Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ασφυκτιώντας μες στα πλαίσια ενός συμβατικού γάμου η νεαρή Μάρθα βρίσκει διέξοδο σε μια καθαρά πλατωνική σχέση μ' έναν άντρα αρκετά μεγαλύτερο της. Όταν όμως ο αθώος αυτός δεσμός της γίνεται αντιληπτός, ο άντρας της τη διώχνει, ο πατέρας της την περιφρονεί κι αρνιέται να την ξαναδεί κι ολόκληρη η μικρή επαρχιακή πόλη, όπου ζει, της κλείνει καταπρόσωπο τις πόρτες της. Κατατρεγμένη και συκοφαντημένη η Μάρθα θα καταφύγει σε κάποιον άλλο τόπο, όπου θα δουλέψει για να βγάλει το ψωμί της και μέσα από τη δουλειά να κερδίσει και την ατομική της αυτονομία.

Στην Αγγλία του δέκατου έκτου αιώνα τοποθετεί ο Μαρκ Τουαίν την υπόθεση της ιστορίας του. Ήταν μια εποχή όπου οι προλήψεις και οι δεισιδαιμονίες, η φτώχεια και η στέρηση, η σκληρότητα των νόμων και η απανθρωπιά των αρχόντων βασάνιζαν τον αγγλικό λαό. Η γέννηση ενός παιδιού σε μια φτωχή οικογένεια θεωρούνταν αβάσταχτο βάρος, κι η μοίρα του ήταν καθορισμένη: θα γινόταν κι αυτό ένας ζητιάνος. Εξάλλου, οι αρχοντικές οικογένειες θέλανε τα παιδιά γιατί έτσι κατοχύρωναν τη δύναμη τους κι εξασφάλιζαν τα αμύθητα πλούτη τους. Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες γεννήθηκε ο φτωχός Τομ Κάντι...

Ένα μικρό αριστούργημα μπορεί να χαρακτηριστεί αυτή η νουβέλα του Στάινμπεκ. Το φεγγάρι κατέβηκε χαμηλά, τόσο χαμηλά, ώστε να κάμψει το ηθικό των κατακτητών. Και τόσο χαμηλά, ώστε να ζεσταίνει τις ψυχές και να πυροδοτεί την αντίσταση ενός λαού εναντίον τους. Ο λαός δεν πειθαρχεί στους κατακτητές. Ο δήμαρχος Όρντεν δεν πειθαρχεί στις πιέσεις τους: "Αν τους πω ν' αγωνιστούν, θα χαρούν, κι εγώ, που δεν είμαι και τόσο γενναίος, θα τους έχω κάνει λίγο γενναιότερους...". Ο λαός όντως έγινε γενναιότερος και η θυσία του δημάρχου αποτέλεσε παράδειγμα αντίστασης.

Ο Χάρι Σέλντον είναι ο εισηγητής της επιστήμης της ψυχοϊστορίας, αυτός που ίδρυσε τα δύο Θεμέλια στα αντίθετα άκρα του Γαλαξία. Ο Κλέον Α΄ είναι ο τελευταίος γαλαξιακός αυτοκράτορας της δυναστείας Έντουν. Και οι δύο άντρες γεννήθηκαν το έτος 11988 της γαλαξιακής εποχής. Είναι όμως αυτή η μοναδική τους σχέση; Ο Ισαάκ Ασίμωφ ολοκληρώνει την ιστορία των Θεμελίων με έναν επίλογο που θα μπορούσε να είναι και το προοίμιό της.

Έτος 2236 μ.Χ. Η γη και οι διαστημικές αποικίες της οδηγούνται στον εκφυλισμό. Ο μακρινός αστέρας Νέμεση προβάλλει ως ύστατη ελπίδα σωτηρίας. Μια ομάδα τολμηρών ξεκινάει για εκεί, με αποστολή να ιδρύσει έναν καινούριο, ανώτερο πολιτισμό. Κάποια στιγμή ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι θα πληροφορηθεί ότι η Νέμεση δεν είναι παρά ένας θανάσιμος κίνδυνος για τη γη. Όταν όμως θα θελήσει να τον αποκαλύψει, κάτι θα εμφανιστεί για να την εμποδίσει.

