Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Ηρακλής Πουαρό, ο μικρόσωμος μα δαιμόνιος ντετέκτιβ με το αυγοειδές κρανίο και τα τσιγγελωτά μουστάκια, δεν είχε ξανακούσει το όνομα Ζερβαίζ Ζεβενίξ Γκορ. Έτσι τώρα, παίρνοντας ένα γράμμα από τον κάτοχο αυτού του ονόματος, που μάλιστα με τρόπο κοφτό και τελεσίδικο τον "αγκαζάριζε", αγνοώντας παντελώς μια ενδεχόμενη άρνησή του, θα είχε την ευκαιρία να πληροφορηθεί από τον επιστήθειο φίλο του μίστερ Σατερθγουαίητ πως ο επιστολογράφος του ήταν ένας ιδιόρρυθμος τύπος, με τεράστια περιουσία καθώς και κάτοχος του τίτλου του βαρωνέτου. Θα του εξηγούσε μάλιστα πως είχε να κάνει με έναν θεότρελο ευπατρίδη που οι νεανικές του και όχι μόνον τρέλες σηματοδοτούσαν μια ολόκληρη εποχή. Τα ανέκδοτα που κυκλοφορούσαν σε βάρος του ήταν αναρίθμητα. Μια φορά, ξεπήδησε από ένα κιβώτιο πάνω στη σκηνή ενός θεάτρου και απήγαγε μια διάσημη ηθοποιό στη μέση του ρόλου της! Μια άλλη... Φρίκη! Ο Πουαρό είχε πάρει την απόφασή του να μη δεχτεί την πρόσκληση αυτού του ανθρώπου. Κι όμως, την άλλη κιόλας μέρα, θα ταξίδευε με την ταχεία των 4.30΄ για το Γουίμπερλυ, όπου θα έφτανε με μικρή καθυστέρηση. Μια Ρολς Ρόυς θα τον περίμενε έξω απ΄το σταθμό κι ένας σωφέρ με στολή θα τον οδηγούσε στο Χάμπορω Κλόουζ, σε ένα αρχοντικό, εντυπωσιακό από κάθε άποψη, όπου ο Πουαρό - σχεδόν το διαισθανόταν! - πήγαινε να συναντήσει το πεπρωμένο του. Το είχε άλλωστε εμπιστευθεί στο φίλο του μίστερ Σατερθγουαίητ: "Νιώθω αμυδρά να μυρίζομαι μυστήριο!"