Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Υπάρχουν όρια; Και ποιος τα ορίζει; Όρια ζωής και θανάτου, χρόνου, απείρου, επέκεινα; Πόσο μεγάλο είναι το ταξίδι και ποιοι το ολοκληρώνουν. Πού είναι η αρχή και ποιο το τέλος. Υπάρχει ελευθερία και γνώση; Και πόση τόλμη χρειάζεται τελικά για το...πέρασμα.

Και λιγότερο από λίγα λόγια Οι λέξεις λίγο αργότερα γίνανε συναισθήματα, Εγώ όμως δεν προλάβαινα. Και όλα αυτά απλώς για να λέω μία ιστορία. Μια ιστορία με τίτλο "πως δεν με νίκησε ο φόβος".

"Μπορεί κανείς να μισεί ένα βρέφος; Μπορεί κανείς να αγαπά έναν εγκληματία; Αυτά και άλλα ερωτήματα ψάχνουν απάντηση σ΄ αυτήν την ιστορία. Ελάτε να ακολουθήσουμε τον ήρωά μας στο πιο τρομερό κι επικίνδυνο ταξίδι, μέσα από το πιο βαθύ σκοτάδι, αλλά και με την πιο απρόσμενη κατάληξη... στο Φως!"

Ο Νικόλας και οι φίλοι του θέλουν να είναι όμορφοι για τη φωτογραφία της τάξης. Όμως, η αναστάτωση που προκαλεί η παρέα είναι τέτοια, που η ευκαιρία για μια ωραία αναμνηστική φωτογραφία χάνεται εντελώς...

Ισµήνη και Αλέξανδρος. Ερωτεύτηκαν µε πάθος και αποφάσισαν να ζήσουν µαζί για το υπόλοιπο της ζωής τους. Τίποτα δεν φαινόταν να µπορεί να σκιάσει αυτή την ευτυχία, ούτε καν η µητέρα του Αλέξανδρου, η Άντα, που από την αρχή στάθηκε εµπόδιο στη σχέση τους.

... Διασχίζοντας απέραντες εκτάσεις με λεωφορεία, τρένα αλλά και αυτοκίνητα, γνώρισα τη σημερινή Ρωσία, αφουγκράστηκα το παρελθόν της, ψυχανεμίστηκα το μέλλον της. Για τον δυτικό περιηγητή η Ρωσία είναι μια χώρα που δεν θα καταφέρει ποτέ να την δει ολόκληρη. Δεν θα καταφέρει καν να δει ένα μεγάλο της μέρος. Όχι μόνο γεωγραφικά, αλλά ιστορικά και πολιτισμικά. Γι’ αυτό και παραμένει ένα μυστήριο ανεξερεύνητο...

Η καινούρια έκδοση των "Ποιημάτων και των Πεζών" του Κ.Γ. Καρυωτάκη έρχεται να προστεθεί στην έκδοση των "Ποιημάτων" του Κ.Π. Καβάφη που έχει ήδη κερδίσει την εμπιστισύνη των αναγνωστών, στην προτίμηση των οποίων είχε μεγάλη απήχηση. Η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει την αποκατάσταση στην αρχική τους μορφή, τον σχολιασμό τους και την κριτική πρόσληψή τους.

Ένα αγοράκι με κίτρινο αδιάβροχο τρέχει χαρούμενο δίπλα σ' ένα χάρτινο καραβάκι που αρμενίζει σ' ένα πλημμυρισμένο από τη βροχή ρείθρο. Η βροχή έχει κοπάσει πια, και πέφτει στην κίτρινη κουκούλα σαν ψιλόβροχο σε τσίγκινη στέγη. Το αγόρι με το κίτρινο αδιάβροχο είναι ο Τζορτζ Ντένμπροου, κι εκείνη τη φθινοπωρινή ημέρα ήταν έξι χρονών... Αυτό που κάνει τη μικρή πόλη του Ντέρι τόσο τρομακτικά διαφορετική από τις άλλες είναι όλα εκείνα που βλέπουν -και αισθάνονται- μόνο τα παιδιά. Στα φρεάτια και τους υπονόμους, το Αυτό καραδοκεί και παίρνει τη μορφή εφιάλτη, του βαθύτερ...

Ένα αγοράκι με κίτρινο αδιάβροχο τρέχει χαρούμενο δίπλα σ' ένα χάρτινο καραβάκι που αρμενίζει σ' ένα πλημμυρισμένο από τη βροχή ρείθρο. Η βροχή έχει κοπάσει πια, και πέφτει στην κίτρινη κουκούλα σαν ψιλόβροχο σε τσίγκινη στέγη. Το αγόρι με το κίτρινο αδιάβροχο είναι ο Τζορτζ Ντένμπροου, κι εκείνη τη φθινοπωρινή ημέρα ήταν έξι χρονών... Αυτό που κάνει τη μικρή πόλη του Ντέρι τόσο τρομακτικά διαφορετική από τις άλλες είναι όλα εκείνα που βλέπουν -και αισθάνονται- μόνο τα παιδιά. Στα φρεάτια και τους υπονόμους, το Αυτό καραδοκεί και παίρνει τη μορφή εφιάλτη, του βαθύτερ...

