Θαλασσινά ειδύλλια

Τον Αύγουστο του 1891, στη Νέα Εφημερίδα δημοσιεύονται σε συνέχειες τα Θαλασσινά Ειδύλλια. Μια συλλογή διηγημάτων που προκαλεί αντιπαραθέσεις στους φιλολογικούς κύκλους της Αθήνας. Ο Ιωάννης Καμπούρογλου παρομοιάζει τον Παπαδιαμάντη με τον Άλαν Πόε και τον Τσαρλς Ντίκενς. Ο Ζερβός τον αντικρούει ισχυριζόμενος ότι τα κείμενα είναι ηθογραφίες και ο Σκιαθίτης κοσμοκαλόγερος παίρνει θέση: "Δεν ομοιάζω ούτε με τον Δίκενς ούτε με τον Σαίξπηρ ούτε με τον Βερανζέ. Ομοιάζω με τον εαυτόν μου". Οκτώ χρόνια αργότερα ο Παλαμάς καυτηριάζει το γεγονός ότι τα Θαλασσινά Ειδύλλια δεν είχαν εκδοθεί σε βιβλίο και σημειώνει ότι στη συλλογή αυτή ο Παπαδιαμάντης συνταιριάζει τον παρατηρητή με τον ποιητή. Δύο φορές ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης αναζήτησε τον εκδότη για τα Θαλασσινά Ειδύλλια, χωρίς αποτέλεσμα. Και τη συλλογή του αυτή, όπως και πολλά άλλα από τα κείμενά του, δεν είχε τη χαρά να τα δει να εκδίδονται σε ξεχωριστό τόμο.