Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Μια γραμμή η ζωή και το ίχνος της τα έργα μας. Με αυτή τη λογική αποφάσισα την έκδοση τούτου του βιβλίου που περιέχει όσους στίχους μου έχουν μελοποιηθεί, σαν μια γραμμή της δικής μου πορείας, σαν παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Διάλεξα τον τίτλο "Στης ψυχής τα μονοπάτια" γιατί της ψυχής μου σταλαγματιές είναι όσα γράφω." Γ. Ξηρομερίτης Η έκδοση περιλαμβάνει ένα βιβλίο με 78 στίχους του Γ. Ξηρομερίτη εκ των οποίων οι περισσότεροι έχουν μελοποιηθεί και κυκλοφορούν ήδη σε CD και ένα CD με μουσική της Ελένης Μπελιμπασάκη στο οποίο συμμετέχουν οι ερμηνευτές: Έλενα...

Περπάτησα μέρες πολλές Κι οι μέρες ’γιναν νύχτες Με το φανάρι της καρδιάς Πλήγωσα τ’ άτρωτο σκοτάδι Ψάχνοντας σ’ άδειες πολιτείες Σ’ αδιέξοδους δρόμους Ανάμεσα σ’ άγνωστους ανθρώπους Ώσπου η φλόγα μού ’καψε τα χέρια Τότε γύρισα τρέχοντας στο σπίτι Έκλεισα και μαντάλωσα την πόρτα Σφράγισα με πηλό τις χαραμάδες Να μη γλιστρήσει πίσω μου η νύχτα Με τρόμαξαν οι άνθρωποι Που είχαν ξεχάσει να φορέσουν Το πρόσωπό τους

Είναι η πρώτη φορά που ο Κώστας Ευαγγελάτος μας παρουσιάζει πεζογραφικό του έργο, μετά από μακρόχρονη ενασχόληση με τον ποιητικό λόγο, αποκαλύπτοντας μια ιδιαίτερη πτυχή της προσωπικής του ευαισθησίας. Μέσα από την ιστορία του Λούη, αγαπημένου σκύλου του συγγραφέα, παρακολουθούμε ενδιαφέρουσες στιγμές από την καλλιτεχνική πορεία του Κώστα Ευαγγελάτου, αλλά και νοσταλγικές εικόνες από τη ζωή του στην Κεφαλονιά. Ανθρώπινες, μικρές αλλά ανεπανάληπτες σταγόνες της πορείας μιας ζωής, με συνοδό έναν τετράποδο αγαπημένο φίλο. Όλες αυτές οι σκηνές και οι στιγμές χρωματίζονται...

Ζητούμενο τα απλά, τα καθημερινά, όλα όσα στους καιρούς μας έχουν πάψει να θεωρούνται αυτονόητα και αναγκαία για το σύντομο ανθρώπινο ταξίδι. Οι χαμένες αξίες, η απώλεια σε όλες της τις εκφάνσεις, και η καταιγιστική σύγχρονη πραγματικότητα αποτελούν τις σπίθες αυτής της ποιητικής προσέγγισης έτσι όπως την αποτυπώνει η κλεψύδρα του χρόνου. Ζητούμενο τα απλά, τα καθημερινά, όλα όσα στους καιρούς μας έχουν πάψει να θεωρούνται αυτονόητα και αναγκαία για το σύντομο ανθρώπινο ταξίδι.

ΠΙΡΟΥΕΤΑ ΤΗΣ ΣΑΤΙΡΑΣ Τα φανάρια στο φοίνικα, στο σκοτάδι αλητεύουνε με ρετρό φαντασία σε ρυθμούς πολυάσχολους, οι φιγούρες λικνίζονται στου χωριού την πλατεία. Ένα βαλς υπερφίαλο ανιχνεύει φορέματα, τα φουρό σατιρίζει χιούμορ κυάλια στο τύμπανο, κρυφακούν τα χαμόγελα το μουστάκι τρεκλίζει. Σε παγκάκι αιωνόβιο, θεατές σ' αμφιθέατρο τη βραδιά ξεματιάζουν, φεγγαρόλουστα τσίλινδρα1 με τριαντάφυλλα κόκκινα αγκαλιές ξελογιάζουν.

