Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στους σκοτεινούς καιρούς που ζούμε "Οι ποιητές θα 'χουν πολύ δουλειά", έγραψε η βραβευμένη με το Βραβείο Νομπέλ Πολωνή ποιήτρια Βισουάβα Σιμπόρσκα. Και αυτό το πήρε τοις μετρητοίς ο Ντίνος Σιώτης επιχειρώντας μία "Σύνδεση με τα προηγούμενα": μέσα από εικόνες της καθημερινότητας, της ειδησεογραφίας, της μνήμης και της αντίστροφης μέτρησης του χρόνου προσπαθεί να δει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η ζωή και ο κόσμος γύρω της, συνδέοντας πόλεις, καταστάσεις, έρωτες, πολιτική και περιβάλλον με το παρελθόν και με το μέλλον τους, δίνοντας υπόσταση στο ρόλο του ποιητή που πρέπε...

"Ο ύπνος" Με κενοτάφιο θανάτου μοιάζει ο ύπνος/ όταν αποσυρόμαστε από την οχλαγωγή της ζωής/ να κρατηθούμε μες στην αγκαλιά του./ Μεμιάς διαμελίζεται η θλίψη/ Γυρίζουμε τη φόδρα από τα βάσανα/ να μας σκεπάσουν σάβανα λευκά/ Αμίλητοι και ευτυχείς σχεδόν/ φοράμε βαριά τον εαυτό μας/ και γκρεμιζόμαστε στα βάραθρα/ μιας ονειροποντής. (από τη σελ. 16 του βιβλίου)

Αν ήταν ζωγραφιές θα μπορούσαν να είχαν φιλοτεχνηθεί από το χέρι του λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου. Είναι μία παρόμοια τεχνοτροπία, απλή, δυσδιάστατη, που όμως δε γίνεται με πινελιές αλλά με λέξεις. Οι βαθιές σκέψεις και οι ακαδημαϊσμοί αφήνουν αδιάφορο τον ποιητή που βρίσκει ένα πιο απλό, αλλά άμεσο τρόπο για επικοινωνία. Η νέα ποιητική συλλογή του Άγνωστου Α. Με διαφορετικό ύφος αλλά ίδια δύναμη.

Ένα αφηγηματικό ποίημα, χωρισμένο σε 70 ενότητες. Γραφή βίαιη, λιτή, οραματική, καθημερινη, ελεεινή, αντιεπαρχιωτική, επική λυρική, αλληγορική, αισχατολογική, αθειστική, τραγική, κωμική, κοινωνική, ερωτική, ονειρική, πολιτική, νατουραλιστική, εφιαλτική, ανοσιουργή.

Τρεις ποιητές της γενιάς του '90 (Γ. Αλισάνογλου, Ν. Αργυρόπουλος, Α. Χασάνδρα) "συμπράττουν" σε ένα τρίπτυχο ποιητικής αλληγορίας με ένα μακροσκελές ποίημα ο καθένας.

Η ποίηση της Ήρας Φελουκατζή είναι συγχρόνως ανήσυχη και γαλήνια, βίαιη και τρυφερή. Η Ελλάδα, πανταχού παρούσα σαν μια πληγή, προσφέρει ένα διπλό πρόσωπο: ήλιος και λυκόφως. Το απόλυτο αποκαλύπτεται ξαφνικά, μέσα σε μια μυστικιστική ορμή που ξεπερνάει τις καθημερινές σχέσεις και εξακοντίζει τα ποιήματα σε ένα ονειρικό και συμπαντικό επίπεδο. Μια ποίηση που είναι κατασκευασμένη από σιωπή, από αίμα, από σκιά, από μυστικά, αλλά και από την εξέγερση του ανθρώπου μέσα στην πορεία του για την αιώνια αναζήτηση του φωτός....

