Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Tελικά, καταραμένοι ή ευλογημένοι; Ένας κύκλος που καταφέρνει να μένει ζωντανός στο πέρασμα του χρόνου. Ένας κύκλος γεμάτος στίχους, συναίσθημα, πόνο και μορφές που ποτέ δεν γερνάνε... Σκοτεινοί άνθρωποι, με λαμπρό όμως έργο: Baudelaire, Verlaine, Rimbaud, Λαπαθιώτης, Artaud, Καρυωτάκης, Πολυδούρη. Μορφές της λογοτεχνίας που αποθεώθηκαν μετά θάνατον, αφού οι ίδιοι -τις περισσότερες φορές- έγραφαν το σενάριο της ζωής τους με την ίδια καλλιτεχνική μαεστρία που έγραφαν τα ποιήματά τους. Θεμελίωσαν με ένα διεισδυτικό και τολμηρό τρόπο την ποίηση, η οποία πλέον δεν φοβότα...

Τα είκοσι ποιήματα της συλλογής έχουν γραφτεί σε δώδεκα πόλεις ή κωμοπόλεις, έξι χωρών (Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Αργεντινή, Βραζιλία, Σενεγάλη) από τον Μάρτιο του 1920 έως τον Απρίλιο του 1922 (στο "Αδέσποτες σημειώσεις" δεν αναφέρεται ημερομηνία και τόπος συγγραφής, ενώ στο "Γιορτή στο Ντακάρ" δεν έχουμε ημερομηνία συγγραφής), και παρουσιάζονται εν είδει καρτ ποστάλ που για κάποιο λόγο ανακατεύτηκαν. Δεν υπάρχει καμία χρονική και χωρική αλληλουχία στην παράθεσή τους μέσα στην ποιητική συλλογή. ΑΝΑΘΗΜΑ Στα κορίτσια του Φλόρες Τα κορίτσια του Φλόρες έχουν μάτια γ...

Στο μαγικό κήπο της αγάπης οι ψυχές καρτερικά προσμένουν να βρεθούν η μια δίπλα στην άλλη. Τον έρωτα να υφάνουνε στης μοναξιάς τα διάφανα τα πέπλα. Η στιγμή που δυο καρδιές γίνονται μία. Έλα έρωτα, φτερά δώσε στα όνειρά τους. Ένα άγγιγμά σου προσμένουν στα βάθη της καρδιάς, τα βλέμματα να αιχμαλωτίσουν, στο βυσσινόκηπο της αγάπης. Σε σοκάκια στενά τα χνάρια ν' ακολουθήσουν των άστρων σε μονοπάτια μυστικά. Της άνοιξης να τραγουδήσουν την ευωδιά με τ' άλικα χείλη της φωτιάς.

ΓΛΥΠΤΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ Άυλα πρόσωπα λαξεμένα στους βράχους, άπονη η ζωή στα κατάρτια του ανέμου. Θολά τα πρωινά κι οι βράχοι σκληροί. Πληγώνουν! Ψυχές σκαρφαλωμένες στη μοίρα ισορροπούν σε μια χούφτα ήλιο, αγωνίζονται με το άπιαστο. Κανείς ποτέ δεν έμαθε τον πόνο της αγάπης τους, οι θύελλες σφυρίζουν. Χιλιάδες βράχοι ανθρωπόμορφοι αναμετριούνται με την άβυσσο, παλεύουν οι αντρειωμένοι με τα κορμιά τους. Πόσος πόνος να χαράξουν τη μορφή τους, να κερδίσουν μια πατρίδα. Σκληρός ο αγώνας, η πέτρινη σάρκα πονά. Κι οι βράχοι μαλακώνουν απ' τη θλίψη τους, τ' αγέρι θ...

Ένα μικρό, ποιητικό μυθιστόρημα, γραμμένο στη λογική των αποσπασμάτων· ένα μικρό, απροσδόκητο ταξίδι αναζήτησης του εαυτού και του άλλου· μια παραβολή για τα κενά διαστήματα όλων των εξωτερικών και εσωτερικών ερήμων. "Άλλοι τους καίνε τους νεκρούς, εμείς εδώ τους θάβουμε. Ακολουθούμε τη νεκροφόρα σιωπηλοί στο κοιμητήριο σαν μια παρέλαση βωβή γυμνοσαλιάγκων. Καμιά φορά βρέχει. Άλλοτε όχι. Όταν κάποτε φτάνομε, ο ιερέας ψέλνει τη νεκρώσιμο ακολουθία, οι συγγενείς κλαίνε κι οι νεκροθάφτες κατεβάζουν αργά το άψυχο φορτίο τους στο χώμα. Κάποτε έχεις την αίσθηση πως κρύβεις στο...