Η σύγχρονη αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν είναι αποτέλεσμα μιας γραμμικής πορείας, ούτε αυτόματο αποτέλεσμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Έχοντας αναπτυχθεί μέσα από διεκδικήσεις και συγκρούσεις, η σύγχρονη αντιπροσωπευτική δημοκρατία προσεγγίζεται ως ένα κοινωνικό κεκτημένο, το οποίο σήμερα σχοινοβατεί ανάμεσα στη διαφύλαξη των κεκτημένων των δημοκρατικών αγώνων και τη συνεχή δράση προς ανάκτηση των ολιγαρχικών της χαρακτηριστικών. Με αφορμή έναν σύγχρονο προβληματισμό, ξεκινά μια διαδρομή αναζήτησης που περνά από τον Hegel, τον Marx, τον Habermas, τον Gramsci, τον Που...

Η συλλογή "Σε λήθαργο" αποτελεί κατάθεση του Γιώργου Περικλέους στο corpusτης λυρικής ποίησης. Ο νεοεμφανιζόμενος ποιητής προβάλλει άμεσα τη στοχαστική επιδίωξή του με διάθεση παρατήρησης του κόσμου μέσα από το πρίσμα του. Τα συναισθήματα αναμειγνύονται με τις διαδρομές της σκέψης, το βλέμμα "αγγίζει" με λεπτότητα το παρόν, τα ουσιώδη νοηματοδοτούνται μέσα από τη λεπτομέρεια των πραγμάτων, μέσα από τη γόνιμη σύνδεση του εγώ και του εμείς. ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΠΟΛΗ Μια πόλη φτιάχνω με καινούργιους δρόμους, κι όλο αυτοί μου χορταριάζουν κι όλο καινούργια κτήρια υψώνω,...

Η ασθένεια. Το χρονικό του αποχωρισμού. Η επώδυνη αποκόλληση. Το πένθος. Η μοναξιά. Το κάλεσμα. Η αποκάλυψη. Το αίνιγμα του έρωτα. Το αχ... της αγάπης. Η νέα ζωή. Έχει συνέχεια; Ποιος νοιάζεται εκείνους... που μένουν; Τους ερωτευμένους ποιος φροντίζει; Πότε ξεκινά η αγάπη; Τελειώνει ποτέ; Τι μένει; Που πάει η ψυχή όταν φεύγει; Συναντιούνται ξανά οι αγαπημένοι; Ένας ακόμη... έρωτας. Τι ήρθε να κάνει; Ποιος μιλά για την ζωή; Ποιος αντέχει να πεθαίνει; Υφίσταται ο θάνατος; Ο όρκος περνά σε αμφισβήτηση. Και... Κάθε μορφής δέσμευση απελευθερώνει, μέσα από ερ...

ΕΡΓΟ ΤΟΥ MODIGLIANI Ζωγράφιζα με άνυδρα μάτια το σώμα σου Επάνω σε καμβά του Modigliani Στο βάθος της σκάλας χτένιζα τις ρυτίδες μου Μια σκιά αναζητώντας ή μία ερημιά Τις ορθωμένες ρώγες να δροσίσω που παράταξες Στης έξαψης τον τραγικό σε ακολούθησα χορό Ευθεία τραβώντας γραμμή στ’ απόκρυφα του ορίζοντα. Καθώς στο δέρμα σου καθρεφτίζονται επιδερμικά Τ’ ακροδάχτυλα της νιότης Ο χρόνος χαϊδεύει τις μισάνοιχτες πόρτες Αποφασίζοντας οριστικά τι θα μείνει και τι θα χαθεί.

Αν ήταν ζωγραφιές θα μπορούσαν να είχαν φιλοτεχνηθεί από το χέρι του λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου. Είναι μία παρόμοια τεχνοτροπία, απλή, δυσδιάστατη, που όμως δε γίνεται με πινελιές αλλά με λέξεις. Οι βαθιές σκέψεις και οι ακαδημαϊσμοί αφήνουν αδιάφορο τον ποιητή που βρίσκει ένα πιο απλό, αλλά άμεσο τρόπο για επικοινωνία. Η νέα ποιητική συλλογή του Άγνωστου Α. Με διαφορετικό ύφος αλλά ίδια δύναμη.

