Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

... Ναι, τώρα δε σκεφτόταν τίποτα, δε θυμόταν τίποτα, δε φανταζόταν τίποτα. Σχεδόν. Μονάχα μια λέξη έπλεε στην ήρεμη θάλασσα της συνείδησής του, μισοβουλιαγμένη κι αυτή σαν πτώμα. Ανάληψη. Μια έννοια άσχετη που επέμενε, όμως, να υπάρχει, αυθύπαρκτη, αυτόβουλη πες, μέσα του. Έστριψε κάποια γωνία. Αγόρασε μια τυρόπιτα και συνέχισε. Ανάληψη. Η λέξη επέμενε απειλητική. Έπαιρνε το σχήμα μιας ατέρμονης προοπτικής. «Ανάληψη ευθυνών», ψιθύρισε. Η προοπτική έγινε διάδρομος. «Ανάληψη χρημάτων». Ο διάδρομος τελείωνε σε πόρτα. «Ανάληψη του Χριστού». Η πόρτα άνοιξε. Οδηγούσε στο απέραντ...

Βγάλαμε τα κόκαλα βιαστικά από το κοιμητήριο. Άλλα σε ξύλινα κασόνια, άλλα σε σακούλες της ζάχαρης, τα περισσότερα χύμα. Μόλις ακούγονταν τ' αεροπλάνα, τρυπώναμε μέσα. Βαριά μυρουδιά μούχλας, σάπιος αέρας. Έξω πέφτανε βόμπες, έτρεμε ο τόπος, κάναμε το σταυρό μας μικροί μεγάλοι. Από μέρα σε μέρα τα πράγματα αγρίευαν. Οι αντάρτες πέρα δώθε όλο φούρια, τ' αεροπλάνα έρχονταν συχνότερα. Είδαν κι απόειδαν ο κόσμος, ανεβήκαμε στο βουνό, στη Λακκότρυπα. Ανάψαμε φωτιές οι γυναίκες, βάλαμε να μαγειρεύουμε, ο καπνός ανέβαινε ως τον τρούλο, ζαλίζονταν τα περιστέρια. Όσα πέφτανε τα μαγε...

Τρία τέσσερα επεισόδια αρθρώνονται γύρω από το ένα και μοναδικό φέρετρο του νησιού. Μνήμες της εφηβείας αναπλάθονται με μια σκοτεινά εύθυμη διάθεση πάνω στον κυρίαρχο στοχασμό του θανάτου, φωτίζοντας την απόσταση της τρεχούμενης ζωής, όχι τόσο από τα γεγονότα, όσο απ' το πέρασμα στην ανυπαρξία και την ανάμνηση. Η προσεχτική περιγραφή των εντυπώσεων γίνεται σ' ένα λόγο μεστό και ρυθμικό, που παραπέμπει στις καλύτερες στιγμές της λογοτεχνίας μας. Το πρώτο πρόσωπο διακριτικά ευκολύνει την αφήγηση, ενώ οι σύντομοι διάλογοι κόβουν διακοσμητικά τον ειρμό της αναπόλησης, όπου...

Αν υπάρχει κάτι που σφραγίζει κι ενοποιεί τα σύντομα διηγήματα των Αναδρομών είναι η θερμότητα μιας αχνισμένης ψυχή που την αισθανόμαστε όσο διαρκεί η ανάγνωση. Η Τατιάνα Γκρίτση-Μιλλιέξ επικαλείται το εγκαυστικό κενό της Απουσίας των ανθρώπων και των πραγμάτων, ενώ η μνήμη αναδρομεί αδιάκοπα σαν ταχυπαλμογράφος που κινδυνεύει ν' απορρυθμιστεί απ' την ένταση. Η Απουσία είναι η άπειρη απόσταση και είναι συνώνυμη με το θάνατο, είτε πρόκειται για νεκρούς είτε για ζωντανούς. Πολύ περισσότερο για τους τελευταίους, αφού η μνήμη τους αποκαθηλώνει χωρίς έλεος απ' το εικονοστάσι της...

Στο "Αλλάζουμε;" δοκιμάζεται ένας μοντέρνος τρόπος κατάτμησης της συγγραφικής ύλης σε έξι ιστορίες που συνθέτουν, με ισάριθμες παραλλαγές, το απαράλλαχτο εσωτερικά πρόσωπο της ηρωίδας. Η Μελένια, κυλώντας από ιστορία σε ιστορία την πρωταρχική Αθωότητα και την πρωταρχική Ενοχή της, μας οδηγεί στην επώδυνη γνώση ότι αυτό που μας μάχεται και μας χωρίζει απ' τον Άλλον είναι το εσώτατο στοιχείο του εαυτού μας. Η Τατιάνα Γκρίτση-Μιλλιέξ εξυφαίνει, με τις λεπτότατες αποχρώσεις αυτών των παραλλαγών πάνω στον ίδιο πυρήνα, την αδιόρατη τερατώδη πραγματικότητα που εγκυμονεί την απ...

Από πρώτο χέρι είναι τα τέσσερα διηγήματα του Περικλή Σφυρίδη, που βασίζονται στις ιατρικές του εμπειρίες. Στο πρώτο διήγημα, Το δίλημμα, ένας νεφροπαθής σε χρόνια αιμοδιύλιση, πρώην ποδοσφαιριστής, αρνείται να του ακρωτηριάσουν τα πόδια, που έχουν πάθει γάγγραινα, και ζητάει από το γιατρό του ευθανασία με αντάλλαγμα να τον κάνει κληρονόμο του. Η αναμέτρηση (τίτλος του δεύτερου διηγήματος) γίνεται ανάμεσα σ' ένα νεαρό δικηγόρο κι ένα φτασμένο καρδιοχειρουργό, με αφορμή έναν άρρωστο που αρνήθηκε να τον χειρουργήσει ο καθηγητής, επειδή δεν είχε να του δώσει «φακελάκι». Στο τρ...

Από πολλές δεκαετίες έχει διαπιστωθεί η βαθύτατα ελληνική εθνική συνείδηση του ποιητή του «Ερωτόκριτου». Δεν είναι μόνο η ικανότητά του να πλάσει και να καταξιώσει ένα καινούριο ελληνικό λογοτεχνικό γλωσσικό όργανο, αλλά και η «συμπαντική» θεώρηση του ελληνικού κόσμου που προβάλλει: Αρχαία Αθήνα, Μακεδονία, Βυζάντιο, Κρήτη, Κύπρος κ.λπ. ενωμένα σαν μια ιστορική συνέχεια, «λειωμένα» στο ποιητικό του όραμα, «ξαναχυμένα» σε νέο καλούπι τέχνης που αντανακλούσε την αναγεννησιακή νεοελληνική –υπό βενετικό καθεστώς– θεώρηση του κόσμου: γι' αυτόν «ξαναγεννήθηκεν η φύση των πραμάτω»...