Προς αυτή την αλόγιστη κατεύθυνση

Το τομίδιο αυτό, γραμμένο εξ ολοκλήρου σε μορφή ηλεκτρονικών μηνυμάτων κατά την περίοδο Μαρτίου-Ιουνίου 2013, προέκυψε από μία μακρά συζήτηση μετά το πέρας τής οποίας, το ίδιο βράδυ, αποφάσισα να στείλω στο μαίηλ τού συνομιλητή μου ένα ποίημα, απαύγασμα τής συζήτησής μας, το "Προς αυτήν την αλόγιστη κατεύθυνση". Μού απάντησε σχεδόν αμέσως με το "Η εδώ κατεύθυνση. Δεν είχαμε παρά να συνεχίσουμε. Τα δεκατέσσερα ποιήματα που συνιστούν το παρόν βιβλίο είναι, λοιπόν, γραμμένα ε ξ ο λ ο κ λ ή ρ ο υ σε μορφή ηλεκτρονικών μηνυμάτων. Είναι δηλαδή μία αλληλογραφία πολλαπλών, αλληλοσυμπληρούμενων και αντιμαχόμενων, κατευθύνσεων, γραμμένη εν θερμώ, εξ ου και στο τέλος κάθε «επιστολής» θεωρήσαμε σκόπιμο να αναγράφεται η ημερομηνία και η ώρα τής αποστολής τους. Το κείμενο με τον τίτλο "Η ενέσιμη ποίηση" που συντάχθηκε για να αποτελέσει το επίμετρο τού βιβλίου, αποφασίσαμε να ενταχθεί κι αυτό στο κυρίως «σώμα» των ποιητικών ανταλλαγών αφού είναι γραμμένο λίγες μόλις μέρες πριν την ολοκλήρωση των δύο τελευταίων «επιστολών», άρα μέσα στον βρασμό τών αμοιβαίων ανταποκρίσεων . η ένταξη αυτή γίνεται για να υπογραμμιστεί η έγχρονη διάσταση τής ανταλλαγής αλλά και να τονιστεί ο ζέων, δηλαδή τυχαίος, απρόβλεπτος και απρογραμμάτιστος, χαρακτήρας τού όλου εγχειρήματος. [ ΔΕΙΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ ] Κι όμως μία αλόγιστη στιγμή παραδομένη στην εμβέλειά της και αφημένη να καταλήξει στον προορισμό της δεν έχει άλλη κατεύθυνση απ' την καρδιά τού χρόνου που χάνεται όταν δεν πλήττεται ολοταχώς με τόλμη καίρια και ακαριαία επιδιώκοντας να μετατρέψει την ακαμψία σε κάμψη τής αδράνειας και την σιωπή σε λόγο παραινετικό Ετσι σιγά η οχλαγωγία τέμνεται το μηδέν θίγεται το προαιώνιο και επανέρχεται το αρχικό Τότε όλα ηρεμούν όχι από χορτασμό και άδειασμα αλλά από εκπλήρωση εκείνου τού ελάχιστου που είναι η έλευση τού πλήρους και σπινθιροβολεί για μια στιγμή εκείνο που είναι στιγμιαίο ενώ θα έπρεπε αν ήμασταν στ' αλήθεια ζωντανοί να διαρκεί όσο το Σύμπαν [...] Δ.Δ. ------------ Το πρωί το ποίημα απουσίαζε από την θέση του Που σημαίνει ότι το βλέμμα σου Έπαψε να υπάρχει Πιθανόν να μετα/τοπίστηκε Σε πορώδη κρυπτογραφήματα οθόνης μεγάλης Σε κάποιον υπαινιγμό ή λίκνισμα Π-οίησης Οπωσδήποτε μάταιης Κάτι έχει σαπίσει Σ' αυτή την εποχή της ελπίδας Άραγε ποια επιλέξαμε και ποια μας ανήκει; Καλά λες! Φανερώνεται και παρουσιάζεται Οικείο όσο το έγκλημα Ανοίκειο όσο η τέχνη σου Με πλάτη στραμμένη στα ερείπια Του κόσμου Ωσάν μια νύχτα εφιαλτική Όπου ο θεός και το δημιούργημά του Μαζί ματώνουνε στο τέλος Κι όμως ζεις Και το ποίημα Αρχίζει πάλι μέσα σου Δοκιμάζει την απομάκρυνση Στην ιδέα μιας προσπάθειας Να αγκαλιάσει το ανοίκειο Η ακραία δυσκολία Της κατάστασής σου Είναι το ποίημα Τίποτε δεν μιλά ζωηρότερα Στον κόσμο Απ' αυτή την γεμάτη υποσχέσεις Γλώσσα Που είναι γλώσσα μιας απόλυτης θλίψης [...] Γ.Α.