Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα τρία συνθετικά ποιήματα αυτού του βιβλίου γράφτηκαν πριν πολλά χρόνια και έμεναν ανέκδοτα έως ότου, σχετικά πρόσφατα, τα ξαναδούλεψε ο ποιητής αφαιρώντας ή προσθέτοντας λεπτομέρειες και άλλα στοιχεία. Για παράδειγμα, όταν γράφτηκε η "Μπαλλάντα της Νέας Υόρκης", ο ποιητής Νίκος Σπάνιας και ο Μπάμπης Μαλαφούρης ζούσαν ακόμα, και οι δύο πέθαναν μετά και το μέρος του ποιήματος που τους αφορά προστέθηκε τώρα. Το τέταρτο ποίημα του βιβλίου γράφτηκε πρόσφατα, έχοντας ως έναυσμα την ανάγνωση και επεξεργασία των άλλων τριών. Είναι δε γραμμένο με τρόπο που να θυμίζει είτε μεταθανά...

Ερωταλγία Όσες κι αν χαραχθούν γραμματενώσεις σε γραπτό, Μόνον ο Τίτλος δεσπόζει αιωνοβίως. "Άλγος του έρωτος ή του άλγους ο έρως;" Ρωτά σκεπτόμενος τι είναι κάθε βίος. Ερωταλγίες πάσχουν όλοι οι μεταβάντες Σε μία ήπειρο αγίων και δαιμόνων. Χαμένο θα 'ναι το Παντού στο Πουθενά Και συγγενεύον με τον έρωτα των μόνων. ... Θα πρέπει να 'μαι σε κάποια οροσειρά, Μόλις κραυγή αγωνίας και φρίκης είδα. Καλέ μου αντίλαλε, σταμάτα να χαρείς, Δεν έχει χώρο για άλλο πόνο η σελίδα. Τι εννοεί κείνο το ερώτημα φεύγον, Πολύ απορώ. Μα με θλίβει που κοιτάζω. Περι...

Η "Αειθαλής θάλασσα" είναι μια ιδιαίτερη ποιητική σύνθεση, που πικρανθίζει μέσα στον αειθαλή μεσογειακό κήπο, με γήινα ποιήματα του πηλού και της τερακότας, ποιήματα ασημοκαπνισμένα στο λαδί της ελιάς και στο φως της πανσελήνου, που αναπνέουν και βυθίζονται αενάως στο λευκό και στο μπλε της θάλασσας. Η ποιήτρια, βιώνοντας έντονα τα φαινόμενα που τη συνδέουν με τη θάλασσα και με όχημα την καταβύθιση στο αρχαιοελληνικό λογοτεχνικό παρελθόν, στο φυσικό τοπίο αλλά και το σύγχρονο κοινωνικό γίγνεσθαι της Κύπρου και ευρύτερα της Μεσογείου, επιχειρεί μια συμφιλίωση με τις αντιθ...

Από θαμπό γυαλί ο κόσμος Εκεί που κρέμεσαι δεν κουνιέται τίποτα· σ' ένα τοπίο πιο αλλόκοτο απ' τα άλλα μ' απανωτά ηλιοβασιλέματα και πόλεις φτιαγμένες με σπρέι πάνω σε τοίχους ερημικούς... Είσαι κι εσύ ζωγραφισμένος να χαμογελάς μοναξιά κάτω από θλιβερά υπόστεγα που τα κατουράνε σκύλοι κι όλο κάτι πιτσιρίκια πρεζόνια σ' ανταμώνουν για παρηγοριά... Μα τώρα βιάσου κι άνοιξε τ' αστραφτερά φτερά σου γίνε Πήγασος και βγες στα ξέφωτα με το χρυσό δαχτυλίδι του ιππότη, απόψε οι άνθρωποι κάνουν διάλειμμα ειρήνης και τα κορίτσια της κόκας γίνονται ποιήματα.

Ο Γέσπερ Σβένμπρου είναι ποιητής ελληνιστής. "Ελληνιστής" και όχι "φιλόλογος", διότι γράφει ως βαθύς γνώστης των αρχαιοελληνικών κειμένων, της παράδοσής τους και της κοινωνικής πραγματικότητας στην οποία αντιστοιχούσαν· και "ελληνιστής ποιητής", διότι η δική του ποίηση και το ερμηνευτικό του έργο της αρχαιοελληνικής ποίησης πλέουν στις ίδιες θάλασσες. Ένα τέτοιο δείγμα ποιητικού έργου είναι κατεξοχήν ο ανά χείρας τόμος με ποιήματα της πιο πρόσφατης παραγωγής του, απόσταγμα μιας πορείας περίπου 45 χρόνων, τόμος που καθόλου κατά τύχη φέρει ως τίτλο το όνομα της κόρης της Σαπφ...

