Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Όταν η μπανιέρα της γκρεμίζεται στο υπόγειο, η Κλέα, αποκομμένη από τη ζωή της Νέας Υόρκης, ξένο σώμα σ' αυτή την αλλόκοτη μικρή πόλη, θ' αρχίσει να βλέπει καθαρότερα ποια είναι και τι κάνει. Και κάποια στιγμή θα καταλάβει τι κρύβεται πίσω από τις καλοστημένες φωτογραφίες της και τι σημαίνει η πολύπλοκη σχέση της με την καλύτερή της φίλη, την Έλεν.

Γραμμένο στα 1891 για ένα αμερικανικό περιοδικό, από τον εξηντάχρονο πια συγγραφέα, το κείμενο αυτό αποτελεί μια προσωπική εξομολόγηση και ταυτόχρονα μια ακόμη φανταστική ιστορία. Στη "Μυστηριώδη Νήσο", τον "Δεκαπενταετή πλοίαρχο", τα "Τέκνα του Πλοιάρχου Γκραντ" έρχεται να προστεθεί το αυτοβιογραφικό "αρχέτυπό" τους, η ιστορία του νεαρού Βερν που ονειρεύεται τη θάλασσα και τα ταξίδια, οι πρώτες του ναυτικές περιπέτειες και το ναυάγιό του στη μέση του Λίγηρα, η συγκίνησή του όταν αντικρίζει για πρώτη φορά τον ωκεανό. "Στόχος μου ήταν να περιγράψω τη γη ολόκληρη, τον κόσμο...

"Αχ, Νάντια, η άφατη οδύνη που προκάλεσε στην οικογένειά σου η αδικία είναι πάντοτε παρούσα. Σε σένα απομένει να τη σβήσεις, να εξαφανίσεις τα ίχνη από τα πυρακτωμένα χέρια της μάνας σου και από το χαραγμένο πρόσωπο του Τιτόμ. Σε σένα απομένει να στείλεις την ανάμνηση πίσω, σ'αυτό το αγριεμένο πλήθος εκείνων που εξακολουθούν να σας κοιτάζουν αφ' υψηλού, σαν να είστε ολότελα ξένοι, όχι μόνο γι' αυτή τη χώρα, αλλά και μεταξύ σας. »Αχ, Νάντια, ήρθε η στιγμή, τώρα ή ποτέ, να σε ρωτήσω ποια είσαι, αν ξέρεις πού γεννήθηκες και από πού προέρχεται η οικογένειά σου. Μάθε να κοιτάς...

Το β’ μέρος της τριλογίας Τους υποσχέθηκαν ν’ αγγίξουν το μύθο, να τον δοκιμάσουν σ’ όλη του την αρχέγονη μεγαλοπρέπεια, πριν η αίγλη των κλασικών μορφών τον εξωραΐσει κι ο χριστιανικός θεός τον εξοστρακίσει. Τους ακολούθησαν... Οι δοκιμασίες άρχισαν μόλις οι υποσχέσεις τηρήθηκαν... Πλησίαζαν...

Η "Λίγεια" πραγματεύεται το θέμα της "αιώνιας Σικελίας", μέσα από τη θαμβωτική ιστορία του γηραιού καθηγητή Ροζάριο Λα Τσιούρα, που γνώρισε στη νεότητά του τον θεϊκό έρωτα της Σειρήνας. Πέρα από την Ιστορία, ο Λαμπεντούζα οραματίζεται την ιδανική χώρα της αρχαίας ελληνικής πραγματικότητας, στην οποία, περισσότερο από ό,τι με την καλλιέργεια, εισδύει κανείς με το "ζωώδες ένστικτο"· σύλληψη που αγγίζει το βάθος του πλέον καθαρού κλασικισμού μ' ένα πνεύμα ακόμα θερμά ρομαντικό.

- Θέλω να μαζευτώ κουβάρι και να κυλιστώ πάνω στο χώμα, να γδαρθώ στις πέτρες και να γίνω μια αιμάτινη μάζα. Να μουγκρίσω και να έλθει εκείνη η άγνωστη δύναμη να βάλει το ζεστό της χέρι μέσα στα εντόσθιά μου και να τα χαϊδέψει. Να σταματήσει κάθε κίνηση, κάθε ήχος. Και να ακούσω μόνο τη φωνή της να μου λέει, μη φοβάσαι. Γιατί φοβάμαι λοχία. Κι όχι τον άνεμο. Μακάρι να είχα έναν τόσο ωραίο φόβο. Φοβάμαι τη χυδαιότητα. Φοβάμαι αυτά τα τρομακτικά πλήθη των δειλών και άνευρων, όλων αυτών που για να προστατεύσουν την ευπορία του σαρκίου τους, είναι ικανοί για τα πιο τιποτένια πρ...