Το άλλο φεγγάρι Η έννοια του χρόνου, ασύλληπτη στην ουσία της, με τα μετρήσιμα χρονικά διαστήματα μόνο προσωπικά να εννοούνται. Γι' αυτό και ο μέσα χρόνος είναι και ο μόνος προσιτός. Μέσα του ζούμε και πάνω στις διαδρομές του πατάνε τα αβέβαια βήματά μας. Στο μεταξύ, ο χρόνος ο αληθινός τρέχει αδιάφορος για τη δική μας αντίληψη και εμείς μόνο στιγμές αποτυπώνουμε θεωρώντας πως έστω για λίγο πιάσαμε το νόημα. Μπορεί βέβαια όλο αυτό να είναι μια ψεύτικη αίσθηση του υπαρκτού, και ο χρόνος μόνο ως προσωπικός να βιώνεται. Σ' αυτής της μαγικής συμπαντικής απάτης την αίσθηση ακ...

Ο Ιορδάνης ετοιμάζεται να παρουσιάσει στην γενέτειρά του το πρώτο του βιβλίο. Το ταξίδι του από την Αθήνα στο Ηράκλειο και η επιστροφή στην Κρήτη έπειτα από αρκετά χρόνια, φέρνουν στην επιφάνεια τα παιδικά του χρόνια, με τις ιστορίες δίπλα στο μαγκάλι και τα πρώτα του βήματα στη ζωή. Το ταξίδι του αναπλάθει την ατμόσφαιρα μιας εποχής που χάθηκε, μα δεν διαγράφηκε από την ατομική και συλλογική μνήμη. Ο αναστοχασμός του μας οδηγεί μακριά, ως τις ρίζες και τις απαρχές της γραφής και της ανάγνωσης, στη Κίνα, στη Βαβυλώνα, στην αρχαία Αίγυπτο, στην Αθήνα. Ο αναγνώστης έχει τη...

Κέρκυρα, αρχή του 20ού αιώνα. Μέσα από την ένταση των ερωτικών σχέσεων και τα πάθη που αυτές προκαλούν, αναπτύσσεται η δραματική πτώση της αρχοντικής οικογένειας των Οφιομάχων και παράλληλα, η άνοδος της νέας αστικής τάξης του ελληνικού κράτους. Ο έρωτας δυο νέων ανθρώπων, του ρομαντικού διανοούμενου Άλκη Σωζόμενου και της όμορφης αρχοντοπούλας Ευλαλίας Οφιομάχου, θυσιάζεται στο βωμό μιας ωμής οικονομικής συναλλαγής. Οι καταχρεωμένοι Οφιομάχοι, βάζοντας στην άκρη αρχές κι αισθήματα, δίνουν την κόρη τους νύφη στον πλούσιο γιατρό και βουλευτή Αριστείδη Στεριώτη προκειμένου να...

Τα τέσσερα διηγήματα αυτού του βιβλίου ιδωμένα επιφανειακά αποτελούν εικόνες μιας άλλης εποχής, αλλ’ όμως είναι διαχρονικές σε ότι αφορά τα μηνύματα που εκπέμπουν αφού το καθένα απ’ αυτά μιλά για την αδυναμία του ανθρώπου να ζήσει σύμφωνα με τον τρόπο που θέλει, μιλά για την εξάρτησή του απ’ τις κοινωνικές συμβάσεις, τα γενικότερα δρώμενα, αλλά και τους περιορισμούς που μπορεί να είναι αποτέλεσμα των δικών του ικανοτήτων και επιλογών. Ο Γιώργης υφίσταται τις συνέπειες της εθελούσιας απομάκρυνσής του απ’ την συζυγική εστία. Η αλυσίδα της ζωής δεν επιτρέπει την επανασύνδεση τ...

Oι κυδωνίες άνθιζαν πάντα την Άνοιξη στις Κυδωνίες, το Αϊβαλί δηλαδή γιατί αϊβά στα τούρκικα θα πει κυδώνι. Αλλά οι Κυδωνίες πρωτοάνθισαν το 1773, την άνοιξη κι έμειναν ανθισμένες όλο το χρόνο και για χρόνια μετά. Ήταν ο παπάς και βοεβόδας τους, ο Ιωάννης Δημητρακέλλης-Οικονόμος που τις φρόντιζε. Ύστερα ο Οικονόμος έφυγε και ξεχάστηκε. Με το ζόρι. Οι Κυδωνίες όμως μέχρι το 1821, αφού το όραμά του είχε μείνει ζωντανό, βρίσκονταν σε διαρκή ανθοφορία της ελεύθερης σκέψης για όλους τους Έλληνες, αλλά και σύνδεσμος και προμηθευτής για τους επαναστατημένους. Τουρκικός στρατ...

Η διάθεσή του άλλαξε βλέποντας τη λάμψη των ματιών της. Ξαφνικά όλα αποκτούσαν νόημα, αφήνοντας τον πόνο και τη θλίψη να σκορπιστούν στο χάος, όπως οι στάχτες της φωτιάς, που σβήνει στο φύσημα του ανέμου. Κανένας από τους δυο δεν ήθελε να μιλήσει, αφήνοντας τον έρωτα να κατακυριεύσει παράφορα τα σώματα, που δημιουργούσαν μεταξύ τους μια ένωση Θεία, μια μουσική ακολουθία δίχως την παραμικρή παραφωνία. Με έναν τρόπο μαγικό, οι δυο εραστές ταξίδευαν, στη μεθυστική σιωπή των αστεριών που πήγαζε από τις καρδιές τους. Μένοντας αγκαλιασμένοι όταν ο πόθος καταλάγιασε, οι ανάσες φαν...