Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η διακυβέρνηση απαιτεί άριστη φυσική και διανοητική κατάσταση, εφόσον κάθε αδυναµία θεωρείται κρίση της εξουσίας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από το να είσαι ο γιατρός ενός ανθρώπου που πιστεύει πως είναι αθάνατος. Ο Χίτλερ, ο Τσόρτσιλ, ο Πετέν, ο Μουσολίνι, ο Φράνκο, ο Κένεντι, ο Στάλιν και ο Μάο κατέχουν έκαστος µια µοναδική θέση στην Ιστορία του 20ού αιώνα. Με την ίδια εµµονή για την παρακολούθηση της υγείας τους, βίωσαν άπαντες την επίδραση του ρόλου που διαδραµάτισαν στη σωµατική και ψυχική ιδιοσυστασία τους. Με την πάροδο του χρόνου, οι γιατροί τους αποτέλεσαν τα απαραίτητα δεκανίκια για την αδιάλειπτη άσκηση των καθηκόντων τους, µε κίνδυνο να τους ασκούν µια ανησυχητική εξουσία ή ακόµα και να µετατρέπονται στους χειρότερους εχθρούς τους. Βασισµένη στα αποµνηµονεύµατα των γιατρών των ηγετών, καθώς και σε έγκυρες ιστορικές πηγές, µε πληθώρα ιστορικών ανεκδότων και καθηµερινών συµβάντων, η Tania Crasnianski γράφει µια ενδιαφέρουσα µελέτη µε γλαφυρό ύφος και καλοδουλεµένη γλώσσα, που αποκαλύπτει έναν καλά κρυµµένο υπόκοσµο επιρροής και εξουσίας, µαζί µε άγνωστες πτυχές της ζωής των ηγετών που σηµάδεψαν τον 20ό αιώνα. Ο γιατρός που βρίσκεται καθηµερινά πλάι στον πολιτικό, µολονότι δεν κατέχει εξουσία, είναι συνένοχός της. Όπως ο ασθενής του, είναι και αυτός αποµονωµένος και παντοδύναµος. Βαυκαλισµένοι από χίµαιρες µεγαλείου, τούτοι οι επιφανείς γιατροί υπέκυψαν άραγε στον πειρασµό της εξουσίας; Ο Μορέλ, ο γιατρός του Χίτλερ, ονειρευόταν να γίνει µεγιστάνας της φαρµακοβιοµηχανίας· ο Λόρδος Μόραν, ο γιατρός του Τσόρτσιλ, διάσηµος συγγραφέας· ο Μενετρέλ, ο γιατρός του Πετέν, ένας άνθρωπος που να ασκεί επιρροή· ο Τζέικοµπσον, ο γιατρός του Κένεντι, ένας µεγαλοφυής χηµικός· ο Τσαχάριε, ο γιατρός του Μουσολίνι, ένας σπουδαίος καθηγητής· ο Χιλ, ο γιατρός του Φράνκο, ο έµπιστος πολιτικός σύµβουλος του Καουδίγιο. Ο Βινογκράντοφ και ο Λι, οι γιατροί του Στάλιν και του Μάο αντίστοιχα, είχαν πιστέψει πως δεν είναι πλέον συνηθισµένοι γιατροί. Θεµατοφύλακες του κρατικού µυστικού που αφορούσε την υγεία του ασθενούς τους, οι εν λόγω γιατροί διχάζονταν συχνά ανάµεσα στο επαγγελµατικό καθήκον και την ευθύνη τους ως πολιτών.