Τα δοκίμια αυτού του τόμου αναφέρονται, όπως τα προσδιορίζει και ο υπότιτλος, σε μορφώματα ποιητικά εμπειριών και ιδεών της εποχής μας. Και μορφώματα -τα ζούμε όλοι οι χειριστές του λόγου- είναι και έτσι πρέπει να νοούνται τα έργα της γραπτής λογοτεχνίας. Ιδιαίτερα της ποίησης στην οποία η μεταφορά ανοικειώνει και μορφοποιεί την εμπειρία του κειμένου, καθιστώντας τη μορφή του ως ταυτότητα του τίτλου και των περιεχομένων του ποιήματος. [...] (από την εισαγωγή του συγγραφέα)

"Παρόν": Πριν από την αρχή/ και ύστερα από το τέλος/ πλήξη,/ αιωνιότητα χωρίς κανένα ενδιαφέρον./ Γι' αυτό κι εγώ λοιπόν/ ομνύω/ λάτρης του ερωτικού παρόντος. (από τη σελ. 56 του βιβλίου)

Η Βιργινία Μαρουλά στη δεύτερη ποιητική της συλλογή μιλάει με ευαισθησία και σθένος, απευθυνόμενη τόσο στον εαυτό της, όσο και στον αναγνώστη, για τη μοναξιά, και την αλλοτρίωση του σύγχρονου ανθρώπου, για την ανάγκη του να ανακαλύψει τον εαυτό του και να έρθει πιο κοντά στον προσφιλή Άλλο, τον συνεπιβάτη της ζωής και του ονείρου. Γιατί τα ταξίδια του νου στη χώρα των ονείρων, είναι αυτά που μας εμπνέουν και μας δίνουν δύναμη να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα.

Χωρίς συνέχεια/ χωρίς μια κάποια προαίσθηση/ ή αναμονή,/ κατακρημνιζομένων των εσώτερων τοίχων/ και αναλάμποντος καταιγισμού φωτός/ σε συριγμό απολήγοντος/ φως δυσδιάκριτο διεπέρασε το σκότος/ έως σημείου που να γίνουν ορατά/ ακατανόητα στοιχεία δομικά του αφανούς χώρου./ Έτσι έξαφνα, με δυσκολία εγγραφής/ στη μνήμη.

Αφορμή για να δημιουργηθούν αυτά τα ποιήματα στάθηκαν τα λεγόμενα των πολιτικών ηγετών μας. Δόθηκε το ερέθισμα και η ιδέα από τα σλόγκαν που χρησιμοποίησαν, για να πάρουν στα χέρια τους τα ηνία της Ελλάδας. Πολλοί στίχοι φτιάχτηκαν από τις ίδιες τις ατάκες τους, σε ύφος βέβαια σκωπτικό, ένα ύφος που απεικονίζει άλλωστε την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα και που εξαιτίας τους έχει κάνει πλέον τη μετάβασή της από την τραγωδία στην κωμωδία.

Τα ποιήματα της συλλογής αυτής είναι χωρισμένα σε θεματικές ενότητες, δεν υπάρχει χρονική συνέχεια. Το πρώτο χρονολογικά είναι του 1995 και το τελευταίο το έγραψα το φθινόπωρο του 2008. Εμπνέομαι από την ομορφιά, την μιζέρια, τον εκνευρισμό και την αγανάκτηση, τον έρωτα, τη φύση και την μουσική. Γράφω "prima vista" και δεν εμμένω στο βάθος γιατί αυτό που με ενδιαφέρει είναι η έκφραση της στιγμής. Τα περισσότερα ποιήματα τα έγραψα στην Αθήνα, αλλά υπάρχουν κάποια που γράφτηκαν στο εξωτερικό (Βουκουρέστι, Βοστώνη, Killarney Ιρλανδίας, Λάρνακα, Χιλή, Ελβετία) ή στην επαρχία...

Ήρθες Ήρθες το βράδυ, ξάπλωσες δίπλα µου άπλωσες το χέρι σου µου χάιδεψες απαλά τα µαλλιά. "Ήρθα, είπες, γιατί µου λείπεις. Ήσουνα η ευτυχία της ζωής µου ένας άνθρωπος πράος που µου χάριζες ανεπανάληπτες στιγµές. Με κράταγες στην αγκαλιά σου και άκουγα τους χτύπους της καρδιάς σου. Με φιλούσες και ο παράδεισος της ζωής ήτανε δίπλα µου. Σε ευχαριστώ είµαι γεµάτη ευγνωµοσύνη για όσα έζησα. Σε αγαπούσα, σε αγαπώ και δεν σε ξεχνώ".