Ποιητής της Πρώτης Μεταπολεμικής Γενιάς, ο Κλείτος Κύρου σημαδεύεται από τα βιώματα των χρόνων της δοκιμασίας. Ωστόσο, τα αρτιότερα έργα του (συνθεμένα μεταξύ 1950-1990) επικεντρώ- νονται σε ένα πρόβλημα διαρκώς φλέγον: τη φθορά των σχέσεων, την απεμπόληση του αυθεντικού εαυτού, την άρνηση της επικοινωνίας. Η ποίηση καθίσταται γι’ αυτόν πεδίο αναμέτρησης με την αλλοτρίωση· και ο ποιητής άλλοτε καταγράφει τις ήττες και τις απογοητεύσεις του και άλλοτε ανακαλύπτει τρόπους αντίστασης. Πρόκειται για μια ποίηση με σύγχρονο προβληματισμό, με καίρια ερωτήματα, με απαντήσεις...

ΑΝΑΣΚΑΦΗ Ζούμε σε μινωικά πιθάρια όμορφα διακοσμημένα δε βλέπουμε ουρανό, ακούμε από πάνω τους αρχαιολόγους. Έχουν φτάσει στη βυζαντινή περίοδο. Θέλουν πολύ ακόμη για μας εδώ κάτω. Ασφυκτιούμε τους φωνάζουμε απελπισμένοι να κάνουν πιο γρήγορα να μας βγάλουν στο φως και χτυπάμε τα τοιχώματά μας. Μια μέρα τα πιθάρια σπάνε και γεμίζουμε χώματα. Πεθαίνουμε με την θλίψη πως δεν γίναμε κάτι παραπάνω από χωμάτινοι αντίλαλοι

Η΄ Κάθεται στο σκαλοπάτι και χτενίζει τα μακριά λευκά μαλλιά της αντικρίζοντας ένα κορίτσι βυθισμένο στο όνειρο να επιστρέφει εαυτό ενοφθαλμίζοντας τον ουρανό στη σταύρωση Ψυχών μεμακρυσμένων σε πολική μοναξιά ''το πιο τίμιο, τη μορφή τους'' Σ΄αναγνωρίζω σιωπηλή την πέτρα πάσχοντας την απόγνωση που είναι επίκληση σε κάτι αθάνατο να συμπληρώνεις τη λέξη στο παλιό υπομένοντας στον πυρήνα της τη ζωή που προσπαθώ ΙΗ΄ Όσο περισσότερο αύξαινε η αποστροφή της για τους τρόπους της εξουσίας να τσαλακώνει τους ανθρώπους τόσο βαθύτερα έμπαινε στην Ποίη...

Η σχέση του Σικελιανού με την αρχαία Ελλάδα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ένθετη: σαν να είναι δηλαδή η αρχαία Ελλάδα ένα έργο τέχνης, όπου ο ποιητής επιθέτει στοιχεία της προσωπικής του μυθολογίας. Η σχέση του Σεφέρη με την αρχαία Ελλάδα είναι μνημονική. Είναι μια σχέση μνήμης, όπου πάνω της μετριέται το πενιχρό παρόν. Η σχέση του Παπαδίτσα με την αρχαία Ελλάδα είναι σύμφυτη: εδώ η αρχαία Ελλάδα είναι ένας ζων οργανισμός, όπως και η νέα, είναι δηλαδή αρχαία και νέα Ελλάδα μέλη του ίδιου ζώντος οργανισμού.

ήρθα αστερούσιος και ανέστιος, έκανα διαδρομές που οδηγούσαν στη μνήμη, στις ρίζες· θαλάσσιες διαδρομές με αποχρώσες ενδείξεις μια θαλασσογεωγραφία, μια υλοτομία αισθήσεων σ' έναν ερωτικό χορό βορείων κοριτσιών μια ημερήσια εκδρομή ίαμα και πάω στο καλό μνήμη σκόνη γύρω απ' αρμυρίκια, εν μέσω θέρους, ήρθαν φίλοι παλιοί, μα δεν τελειώνει κι αυτό το καλοκαίρι στη μαύρη πατρίδα μου μεγάλο όνειρο, να είμαι ενάρετος, σε έναν έρωτα όχημα λατρείας και όμηρος σε έναν τόπο ποιητικό, που με οδηγεί στην παραλληλη μνήμη

