Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το μουρμουρητό των χρήσιμων ηλιθίων στην τράπεζα, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου? οι αστικές νευρώσεις τους, ο ισόβιος δονζουανισμός τους, η πίστη τους στο τίποτα ως μέσο αυτοβελτιστοποίησης. Ο φόνος είναι για τους ανθρώπους ένα υπεράθλημα, τους αρέσει να ξεκοιλιάζουν τους ανταγωνιστές. Δημοσιονομική εξυγίανση ονομάζεται η πιο φτηνή μορφή κυριαρχίας, το κυνηγητό που παίζουν τα παιδιά λέγεται ανταγωνισμός, η αειφορία είναι ένα κράμα του χρόνου που απομένει και της επίθεσης των eurofighters. Βάλτε τη βαλβίδα εξάτμισης στον κώλο σας, αφήστε την ψωλή σας να επιμηκυ...

Τα ποιήματα της συλλογής αυτής αποτελούν συνήθως αντανακλάσεις στον εσωτερικό κόσμο του ποιητή της φύσης καθώς και βιωμάτων της καθημερινής ζωής. Τα παλαιότερα από αυτά και συνεπώς και τα πιο νεανικά χαρακτηρίζονται από ρομαντική διάθεση. Τουναντίον τα απώτερα είναι πλέον περισσότερο ρεαλιστικά, πιο κοντά στην καθημερινότητα των τελευταίων χρόνων. Καθρέφτες βιωμάτων που σφραγίζουν συνήθως τον αισθηματικό μας κόσμο και τις αντιδράσεις μας.

"...Η αναμφισβήτητη γοητεία του τρένου και η γραφικότητα του σιδηροδρομικού ταξιδιού με τους πολλούς και ποικίλους συμβολισμούς δεν άργησαν να συγκινήσουν και να εμπνεύσουν τους καλλιτέχνες. Στο χώρο της λογοτεχνίας, η όλη ατμόσφαιρα του τρένου ευνόησε περισσότερο τη δημιουργία. Είναι πολλοί οι λογοτέχνες που διάλεξαν το τρένο -το παλιό ή το σύγχρονο- να κινήσει την πένα τους. Έτσι οι πρώτες απλές δημοσιογραφικές ή λαογραφικές αναφορές στα τρένα σύντομα έδωσαν τη θέση τους σε αξιόλογα λογοτεχνικά κείμενα, ποιητικά και πεζά. Το σκηνικό στα κείμενα αυτά το συνθέτουν σιδηρο...

Στου Πικιώνη καλντερίμι, Χρυσομάλλικο αγρίμι, Μες σε στέρνα κολυμπά. Μπρος στο δίστρατο διαβάτης, Δυο φυγών του ζευγολάτης, Κοντοστέκει… και γελά! «Ποια χαρά σε λούζει, φως μού, Που να σε φιλούσ’ ο νιος μου Και να παίζατε γυμνά» «Ξένε, έχω και για σένα, Που ‘χεις χρόνια καμωμένα Περιουσία βασιλιά… Χτες το βράδυ στο ξωκλήσσι, Σαν κερήθρα σε μελίσσι, Στριμωχτήκανε πολλοί

Στου Πικιώνη καλντερίμι, Χρυσομάλλικο αγρίμι, Μες σε στέρνα κολυμπά. Μπρος στο δίστρατο διαβάτης, Δυο φυγών του ζευγολάτης, Κοντοστέκει... και γελά! "Ποια χαρά σε λούζει, φως μού, Που να σε φιλούσ’ ο νιος μου Και να παίζατε γυμνά" "Ξένε, έχω και για σένα, Που ‘χεις χρόνια καμωμένα Περιουσία βασιλιά... Χτες το βράδυ στο ξωκλήσσι, Σαν κερήθρα σε μελίσσι, Στριμωχτήκανε πολλοί

Με το αρχέγονο στοιχείο της αγριότητας, ως εσωτερική σχέση ψυχικών ποιοτήτων η Χρύσα Βλάχου προσεγγίζει τη δυνατότητα συνάντησής μας με ήχους και σχεδιάσματα ως κραυγές και σιωπές σημείων. Είναι ένα παιχνίδι με τη στιγμή και τη διάρκεια, με τον ελιγμό και την ευθύτητα, στις ρίζες της οποίας γεννιέται μια βαθιά απόκλιση. Το ποίημα με τίτλο "Συλλογική απάθεια" προάγει μια αντίδραση στη βία μέσω της ενσωμάτωσης αλλότριων μορφών, ο "Αλυσιτελής πόθος" απαντά στη θνητότητα, "Το ταξίδι της λέξης" επισκοπεί το νόημα της σάρκας, "ο Ξένος" αυτονομείται και εισέρχεται σε χώρο...

