Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η μουσική είναι καλά κολλημένη πάνω σου. Σώμα τεντωμένο πάνω στο σώμα σου και απαράλλαχτο εσύ. Με τη ζέση και τη φούρια του αίματός σου. Ήταν πριν, θα είναι και μετά. Ακόμα κι όταν την αγνοείς, ακόμα κι όταν δε θες πολλά - πολλά μαζί της. Αν με ρωτάς, δεν έχω αποδείξεις για όλ' αυτά. Τα ξέρω όμως και πρέπει να σου τα πω.

Μια αστραπή από τον ουρανό στη γη έκοψε τις φλέβες του πηχτού σκοταδιού που φάνηκε πως το αίμα του ήταν φως...

Το χειμέριο ρούχο είναι το ρούχο της γέννησής μας. Στο σώμα μας η γεωγραφία της ζωής μας. Τα μονοπάτια και οι δρόμοι που οδηγούν σε κείνο που όρισε το πεπρωμένο. Το τέμπλο των παθών μας. Πληγή και Άνοιξη μαζί, η ύλη μας. Ο χρόνος αόρατος συνοδοιπόρος της φθοράς μας. Κι εμείς κάποτε δραστήριοι μαχητές κι άλλοτε μοναχικοί παρατηρητές της ζωής φοράμε το παιδικό μας ρούχο που ο χρόνος το βαραίνει και του δίνει την όψη του χειμέριου, της φθοράς. Εκείνο το παιδικό μας ρούχο που υψώνεται μεσίστιο στο μεσαίο κατάρτι της ζωής μας για να βρει τελικά τη γη του χειμώνα.

Μια αμύθητα αισιόδοξη κοπέλα έπεσε απ' τον ουρανό στο μαξιλάρι μου. Φορούσε λευκό ψάθινο καπέλο και μπλε σατέν φόρεμα. Μου φάνηκε μυστήρια στο βλέμμα. Τη ρώτησα, από τόσους έμπειρους ονειροβάτες πώς ξέπεσε στο εμπριμέ μου μαξιλάρι. Έμεινε βουβή να ξύνει το κεφάλι της πάνω από το καπέλο. Δείγμα επι-κίνδυνα ευφυούς ανθρώπου. Την ξαναρώτησα. Μήπως δεν πρόλαβε να καταλάβει με την πρώτη ανάγνωση. Με κοίταξε νωχελικά. Με βλέμμα απόκοσμο και μια καρφίτσα πεταλούδα στο φουστάνι.

Η Μαεστά ("μεγαλειότητα" στα ιταλικά) αποτελεί το ζωγραφικό μοτίβο της ένθρονης Παρθένου με τον Ιησού βρέφος στα πόδια της, ενώ περιβάλλεται από αγγέλους. Ως ποίημα, η Μαεστά είναι μια ενιαία, αυτοτελής μυθιστορία, που μεταστρέφει αυτό το δόγμα του θριάμβου επί του θανάτου προς το αξίωμα πως η ανυπόστατη ιδέα περί μιας ολοκληρωτικής ανυπαρξίας υποβάλλει το ανθρώπινο ον στον πρώτο του εκτός της μητρικής επιρροής κλονισμό: την κρίση της πολιτικής του ταυτότητας. Ανοίγω διάπλατα, να υποδεχτώ την ευτυχία κραυγάζοντας· ακούω τη σημαία του γρασιδιού να ψέλνεται απ’ τον άνεμ...