Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ποιητική συλλογή ενός εννιάχρονου αγοριού Η ποίηση του Ορφέα Παπακωνσταντίνου είναι μια αληθινή επανάσταση στην ποίηση. Και δεν είναι μόνο η ποιητική αξία των στίχων. Είναι που έχει κανείς την αίσθηση ότι ο ποιητής χρησιμοποιεί τα πλεονεκτήματα της ποίησής του για να εισχωρήσει όσο πιο βαθιά γίνεται στα μυστήρια της ζωής· κι όταν λέμε ζωή εννοούμε το σύμπαν, από την κίνηση των αστεριών, ως το τι βασανίζει τους ανθρώπους. Η μεγάλη, βέβαια, μοναδική έκπληξη εδώ είναι ότι ο ποιητής είναι μόνο οκτώ χρονών! Αν κάπως εξοικειωθεί κανείς μ' αυτό -προσπαθήσει- θα δει το δεύτερ...

Ο σατιριστής όσο πιο πολύ αγαπά, τόσο πιο σκληρά κτυπά τα κακώς κείμενα της πολιτείας, γιατί θέλει να ξυπνήσει άρχοντες και λαό, ώστε να πάρουν τον δρόμο της αλήθειας και της αναδημιουργίας. Γι' αυτό, ο οργισμένος εδώ ποιητής, σε μια περίοδο του ελληνισμού άγονη (1907-1909), παίρνει το μαστίγιο του Αρχίλοχου και το "τρίστιχο από την Κόλαση του Δάντη" και κτυπά ό,τι σαθρό, φαύλο και ψεύτικο. Το Ίδρυμα Κωστή Παλαμά εκδίδει σε ξεχωριστό τόμο τα "Σατιρικά Γυμνάσματα" σχολιασμένα από τον καθηγητή Μιχάλη Μερακλή, μια συλλογή θρυλική πια, αγέραστη από τον χρόνο (1908-1909/1912)...

Τόξα πυρωμένα στα στήθια μιας αιμόφυρτης αλήθειας χαραγή στη λήθη του κόσμου στοχεύουν απόψε. Σκίζουν της ψυχής το σκοτάδι. Βυθίζονται σε πολυδαίδαλης σκέψης το έρεβος. Τα σύνορα του σήμερα γκρεμίζουν. Οι μνήμες εκτινάσσονται, σαν φλόγες λευκές, ασημένιες και φτάνουν ως τον κόρφο του Αβραάμ. Οι ελπίδες, ψαλμωδούν εν χορώ με τη φωνή των Αγγέλων στο αναλόγιο του σύμπαντος!Τόξα πυρωμένα στα στήθια μιας αιμόφυρτης αλήθειας χαραγή στη λήθη του κόσμου στοχεύουν απόψε. Σκίζουν της ψυχής το σκοτάδι. Βυθίζονται σε πολυδαίδαλης σκέψης το έρεβος. Τα σύνορα του σήμε...

Θαρρώ πως ήταν άγνωστη σχεδόν η χώρα αυτή για τους πολλούς... Και έμοιαζε μάλλον ξεχασμένη... ακόμη κι από αυτούς τους ίδιους τους Γεωγράφους! Ώσπου μια μέρα ανοιξιάτικη, μέρα ανυποψίαστη του Απρίλη, έφτασαν με τα ερτζιανά στ' αυτιά μας οι χτύποι της καρδιάς της... Υπήρχε λοιπόν ακόμα αυτή η ξεχασμένη σιωπή! Κι έγινε, τόσο ξαφνικά, ξανά γνωστή με του λαού της τη φωνή... Εκεί που κουρασμένος ο Αλέξανδρος απ' την μεγάλη του πορεία και τον πόλεμο, σταμάτησε για λίγο σχεδόν κατά τα όρη των ορέων, εκεί που τότε χτίζονταν οι τελευταίες Αλεξάντριες, εκεί...

Τι ήταν η beat γενιά στην Αμερική και πώς οραματίστηκε τη λογοτεχνία και τον κόσμο; Ποια ήταν η σχέση των ποιητών-ταξιδευτών της με τους νέους της αθηναϊκής "Παράγκας" και της "μακράς δεκαετίας του '60" που ζυμώθηκαν με τον ρομαντισμό του παρισινού Μάη και τη διαμαρτυρία των κινημάτων αμφισβήτησης; Το βιβλίο αυτό μελετά τη διαμόρφωση της beat ποίησης στην Ελλάδα μέσα στο πλαίσιο της ελληνικής και διεθνούς πολιτικής πραγματικότητας και περιγράφει τη διάδραση ανάμεσα στις αμερικανικές και τοπικές διαστάσεις της beat κουλτούρας. Κυρίως, όμως, αποτελεί μια ανάγνωση της ποίησ...

ΛΕΞΕΙΣ Άσπρο σεντόνι το χαρτί μου βουλιάζει απόψε από τις λέξεις ποζάρουν πάλι στο μυαλό μου πάντα γυμνές από τις σκέψεις ποιο ψέμα τους πια να πιστέψεις Οι λέξεις σου μ’ ακολουθούνε σκοντάφτουν πάνω στη σιωπή μου στο τίποτα ισορροπούνε για να μετρούν την αντοχή μου πνιγμένη ανάσα η δύναμή μου Μίλα μου για όσα ποτέ δε ζήσαμε μέσα μας θα ζούνε όσα ποτέ δεν είπαμε μίλα μου για εκείνα που δεν είδαμε για τα μεγάλα σχέδιά μας όσα ποτέ δε γίνανε Οι λέξεις σου μ’ ακολουθούνε μαζί μου πάλι να χορέψουν έρχονται, φεύγουν και γυρνούνε τ...

