Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα μάτια τού κατάτρωγαν το πρόσωπο ξετυλιγόταν σαν καπνός από τσιγάρο μες στον ύπνο μου Έπειτα τον κλειδώνανε ξανά αθόρυβα δωμάτια Μονάχα η αντανάκλαση του ήλιου στο σκοτεινό νερό κι εκεί το πρόσωπό του Έψαχνα να τον βρω με σκασμένα χείλη με ανατριχιασμένο το δέρμα της μνήμης- μα πού είχε φύγει; Στη σοφίτα τα βιβλία της εφηβείας του ο Αρθούρος Ρεμπώ κι ο Λοτρεαμόν ωχροί σαν το φεγγάρι στο στήθος τους σπασμένες όλες οι χορδές Έπειτα διπλασιαζόντουσαν οι αράχνες στους καθρέφτες κι έβλεπες το ίδιο πρόσωπο να επαναλαμβάνεται ατέλειωτα την ίδια φιγούρα με τη φθα...

ΑΙΓΙΝΑ Κ.Υ. 2019 Με πήραν και με πήγαιναν. Οι δρόμοι άδειοι. Χρύσιζε κάπου ένας Οκτώβρης. Πέρασα τις μεγάλες κουμαριές. Απ' τον καθρέφτη του οδηγού, έβλεπα ουρανό γαλάζιο. Με πέμπανε, δεν ήξερα για πού. Η σιωπή με σκέπαζε όπως ο τρούλλος εκκλησία. Οι ρόδες πάταγαν σκαμμένη γη. Από μια τρύπα είδα τα χόρτα. Δεν είχα τίποτα για φυλαχτό, μόνο τα μάτια μου, δυό πράσινες χλωρές κουφάλες. ΑΓΑΠΗ ΙΙ. Σε περπατώ όπως το σπίτι που γεννήθηκα. Μόνη, στη σκοτεινή μασχάλη του χειμώνα. Δος μου τα χείλη σου. Είσαι η μόνη ελευθερία που μπορώ να πω, η μόνη...

Η παρρησία των εποχών ανθοφορία των βρύων πάνω στο βράχο που κοιμούνται τα άλογα του Μυροβλήτου· όπως κειμήλια πενθίμων ενιαυτών όπως Δευτερονόμιον ερήμων ήχων. Απεδήμησαν. Δεν περπατούν απόγευμα στην πλατεία οι νεαρές εκείνες κυρίες. Μόνο κάτω από τη γαλάζια μου ομπρέλλα αγαπούν κάποτε να μειδιούν. Πώς θα κρατήσω τα ωραία των όμικρον; Τι φτερά τα παίρνουν... Βαδίζω. Το βαθύ μου φόρεμα πάνω από παλαιές εκκλησίες όπως τα στέφανα του υμεναίου στα χόρτα. Τα στέφανα του υμεναίου στο σκοτεινό νερό. [...] Πλέον δεν πενθώ εσαεί θα λευκαίνωνται τα οστά ωρ...

Δέιγμα γραφής 1. Ανέβηκα ψηλά στάθηκα να κοιτάξω την πεδιάδα από δω πάνω ήσυχα όλα, μακρυνά- να οι καπνοί τα φώτα τα καλώδια αχνίζει πέρα η πόλη κι εγώ κυνηγημένος γκρέμισα φωλιές βασάνισα ζωύφια έπνιξα βρέφη εγώ έβαλα φωτιές εγώ, εγώ (14.8.71)

Δείγμα γραφής: Κι όμως την ιστορία της άμμου Όχι του αγέρα θα πούμε Το δέντρο κι όχι το πουλί σαν περπατήσει Ο χωρισμός από τα πράγματα που δεν είναι ο θάνατός τους Η αιώνια παρουσία τους ζητώντας Πηλό νερό κι ακόμα περισσότερη σύνθεση Ή λέξεις που επιμένουνε να ουρλιάζουν Για να μην πεις ποτέ στο ελευθερία Αλλά σε λίγο άλλη λέξη θα γραφτεί Γιατί το δέντρο είν' απάτη για τα θαύματα Κι' ο άνθρωπος αναπαράσταση του δέντρου