Τα "Φεγγάρια Ηδονής" είναι μια πρόσκληση στην αλήθεια των παθών μας, η οποία δεν μεταμφιέζεται σχεδόν ποτέ. "Τι θα πει ευτυχία/όταν ανάμεσα μας/περπατούν/τα αμαρτήματά μας". Η ηδονή που μπορεί να γίνει η οδύνη; Ή μήπως μια πόρτα που θα οδηγήσει παντού από ένα Απόκρημνο εδώλιο, σ' ένα Κοντσέρτο αντάμωσης ή σε μια Επιβεβαίωση τοποθεσίας για να καταλήξει σε μια εσωτερική Ανάσταση σ' ένα φως, που πιστεύω είναι απείρως ισχυρότερο από την πλεονεκτούσα Μαύρη Ύλη.

ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ Να προσέχεις την καρδιά σου μου είπε ο γιατρός γιατί μ' αυτήν γράφεις μακριά από συγκινήσεις και λόγια περιττά. Απλό πρέπει να' ναι το ποίημα όπως κι ο χτύπος της. Η ποίηση του Γιώργου Οικονόμου ακολουθεί κλασική και λιτή φόρμα, είναι απλή, βιωματική και αφηγηματική, ενώ φαίνεται ότι δεν τον απασχολούν μοντέρνες ή μεταμοντέρνες εκδοχές του λόγου. Με άμεσες αναφορές σε προσωπικά βιώματα αλλά και σε στιγμές της σύγχρονης μικροϊστορίας της πόλης είναι βέβαιο ότι βρίσκει το στόχο της δίχως περιττές περιστροφές και ασαφείς υπαινιγμούς. Πατώντας σ...

... τη δόξα ποιός την είδε, πού γυρνά; "Σκορπά στην Πίνδο δάφνες και γελά!" ... γίνε σπινθήρας της βροντής, κι άστραψε πάλι κεραυνούς στα ουράνια! "Η ζωή µικρό καράβι της σιωπής, στο τιµόνι πάντα κάποιος πειρατής, και η θάλασσα τραγούδι και χορός, άλλο θες, κι αλλού σε πάει ο ρυθµός!" "Να 'ταν η αγάπη ένα ρόδο του χειµώνα, το κάθε πέταλο ένα κέντηµα στο χώµα, θα ταν θυσία και βωµός στον Παρθενώνα και µια κολώνα από φως, σ'ουράνιο δώµα!"

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος Ο γάμος είναι μυστήριο αγάπης. Μόνο στον ενάρετο γάμο βρίσκεται η αληθινή αγάπη, η γαλήνη, η αληθινή ευτυχία, η οποία συμβαδίζει με τη σωφροσύνη. Βλέποντας ο άνδρας τα πνευματικά χαρίσματα της γυναίκας του αυξάνεται η αγάπη και ο πόθος του γι' αυτήν και δεν παρασύρεται από άλλες γυναίκες... Η ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΪΣΙΟ Η μάνα αγαπάει τα παιδιά της περισσότερο από τον εαυτό της. Αυτήν την αγάπη αν αποκτήσει κανείς, αγαπάει όχι μόνον όσους τον αγαπούν αλλά και εκείνους που τον βλάπτουν, γιατί, όπως η μάνα όλα τα δικαιολογεί,...

Το δεύτερο βιβλίο του Νίκου Πριόβολου μετά το "Συνήθεια να ξύνεις τις πληγές σου" του 2014, αποτελείται απο τριάντα ποιήματα πολλά εκ των οποίων δημοσίευσε αυτά τα χρόνια στο σάιτ της Bibliotheque. Τα ποιήματα του Πριόβολου δεν είναι αφηρημένα και γενικά και δεν ιδιωτεύουν. Είναι ποιήματα γραμμένα στο τώρα και συνομιλούν και με αυτό. Μιλούν κατά μέτωπο κι όχι με υπονοούμενα. "Τελειώνοντας το σχολείο για τις διακοπές του Πάσχα / όταν ήμασταν παιδιά / η μόνη εκμίσθωση του χρόνου που δεχόμασταν ήταν αυτή της ζωής μας στην άνοιξη".