Το γλαφυρό αφηγηματικό ύφος του πονήματος μετουσιώνει το μελετητή σε ταξιδευτή με τις ποιητικές εκφράσεις της διαδρομής που άλλοτε ηχούν όπως στη φράση: "Άμον βοερόν ποτάμ’ σκίζ’ και πάει", άλλοτε ρέουν σαν το νερό, στη φράση: "Εποταμίεν ας σα δάκρα" και άλλοτε προβάλλουν τη λεβεντιά όπως: "Ψηλέσσα γαρή άμον ραχοκέφαλον". Οι Πόντιοι και όσοι ενδιαφέρονται να μελετήσουν τα κείμενα της ποντιακής διαλέκτου θα απολαύσουν τη μαγεία της θυγατρικής τής ελληνικής γλώσσας, για την οποία, μεταξύ άλλων, ο Βολταίρος σημείωσε: "Είθε η ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών".

Τα μελαγχολικά αυτά ποιήματα με δόσεις σουρεαλισμού, μας υπενθυμίζουν την ματαιότητα των πάντων, η οποία , ακόμα υφίσταται στις μέρες μας. Συχνές αναφορές στον θάνατο ,πατέρα όλων των οντοτήτων, τον οποίο και θα ΄πρέπει να βλέπουμε σαν μια ευκαιρία για να γεννηθεί κάτι καινούριο. Όλα αυτά κάτω από το πέπλο της φύσης της οποίας ο άνθρωπος, σύμφωνα με τον συγγραφέα - είναι ένα αναπόσπαστο και ξένο κομμάτι. Έχεις νιώσει ποτέ τη ζωή σου, να γλιστράει, μέσα από τα χέρια σου; Αν ναι, διάβασε αυτό το βιβλίο.

Ακολουθήστε τα βήµατα του Οδυσσέα σε ένα µοναδικό ταξίδι στη Μεσόγειο µε οδηγό τον John Freely, έναν από τους σηµαντικότερους σύγχρονους συγγραφείς περιηγητικών βιβλίων. Από τα παράλια της Μικράς Ασίας ως τη Σικελία, διαµέσου της Κρήτης, της Κέρκυρας, της Ιθάκης και όχι µόνο, οι στίχοι της Ιλιάδας και της Οδύσσειας ζωντανεύουν σε ένα µοναδικό οδοιπορικό όπου ο µύθος ενώνεται µε την πραγµατικότητα. Μέσα από τις αναλύσεις των µελετητών, τις έρευνες των αρχαιολόγων αλλά και την προσωπική µατιά του µαγεµένου περιηγητή που έχει επισκεφθεί ο ίδιος κάθε ιστορική τοποθεσία, ο συ...

Η ποιητική συλλογή (ποιητική πεζογραφία) "Θαλασσογραφίες" του Μάνου Καστέλη αποτελεί το αποκορύφωμα μιας συγγραφικής πορείας που τον αναγάγει σε έναν από τους σπουδαίους Έλληνες συγγραφείς του είδους. Ναυτικός ο ίδιος, "θυμίζει" Καββαδία, με δική του όμως επεξεργασμένη, ώριμη ματιά. Η ποίησή του, σαν το κρασί, που όσο παλιώνει ακριβαίνει, σου αφήνει μια "ντελικάτη" γεύση, γι' αυτό και αξίζει να την έχει κάποιος κοντά του, να ανατρέχει σε αυτήν, να την ξαναδιαβάζει. Κάθε φορά, θα νιώθει πως έχει να του δώσει κάτι παραπάνω. Η μοναξιά, ο πόνος του αποχωρισμού,...

Αυθεντικά χειρόγραφα κειμένων και ποιημάτων του Γιώργου Τσιλιγκίρογλου. Γραμμένα άλλοτε σε χαρτοπετσέτες, άλλοτε πίσω από φύλλα εμπορικής αλληλογραφίας ή τιμολόγια, ακόμα και πίσω από φωτογραφίες ή καρτ βιζίτ.

Όσοι αγρυπνούν Άχαρη αυγή Τρομακτική και το φεγγάρι Μέταλλο Έχει μάτια και βλέπει Διασχίζει άγριο σκοτάδι Η παραφροσύνη Γυμνά στιλέτα Βγήκαν στη σιωπή Πρώιμη ήττα το χάραμα Πού βρέθηκαν τόσοι νεκροί;

Την φέραμε ως ιδέα, που την πότισε αίμα, που την έσπειρε το τέλος, ως την λήξη μας και μόνο. Το άπειρο της ύλης, στο άπειρο του χρόνου την ενέργεια ξοδεύει ως μας μένει μόνος· αθάνατος ο χρόνος.