O BSCURUS Στριφογυρίζει ο ανεμοδείχτης Εκρήγνυται όλος ο πλανήτης Μέσα στις στάχτες βυθισμένο σκούρο πανσέληνο φεγγάρι δες το, μας γνέφει ερειπωμένο το τελευταίο ετούτο βράδυ Μπήγει ο ένας το μαχαίρι πονάει ο άλλος και το ξέρει ότι ο κόσμος δεν ξεχνά και πως το λάθος μαρτυρά Σηκώνει δείκτη σαν πιστόλι τον ψεύτικο έρωτα σκοτώνει Πεθαίνει απόψε ο ποιητής για την αλήθεια μιας ζωής γέρνει σιγά, τα μάτια σβήνει φυσάει αέρας και τα κλείνει Πάνω στη γη είναι νεκρός ο έρωτάς του ο σκοτεινός

ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ Δεν είχες δει τα μάτια πάνω σου. Το κακό που σού 'λαχε δύσκολο να υπάρξει. Δεν αντιλήφθηκες πως πρόκληση ήσουν για κάποιους. Δε σ’ ένοιαξε τι πίστευαν οι άλλοι. Δε λογάριασες τα σύμβολα. Κοπανιόσουν. Τον εαυτό σου κλωτσώντας. Δε σε πέταξες στον τοίχο. Να σπάσεις. Όπως έπρεπε. Γονατιστός μέσα στο βασιλικό για χρόνια βαστώντας σκαλιστά ροδοπέταλα, τη γλώσσα και το πρόσωπο βουτώντας στη γαβάθα, δε σκέφτηκες πως τέτοιο μίσος κόχλαζε στα πνευμόνια τους. Τα δικά σου κοίταζες. Γνώσεις ετερόκλητες φόρτωσες τον εγκέφαλο. Κράμα φιδιού πάνω σε ρα...

[...] Ο Κώστας Δούκας πείθει κυριολεκτικά τον αναγνώστη των επών να πλησιάσει το αρχαίο κείμενο και να διαπιστώσει ότι η σύγχρονη καθομιλουμένη των Ελλήνων χρησιμοποιεί και εκφέρει με τον ίδιο τρόπο άνω των 80% των ομηρικών λέξεων αυτουσίων για να εκφραστεί. Ο Κώστας Δούκας πέτυχε το ανέλπιστο: "Να ξαναζωντανέψει την ομηρική διάλεκτο". Κατάφερε να φωτίσει τον συνδετικό κρίκο που ενώνει την ενιαία ελληνική γλώσσα στην πορεία της από τον Όμηρο μέχρι σήμερα. [...] (Πολυξένη-Ασκληπιάς Κυριακάκου, από το Σημείωμα του Εκδότη)

[...] Ο Κώστας Δούκας πείθει κυριολεκτικά τον αναγνώστη των επών να πλησιάσει το αρχαίο κείμενο και να διαπιστώσει ότι η σύγχρονη καθομιλουμένη των Ελλήνων χρησιμοποιεί και εκφέρει με τον ίδιο τρόπο άνω των 80% των ομηρικών λέξεων αυτουσίων για να εκφραστεί. Ο Κώστας Δούκας πέτυχε το ανέλπιστο: "Να ξαναζωντανέψει την ομηρική διάλεκτο". Κατάφερε να φωτίσει τον συνδετικό κρίκο που ενώνει την ενιαία ελληνική γλώσσα στην πορεία της από τον Όμηρο μέχρι σήμερα. [...] (Πολυξένη-Ασκληπιάς Κυριακάκου, από το Σημείωμα του Εκδότη)

Γαυγίστε χαρωπά, πιστά σκυλιά μου, γοργόποδά μου εσείς λαγωνικά, σκυλιά των Αχαιών και του Πριάμου, κι ασύφταστα σκυλιά μου κρητικά, που ακολουθάτε εσείς την Αγροτέρα, εκείνην που όλη η χτίσις ανυμνεί, και τη λατρεύετε όλα σαν μητέρα- κι αλίμονο αν κανείς τη δει γυμνή. Γαυγίστε πια και μη σας μέλει, σκύλοι, γιατί έχετε προγόνους ιερούς: του Άδη φυλά ο Τρικέφαλος την πύλη κι ο Άνουβις ταριχεύει τους νεκρούς.

