τίτλου της στην πλατωνική φιλοσοφία ώστε να καταδείξει ότι η αλήθεια δεν ενοικεί σ' έναν νοητό κόσμο άφθαρτων ιδεών, αλλά στα θραύσματα του αισθητού κόσμου, της βιωμένης Ιστορίας και των οικουμενικών μύθων. Σ' εκείνα δηλαδή τα στιγμιότυπα της εμπειρίας που μας βεβαιώνουν ότι η απτή πραγματικότητα είναι αφετηρία και σημείο απόληξης κάθε ιδεώδους. Τα είκοσι οχτώ ποιήματα του βιβλίου είναι γραμμένα σε ελεύθερο, έμμετρο ή ποικιλόμετρο στίχο, ενώ καλλιεργούν άλλ...

Η γενιά των μπιτ διέγραψε μια πορεία η οποία σημάδεψε καθοριστικά και πολυποίκιλα την αμερικανική λογοτεχνία και όχι μόνον. Η σχέση των μπιτ με την τζαζ ανιχνεύεται με τρόπο διακριτό στην τζαζ ποίηση, ενώ η θρησκεία συνιστά ακόμη ένα πεδίο όπου η μπιτ κουλτούρα άσκησε την επιρροή της. Στα οράματα μιας απίθανης γενιάς, η μπιτ κουλτούρα αντιμετωπίζεται σε όλη της την ευρύτητα στο πλαίσιο μιας ολοκληρωμένης αποτίμησης της μπιτ γενιάς. Το βιβλίο αυτό συνιστά ευσύνοπτη ιχνηλάτηση των στοιχείων και τεκμηρίων εκείνων που βοηθούν στην αποσαφήνιση του συγκεκριμένου λογοτεχνικο...