Όταν εμφανίστηκε "Η οικογένεια του Πασκουάλ Ντουάρτε", στα 1942, μια νέα ώθηση δόθηκε στην ισπανική λογοτεχνία: ξαναγύρισε σ' έναν κόσμο λαϊκό και αγροτικό, που οι χαρακτήρες του ήταν άνθρωποι πρωτόγονοι κι αυθεντικοί. Τα άγρια πάθη και τα απλοϊκά ένστικτα είναι αυτά που τροφοδοτούν την αρχέγονη βαρβαρότητα μιας χώρας που έχει στιγματιστεί απ' τη βία και το μίσος. Ο Πασκουάλ Ντουάρτε κι η οικογένειά του δεν είναι παρά τα τραγικά θύματα μιας κοινωνικοπολιτικής δομής που αγνοεί τον ίδιο τον άνθρωπο, που τον αφήνει στην τύχη του και στην τύχη ενός ανύπαρκτου Θεού-πεπρωμένου, ο...

Φήμη, επιτυχία, πλούτη· αλλεπάλληλα μεθύσια που ωθούν τον ήρωα στα όρια του αλκοολισμού, ένας νεκρός γάμος, οι ανικανοποίητοι σαρκικοί πόθοι του μεσήλικα. Για τον Γουίλφρεντ Μπάρκλεϋ, μυθιστοριογράφο, τελική πηγή αφόρητου εκνευρισμού γίνεται ο καθηγητής Ρικ Λ. Τάκερ, αμείλικτος στην απόφασή του να γίνει ο επίσημος βιογράφος του. Εγκλωβισμένοι σε μια μοιραία σχέση, διασχίζουν, χωρίς σκοπό και προορισμό, τη μισή Ευρώπη, ξεφορτώνονται τις γυναίκες τους, χάνουν τον αυτοσεβασμό και τις ψευδαισθήσεις τους. Αντιμετωπίζουν τρομαχτικές αβύσσους -φυσικές, συναισθηματικές, πνευματικές...

Τούτος ο τόμος συνεχίζει, ενημερώνοντας, την συσσωμάτωση μικρών δημοσιευμάτων μου, η οποία ξεκίνησε, στα 1973, με τα Πάνω Νερά, και δευτέρωσε, στα 1978, με το Εφήμερον Σπέρμα. Εδώ, βρίσκονται κείμενα γραμμένα ή δημοσιευμένα σποραδικώς κατά την περίοδο 1979-1989· επτά από αυτά τυπώνονται για πρώτη φορά. Παρατηρώ τώρα πως τα περισσότερά τους είναι γραμμένα κάτω από τον αστερισμό της φιλίας ή και του έρωτα. Ουδείς ψόγος, θα έλεγα, με την προϋπόθεση πως δεν χαριζόμαστε στους αγαπημένους μας. Τουναντίον, προσθέτω, συχνά με κατηγόρησαν πως «γράφω στεγνά για τους φίλους μου». Αν ε...

Τα αυστραλέζικα τραγούδια μιλάνε για έναν πολιτισμό που είναι ολόκληρος η πράξη της ανθρώπινης ζωής μέσα στη φύση. Αυτό σημαίνει πως σ' αυτά δε βρίσκουμε πολλά από τα στοιχεία που έχουμε μάθει να θεωρούμε απαραίτητα ή αυτονόητα για τον πολιτισμό και τα έργα του, πως δηλαδή αυτά τα τραγούδια είναι γυμνά και απλά. Έτσι, έχουν τη φρεσκάδα της φυσικής μορφής και μιλάνε μια γλώσσα που συνιστά, αυτή η ίδια, την ανθρώπινη πνευματικότητα. Μ' αυτά τα τραγούδια βρίσκεις έναν εαυτό πραγματικό, όσο η ίδια η πραγματικότητα που σου θυμίζουν.