Δεν δέχεται το γέλιο αυτός ο ουρανός και απαντά με μαύρο χιόνι. Οι φλαμουριές, στην αλέα παγωμένες και οι λέξεις τρέμοντας μέσα στη νοτισμένη ανάσα σου προσπαθούν να κρατηθούν ζωντανές, να κρατηθούν μέσα στης αγάπης την ζεστή αγκαλιά. Μιλώ πολύ. Μιλώ πολύ και γρήγορα και μόνο κάτω απ' τον ίσκιο των λέξεων βρίσκει το γέλιο μου απάγκιο ένα μεσημέρι στην οδό Ασημένιου Μαχαιριού καθώς γυρίζω χωρίς εσένα, με την πίκρα αγκαλιά στο σπίτι και οι μικροί αλήτες με τραβούν από το μανίκι γυρεύοντας επιτακτικά μια δεκάρα, μια τσίχλα ή ένα τσιγάρο κι έτσι, δεν βλέπω τη...

Γήινες σκουληκότρυπες είν' των µετρό µας οι σταθµοί. Από τη µία µπαίνω κι από την άλλη ευθύς βγαίνω και τα πάντα αλλάζουν. Μακάρι να 'ταν κι η ζωή µας έτσι. Μ' ένα εισιτήριο φτηνό ή παρµένο απ' τα χαλασµένα µηχανήµατα στην είσοδο του τερµινάλ που κάποιος καλός άνθρωπος θα 'χε αφήσει, στην κοσµοµόνωση να 'µπαινα και ν' άλλαζαν τα πάντα στην επόµενη στάση. Άραγε εγώ µεταφέροµαι όταν µε το µετρό ταξιδεύω ή είν' ο κόσµος που αλλάζει και πάλι στον ίδιο σταθµό κατεβαίνω, ίδιος κι απαράλλαχτος;

Ένα από τα καλύτερα βιβλία του Ζίγκμουντ Μπάουμαν, μια συνοπτική παρουσίαση των κυριότερων ιδεών και σκέψεων που επεξεργάζεται τα τελευταία χρόνια. Στην ιδιαίτερα παραγωγική τελευταία περίοδο της ζωής του, προσπαθεί να ρίξει φως στην ανθρώπινη κατάσταση στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Μας δίνει έτσι ένα βιβλίο πολεμικό στο ύφος αλλά συνάμα συναρπαστικό, στο οποίο πραγματεύεται, μεταξύ άλλων, τις επιπτώσεις της "αρνητικής παγκοσμιοποίησης", το ξερίζωμα των ανθρώπων και τα μεταναστευτικά κύματα, τον κατακερματισμό των πόλεων και των δημόσιων χώρων προς όφελος της κατασκευής...

Σειρά μου τώρα άραβα ποιητή Μπαχά Σάλα Ζαχν Σε 39 χρόνια από σήμερα θα γίνω 40 Τώρα δεν μιλώ Βγάζω τα πρώτα μου δόντια Η μάνα μου θα ζοριστεί Δεν θα το περιμένει να σκίζω τη μήτρα της και την καρδιά της Θα μεγαλώσω Άσκοπα ίσως γράψω Και πάλι δεν θα μιλώ Θα με εντάξουν στους άλαλους

Η ΑΡΧΗ Μην μπορώντας να σου πω για αυτά που βλέπω αποφάσισα να γράψω. Μήπως και έτσι λυτρωθώ από τις λέξεις που με φορτίζουν, πίσω από την οχλοβοή όπου μόνο οι κραυγές επικρατούν. Αν σου αρέσουν όσα διαβάσεις θα ξέρεις πλέον ότι υπάρχει και άλλος ένας.

Η ποιητική συλλογή "Ρίζα" είναι ένα βιβλίο που πέφτει σαν σταγόνα μέσα στο μυαλό και δημιουργεί κυματισμούς σκέψης και διαδοχικές αναγωγές χωρίς σημεία στίξης. Εδώ ο Άνθρωπος ως συντεταγμένη γεύεται με την Ρίζα του το χώμα όλου του κόσμου.

ΤΟ ΑΓΝΩΡΟ ΜΕΘΥΣΙ ΣΟΥ Τό άγνωρο μεθύσι σου τό γεύτηκα ψές βράδυ στ' όνειρό μου. Φίλησα τό στόμα σου, φίλησα τά μάτια σου, άγάπη μου. Κι έσύ σάν ξεχασμένος σκοπός στό μουράγιο κάποιου λιμανιού ένοιωσες τόν πόθο μου -νοιώσαμε τόν πόθο μας- καί πλάγιασες στά χέρια μου. Σέ κοίμησα, άγάπη μου, μές στό δικό μου ύπνο. [1970]