Στον καιρό των μονόκερων

Ο θρύλος λέει ότι οι μονόκεροι ήταν τα πιο όμορφα, τα πιο σπάνια, ελεύθερα κι ανυπότακτα ζώα που έζησαν ποτέ στη γη. Οι μονόκεροι χάθηκαν όταν χάθηκε η αθωότητα από τον κόσμο... Υπήρχε καιρός που κάποιοι σπάνιοι άνθρωποι έζησαν με αθωότητα και τιμή. Και το πέρασμά τους μένει ακόμη αποτυπωμένο στο μέρος που έζησαν. Αν κάποιος παρατηρήσει πολύ προσεκτικά, μπορεί ακόμα να δει τα ίχνη τους. Κι αν αποκρυπτογραφήσει τη σιωπή, μπορεί να ακούσει τη φωνή τους. Ένας συγγραφέας που έχει μάθει να σκαλίζει τα χρόνια που πέρασαν για να μάθει κρυμμένες αλήθειες, ξέρει την τέχνη να ακούει τα χαλάσματα και να καταλαβαίνει. Ένα ερειπωμένο πυργόσπιτο του 13ου αιώνα ζωντανεύει μπροστά στα μάτια όποιου έχει τον πόθο να ακούσει την ιστορία του. Κι ένας άυλος φύλακας αψηφά τους χρόνους και τους καιρούς και μένει στη θέση του, πιστός σε μια υπόσχεση που δεν παίρνεται πίσω. Οι εποχές αλλάζουν κι ο χρόνος κυλάει, αλλά οι άνθρωποι γυρίζουν περίπου γύρω από τους ίδιους άξονες κι η ζωή του ενός, μπορεί ακόμα να φέρει τη λύτρωση στη ζωή του άλλου.