Λαβή

Διηγήματα

Στα δεκατρία διηγήματα της Λαβής καταγράφονται: α) ο εθελοντισμός των προσώπων να γίνουν οι ίδιοι υλικό ενός πειράματος, στην κατασκευή του οποίου βοήθησαν ("Νημερτής"), β) η απώλεια των συναισθημάτων ("Λυτή θηλιά"), γ) η χρησιμότητα των οργανωμένων θρησκειών ("Shanghai"), δ) η επιχείρηση φανατισμού της επόμενης γενιάς με τα βιώματα των προηγούμενων ("Το τέλος της φιλοξενίας"), ε) η επίδραση του οικογενειακού περιβάλλοντος στον τρόπο που οι νέοι ερωτεύονται ("Η διαδικασία της αναστολής"), στον τρόπο που φιλτράρουν τις εμπειρίες τους ("Το γονίδιο της βλοσυρότητας"), στον τρόπο με τον οποίο αποδέχονται τους γονείς τους ("Το διδακτικό διήγημα"), στ) η απομόνωση από όσα συμβαίνουν γύρω μας ("Η ταλάντευση των μετακινήσεων"), ζ) η λογοτεχνική επεξεργασία κεφαλαίων του βιβλίου της Γενέσεως που αφορούν τον Ιακώβ, τη Ραχήλ και τον Ιωσήφ ("Η θρησκεία των λέξεων"), η) ο προβληματισμός ενός συγγραφέα αφενός για την αξία του έργου του και αφετέρου για το κατά πόσο αυτό ενδιαφέρει μια χρεοκοπημένη κοινωνία ("Η γεωγραφία ενός χειρογράφου"), θ) η περιθωριοποίηση της διαφορετικότητας ("Η δεινή σιωπή του Μεθόδιου Ανθρακίτη") και ι) κομμάτι αθηναϊκού τοπίου με πυξίδα τους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη ("Περίρρυτος τόπος Τάσου Λειβαδίτη. Η πόλη"). Το ομότιτλο διήγημα "Λαβή" βασίστηκε σε ποίημα του Αντρέα Παγουλάτου από τη συλλογή Πέραμα. Η εικόνα του ποιήματος εκλήφθηκε σαν αρχαιοελληνική επιγραφή, και η εικόνα του διηγήματος αποτελεί υποτιθέμενη προσπάθεια αποκατάστασης των εφθαρμένων τμημάτων της. Ωστόσο, αυτό αφορά αποκλειστικά την οπτική του διηγήματος. Έννοια-κλειδί: το χθες πιθανολογεί το αύριο.