Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Εκεί στις δυσθεώρητες Κορφές του νου σου Εκεί που άγριοι φυσούν άνεμοι Κι οι σκέψεις σου αλλόκοτες Δέρνουν το σκοτάδι Μη φοβηθείς Και μόνς πεις πως είσαι...

Εκεί στις δυσθεώρητες Κορφές του νου σου Εκεί που άγριοι φυσούν άνεμοι Κι οι σκέψεις σου αλλόκοτες Δέρνουν το σκοτάδι Μη φοβηθείς Και μόνος πεις πως είσαι...! Σ. Μ.

Κανείς δεν αμφιβάλλει σήμερα ότι ο John Ashbery είναι από τους σημαντικότερους ποιητές της αγγλικής γλώσσας. Για αρκετά χρόνια όμως ήταν ο ποιητής που συγκέντρωνε τις πιο αντιφατικές κρίσεις, σε σημείο μάλιστα υπερβολικό. Πρωτοφανής και σαφώς μεγάλης και κρίσιμης δύναμης για τους θαυμαστές του, κοινός φενακιστής για τους πρώτους επικριτές του. Υπήρξαν αυτοί που τον αναγνώρισαν ως τον πιο άξιο συνεχιστή της παράδοσης του Eliot, του Pound, του Stevens, και αυτοί που τον απέρριψαν ως δανδή που δεν έχει να προσφέρει παρά μια ανούσια ή στην καλύτερη περίπτωση επίμαχη κομψοπρέπει...

[...] Ο Οδυσσέας Σταυράκης από νωρίς κατάφερε να βρει τη δύναμη και την τόλμη να εξωτερικεύσει μέσω των στίχων του συναισθήματα και προβληματισμούς, που κυριεύουν κάθε άνθρωπο και κυρίως ένα νέο άνθρωπο. Τονίζω ιδιαίτερα το νέο άνθρωπο, γιατί μόνο αυτή η ηλικία συγκεντρώνει αξίες, συναισθήματα και ερεθίσματα, που όλοι θα θέλαμε να κουβαλάμε στη διάρκεια της ήσυχης ή πολυτάραχης ζωή μας. Με το δεύτερο κατά σειρά ποιητικό του έργο ο Οδυσσέας αποδεικνύει ότι είναι ένας άνθρωπος με προβληματισμούς και ανησυχίες για τη ζωή. Που δεν διστάζει να μοιραστεί μαζί μας την ανάγκη της...

Να μ' ανταμώνεις στους κρύους περιπάτους μου στα μυστικά μου ταξίδια να μου δείχνεις τα σημάδια του χειμώνα και να με φωνάζεις σώμα αργά, σαν της ατέλειωτης φυγής το παρακάλι πάντα την ίδια ώρα την ώρα του θυμού και της συσκότισης με το κόσμημα του έρωτα στο στήθος και της αποστασίας τις φωτιές. Να με κρατάς ψηλά, μέχρι τα σύννεφα, να μου χαρίζεις την πνοή της σωτηρίας αγριεμένη κυρά της αντοχής.

Με τον τίτλο "Σύσσημον" (αυτό που σημαίνει το ίδιο για σένα και γιά μένα, το συμφωνημένο σημάδι) και τον υπότιτλο "Τα Κεφάλαια" (όπως για χρόνια ήταν γνωστό), συγκεντρωμένο σε έναν εξαιρετικά φροντισμένο τόμο το εκτενές ποιητικό έργο του Νίκου Παναγιωτόπουλου, που μέχρι πρότινος οι περισσότεροι γνωρίζαμε μόνο εκ φήμης. Το βιβλίο αυτό που αποτελεί ένα από τα πιό ξεχωριστά επιτεύγματα της λογοτεχνίας μας στο πέρασμα από τον εικοστό στον εικοστό πρώτο αιώνα, καρπός σιωπηλής εργασίας μιας γεμάτης εικοσαετίας, είναι ένα ταξίδι στα όρια της πνευματικής διαμόρφωσής μας χτισμένο...

Μυρίζει ψητό... Γλυκός τραχανάς Πριν δεκαπέντε... Ποιο Μουράνο; Περιφέρομαι... Σ' ένα άδειο... Ανάμεσα... Κι αυτή... Έναν καινούριο... Υποτονθορύζει... Ανοίγω μια... Με κριθαρόζουμο... Έτσι όπως... Ο άντρας... Ρακή οροπεδίου Νηστικά σώματα... Έρημοι δρόμοι... Φρέσκος σολομός... Ένα πιάτο... Το βρώμικο... Φακές κόκκινες... Καταναλώθησαν...

Το θεμελιώδες θέμα του εκπονήματος αυτού αποτελεί η συσσώρευση κεφαλαίου στην Τουρκία, η τουρκική οικονομική ανάπτυξη και μεγέθυνση στα πλαίσια του πολυσύνθετου φαινομένου της παγκοσμιοποίησης. Στο έργο γίνεται μια διαχρονική μελέτη της συσσώρευσης κεφαλαίου της τουρκικής οικονομίας από το 2ο μισό του 17ου αιώνα και διεξοδικότερα καλύπτεται η χρονική περίοδος από το 1985 έως και τις μέρες μας. Με τη χρήση της μικτής επιστημονικής μεθόδου, συγκεντρώνεται και συμπληρώνεται η διάσπαρτη γνώση για την τουρκική συσσώρευση κεφαλαίου και διατυπώνεται ένα οικονομικό υπόδειγμα που...

Στίχοι, που, στο τέλος του 20ού αιώνα, επίμονα αντιστέκονται διανοίγοντας προοπτικές σ' ένα Αύριο, παραδοσιακά και ταυτόχρονα μη, πολυμορφικό. Έτσι το δίκιο και η δύναμη, ισορροπώντας σε αυτοπεποίθηση, μεταμορφώνονται σε Ερωτισμό και Αρμονία.

Στην έκδοση αυτή, που σχεδιάστηκε από τον Γιάννη Κουρούδη (Κ2DESSIGN), η ποίηση του Δηµήτρη Xαλαζωνίτη εκφράζει µε έναν ιδιότυπο προσωπικό τόνο τις µικρές µα και τις µεγάλες αποστάσεις ανάµεσα στο χρόνο και το θάνατο, την απώλεια και τη µνήµη, το ιδιωτικό και το κοινωνικό.