Σκέψεις, προβληματισμοί, επιθυμίες. Μια καθημερινότητα γεμάτη αντιθέσεις. Μικρές εξομολογήσεις σε όλους εσάς που η ψυχή σας θέλει να βρει τη δική μου. Γιατί ο κόσμος αυτός άλλοτε είναι φτιαγμένος με χαρά κι άλλοτε με λύπες. Και μπορεί να γονατίσουμε άπειρες φορές είτε από άγχη, είτε από προβλήματα, είτε από έρωτες, είτε από ανησυχίες, είτε από το οτιδήποτε. Ένα όμως ας μην ξεχνούμε. Έχουμε στηρίγματα. Κι αν δεν είναι άνθρωποι είναι καταστάσεις. Θεός λέγεται το πρώτο. Έπειτα ακολουθούν η ποίηση και η μουσική.

"Θάλασσα κι Ουρανός", ένα βιβλίο αφιερωμένο στους ναυτικούς μας. Όλη η ζωή τους αποτυπωμένη μέσα στις 72 σελίδες του, από τις οποίες παρελαύνουν συναισθήματα χαράς, αγάπης, πόνου, μοναξιάς, νοσταλγίας. Η αγάπη για τη θάλασσα είναι τόσο δυνατή που έρχεται να συγκριθεί με την αγάπη για την οικογένεια, για το παιδί, για τη μάνα, για τον έρωτα. Φαντάζει ως αόρατη ζυγαριά που ισοσταθμεί ανάμεσα στο όμορφο και το άσχημο, στον πόθο και το μισεμό, στη συντροφιά και τη μοναξιά, στη λαχτάρα και το πάθος, στη στεριά και τη θάλασσα. Οι φουρτούνες που κρύβει η αγκαλιά της, οι εμπειρίες...

Η ποίηση του Ομήρου έχει καταφέρει να διαλύσει το χρόνο συνδέοντας την κληρονομιά της αρχαίας ελληνικής παράδοσης με το σύγχρονο κόσμο. Παραμένει ένα κείμενο φρέσκο και πολύτιμο, γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις, οι επιθυμίες, τα συναισθήματα, τα οράματα δεν μεταβάλλονται, απλά μεταφέρονται δια μέσου των αιώνων στον πυρήνα του Εγώ εμπλέκοντας μια σχέση ερωτική με τη νεότερη Ελληνική ποίηση.

Ένα στέρεο σύνολο διαγράμμισης, πολλών μυθοπλαστικών καταστάσεων της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, επιχειρεί ο Χρίστος Κοντοβουνήσιος, με την επικαιρότητα της τέχνης του λόγου και της ποίησης μαζί με τις ρύσεις επιφανών προσώπων του πνεύματος, δίνοντας εύρος-υπόσταση και πνευματικότητα στο αθάνατο πνεύμα των αρχαίων Ελλήνων. Πόσο καταλυτικός-εύχρηστος και ευεργετικός μπορεί να είναι-στις μέρες μας-ο στοχαστικός και ποιητικός τρόπος της απομυθοποίησης της αρχαίας γνώσης και παιδείας; Ο ποιητής επιχειρεί να αξιολογήσει τους μύθους και την εμβέλεια που έχουν διαχρονικά και...

Στα χρόνια της τρομερής εξουσίας του Γιεχόβ, πέρασα δεκαεφτά μήνες κάνοντας ουρά στις φυλακές του Λένινγκραντ. Μια μέρα, κάποιος μ’ αναγνώρισε. Τότε, η γυναίκα με τα μπλάβα χείλια που στεκόταν πίσω μου και που σίγουρα ποτέ δεν θα ’χε ακούσει τ’ όνομά μου, βγήκε απ’ τον λήθαργο που όλοι είμαστε βυθισμένοι και μου ψιθύρισε στ’ αυτί (εκεί όλοι μιλούσαμε ψιθυριστά): "Κι αυτό μπορείτε να το περιγράψετε;" Είπα: "Μπορώ". Τότε, κάτι σαν χαμόγελο γλίστρησε πάνω σ’ αυτό που κάποτε ήταν το πρόσωπό της. Όχι, δεν ήμουνα κάτω από ξένον ουρανό ούτε και με προστάτευαν ξένα φτερά. Με το λαό...