Προτρεπτικός επί φιλοσοφίαν

Έργα με τον τίτλο "Προτρεπτικός" μαρτυρούνται από τον Διογένη Λαέρτιο 6.1, 6.16, 2.85 για τον Αντισθένη και τον Αρίστιππο. Ο Ψευδο-Ισοκράτης στον λόγο "Προς Δημόνικον" αναφέρεται σε προτρεπτικά κείμενα ανταγωνιστικών σχολών. Στο Πλατωνικό Corpus ανήκουν ο Φίλιππος Οπούντιος και η Επινομίς. Απολεσθέντα προτρεπτικά κείμενα αποδίδονται στους Δημήτριο Φαληρέα, Θεόφραστο, Χαμαιλέοντα, Μόνιμο τον Κυνικό, στον Στωικό Κλεάνθη, Περσέα Κιτίου, Αρίστωνα τον Χίο, Χρύσιππο, Ποσειδώνιο, Επίκουρο (στην Προς Μενοικέα επιστολή του θίγονται θέματα, που συναντούμε στον Αριστοτελικό "Προτρεπτικό"). Την κύρια και αντιπροσωπευτικότερη παρουσία του προτρεπτικού λόγου στην Ελληνική αρχαιότητα αποτελεί αναμφισβήτητα ο "Προτρεπτικός" του Αριστοτέλους (ανήκει στην περίοδο 353 - 350 π.Χ., όταν ο φιλόσοφος ήταν 30 ετών περίπου), έργο μεγάλης αξίας, που ανήκει στους "εξωτερικούς λόγους" της πρώιμης συγγραφικής περιόδου του φιλοσόφου και που διέσωσε έξι αιώνες αργότερα με την ενσωμάτωση εκτενών τμημάτων του στον δικό του "Προτρεπτικό" ο Ιάμβλιχος (245 - 325 μ.Χ.)