Ναυάγια του Αυγούστου με αίμα ραντισμένα από την ανοιχτή πληγή αίμα καυτό κυλάει... Αιμορραγεί η πανσέληνος χωρίς σταματημό... Κύματα από αίμα τεράστια σηκώνει η θάλασσα. Συντρίμμια αφήνει η νύχτα ναυάγια κι ερείπια η άγρια θύελλα σωριάζει στις αυταπάτες τους οι κόσμοι συντρίβονται η κολασμένη νύχτα βουλιάζει στην άβυσσο μια άγρια θάλασσα υποδέχεται τον ορίζοντα στην επιφάνεια πτώματα πλέουν το ξημέρωμα.

Οι δήμιοι σφράγισαν το δέρμα των δουλοπαροίκων που είχαν επιβιβασθεί με τους τάφους στον ώμο, ένας, ο πιο νεκρός, έπινε όσα καντήλια του άναβαν κι ύστερα έκρυβε το πτώμα του ως την αποβίβαση -αμπάρια βυσσινιά συκώτια των πλοίων-, άλλος χειριζόταν τα δόντια του, έχοντας παρανοήσει μιαν εντολή γέλιου. Ούτως ή άλλως η γομολάστιχα δεν έσβηνε την τρικυμία. Το "Αγγέλικα" δεν είχε μίμο για να πλεύσει, ούτε και γνώριζε από υλικά για να πλάσει θάλασσα. Οι δούλοι άλλαζαν συνεχώς στομάχια για να αποκρύψουν τον εμετό που περιείχε λαθραίο κινίνο. Οι εταιρείες θα φόρτωναν όσα νησ...

Αναγνώστη εσύ, συνένοχε και κριτή, κατάδυση αποτόλμησε στων Αβέβαιων Στίχων το βυθό. Κι όταν στην επιφάνεια και πάλι αναδυθείς, ίσως το θλιμμένο σου δωμάτιο για πάντα εγκαταλείψεις. Σκέψου! Ένα πρωτόγονο, πανέμορφο πρωινό, φωτισμένο απ' της Ελπίδας την ακτινοβόλα λάμψη, θ' αφήσεις πίσω σου τους ανώνυμους δρόμους με τα ξενυχτισμένα αυτοκίνητα, τ' ανέκφραστα πρόσωπα, που χάνονται μόλις το φως της πραγματικότητας τ' αντικρύσει. Θα παραδοθείς στην άφατη χαρά του ανθρώπου, που ρίχνει πίσω του τον ίσκιο του παρελθόντος και σκαρφαλώνει στην ανεμόσκαλα του μπάρκου,...

Ποιήματα που σκιαγραφούν τον άνθρωπο και ψιθυρίζουν την αδιάκοπη ελπίδα του να αγγίξει το όνειρο, μέσα από το βαθυστόχαστο ταξίδι της ύπαρξης. Εμπειρίες ζωής μέσα στη φύση, επαφής με τον έρωτα, το φόβο,το χωρισμό, την τολμηρή νεότητα και την εσωτερική μάχη για ζωή! Σκιάς όναρ ο άνθρωπος, λοιπόν...!

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ Να σε ξαφνιάζει η ζωή, να σε πηγαίνει κάπου αλλού. Όταν οι προτεραιότητες διατηρούν τα ίχνη τους οι παρεκκλίσεις ξεκουράζουν. Δεν είναι κακό ούτε άσχημο να σε ξαφνιάζει η ζωή. Να προσέχεις, όμως, τις υπερβάσεις. Όταν αυτές προσπαθούν να ξεπεράσουν τις φωτιές των ανθρώπων πολλές φορές καίγονται...

ΚΡΥΣΤΑΛΛΑ Μουσική σαν από πιάνο ακούγεται παντού. Οι συνδαιτυμόνες σαν παρατημένα πιόνια. Τα μωρά τρώνε κι οι πεταλούδες πετάνε μέσα στα κρύσταλλα. Καθώς έκανε μπάνιο φύλλα στροβιλίζονταν και σταλίδες λαμπύριζαν σοβαρεμένες. Και οι γάτες νιαούριζαν σολ δίεση. Λήθη. Το πιάνο παίζει ένα παλιό βαλς. Το βλέμμα σταθερό, ένα αλφάδι.

Η "Νοσταλγία σε Φα ελάσσονα" είναι η πρώτη μου ποιητική συλλογή, αποτελούμενη απο ποιήματα γραμμένα την περίοδο 2009 - 2013, ως απαύγασμα ενός ταπεινωμένου "εγώ", μίας εσωτερικής εξωστρέφειας, μίας -κατά κόρον- νίκης του συναισθήματος στην αέναη μάχη με τη λογική.

Αρμύρισε η λιμνοθάλασσά μου ξανά. Πλημμύρισε και βγήκε στη στεριά. Καΐκια βουτηγμένα στη μήτρα του χάροντα. Λιμάνι των θρύλων, χαμένο στην ομίχλη των χαλασμάτων, που κρατάνε ακόμα αιχμάλωτο τον ήλιο του τόπου μου. Και εμείς να κουρνιάζουμε στα αμπάρια του βυθού, σαν χιλιάδες σύγχρονες μάρες, υψώνοντας πανιά στους ανέμους.

Όταν το ποίημα έχει θάρρος Όταν το ποίημα έχει θράσος Όταν το ποίημα ερωτεύεται τον αναγνώστη Όταν το ποίημα δεν ερωτεύεται τον αναγνώστη, αλλά τον ποιητή Όταν το ποίημα ξαναδιαβάζεται (πάλι και πάλι και πάλι...)