Το φως και το νερό Νέος αγάπησα το φως / Πώς όμως να το παραβάλω με τ' ακοίμητο νερό; / Εγώ μες στο νερό γεννήθηκα / κάτω απ' το σύννεφο και τον αέρα / Και πώς να κατοικήσω μες στο φως; / Θα με συνέτριβε μόνο σε μια στιγμή! / Έτσι λοιπόν κάθομαι εδώ κι αντανακλώ το φως / με τη νερένια ύπαρξή μου.

Η τελευταία ποιητική συλλογή του Γιώργου Δουατζή. Εβδομήντα ένα ποιήματα, εβδομήντα μία καταγραφές ζωής, που αγγίζουν κάθε αναγνώστη. Η κατάθεση μιας γνωστής ποιητικής φωνής που ευαισθητοποιεί, αφυπνίζει, προκαλεί.

Αντί εισαγωγής Σαράντα οκτώ ποιήματα πιο πάνω κι απ’ τα κύματα, ονείρων αποκυήματα, του νου μου αφηγήματα και της ζωής μου ψήγματα, των ταξιδιών διηγήματα, των τόπων προσκυνήματα με αφηρημένα λήμματα κι ατέρμονα διλήμματα γεμάτα από μηνύματα. Και ιστορικά σπαράγματα της γνώσης απαυγάσματα του βίου μου κοιτάσματα, της σκέψης μου κοχλάσματα και της γραφής τεχνάσματα μέσ’ από σκούρα φάσματα, ενίοτε χαλάσματα, σαν βγαίνουν απ’ τα θραύσματα τα μύχια μου φαντάσματα, Σχεδίας και Πλάνης άσματα.

Είναι τ' αδάκρυτα μάτια στεγνές υδρίες, που τους έλειψε η ζωή, νεκρικά ληκύθια, που τα περιφρόνησε ο θάνατος. Άλλα μάτια, ίσως δακρύσουν γι' αυτά, όταν έρθει η ώρα τους να πεταχτούν, μαζί με τα σκουριασμένα ματογυάλια, στο πηγάδι της λήθης.

"Εδώ είναι που μαζεύω λέξεις για να σε πείσω να αγοράσεις τις σελίδες που έγραψα. Μα, στην πραγματικότητα, δεν μ' ενδιαφέρει ιδιαίτερα να σε πείσω. Μου αρκεί να πάρει εκείνη το βιβλίο. Τόσα τυπώθηκαν, ένα θα βρεθεί στα χέρια της, που θα μου πάει. Ωστόσο, αν θες κι εσύ μια ματιά απ' την δική μου κλειδαρότρυπα, δικαίωμά σου, σου το δίνω, εγώ όμως, να ξες, έγραψα για να το διαβάσει μόνο εκείνη. Και το βιβλίο της, τ' ονόμασα "~"." 1. Στ' αρχίδια μου οι φόβοι σου. Θα τους κρεμάσω έναν έναν στον τοίχο απέναντι. Να τους χαμογελάσεις και να κοιμάσαι ήσυχη. Στο κρε...

Βήματα χνάρια στα γυαλικά της μνήμης. Σε δρόμους κρυφούς να γυρεύω το αύριο. Να ντύνομαι τη σκιά της θάλασσας και να με βγάζει στου Νείλου το Δέλτα. Και με τα χαλικάκια στο στόμα να γράφω γράμματα. Και πάλι πίσω να ψάχνω στη γεωγραφία της ψυχής, με τα χέρια φτερούγες, τα σχεδόν αποδημητικά ταξίδια. Να τινάζομαι ψηλά, ν' ακουμπήσω μια στάλα κόσμο στη μέσα μου πατρίδα. Άφιξη κι αναχώρηση σε δρόμους πέτρινους, κρυφτό με τ' αρμυρό και το γλυκό, σε άγραφα σχέδια επί χάρτου.

Δείγμα γραφής: Μου 'λεγες "Βαθειά πιο βαθειά" Και χάθηκα στο πέλαγος Των ήχων και των σιωπών Του ιδρώτα και της προσμονής Στα τελιώμα του ορίζοντα Αρμενίζαμε λουσμένοι Την πρώτη βροχή του φθινοπώρου

... Γράφω ποιήματα σημαίνει: κάθομαι εδώ κι ενώ ο χρόνος με κυνικές γκριμάτσες μου γνέφει θυμίζοντας τον τελικό αφανισμό μου μηχανεύομαι ύμνους, φωταγωγώ την άβυσσο μ' ελπιδοφόρους πυρσούς... [...]. Και η δύναμη, η ενέργεια και η πνοή που ρέει στο κορμί, που δίνει ζωή, που κάνει το αίμα να κυλά, η διόλου ανεξάρτητη από τη σάρκα, έγινε για εκείνην μια ύλη νέα. Ύλη αισθήσεων, συναισθήσεων και ενσυναισθήσεων που μεταφράστηκαν σε λέξεις και οι λέξεις σε ποιήματα. [...] Χρύσα Γκιώνη